جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مناقشه» ازجمله اساسی ترین شیوه های ارتباطی در جوامع انسانی است که از دیرباز به اشکال گوناگون متناسب با موقعیت ها و شرایط مختلف تعین منحصر به فردی می یافته است. در ایران، به دلیل میزان مسایل و آسیب ها، شیوه های مواجهه و حل نزاع ها و مناقشات از وجوه ویژه ای برخوردار است. آنچه در این نوشتار مورد توجه است، تبیین شیوه های مذکور در مراحل مواجهه و حل آن با تکیه بر میانجی گیری نسلی است. پس از بررسی ابعاد مفهوم شناختی موضوعات مرتبط با مقاله، نظریات مختلف مطرح شده است. بر اساس مقدمات نظری مذکور، مدلی از پرسش ها به منظور پاسخ گویی به مسایل، طراحی شد. روش اصلی به منظور گردآوری اطلاعات میدانی و تجربی، مصاحبه های عمیق از افراد مختلف ساکن در شهر تهران با توجه به تعلق به نسل های سه گانه جوان (15-29 سال)، میانسال (30-49 سال) و پیر (50 سال به بالا) در دو گروه زنان و مردان بوده است. بیش از چهل و پنج مصاحبه در این زمینه گردآوری شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. بر اساس اطلاعات به دستامده، تجربیات نسلی نقش تعیین کننده ای در شکل گیری ذهنیت و شیوه مواجهه افراد با موقعیت های مناقشه آلود و استراتژی های حل آن داشته است. نسل های جوان، با توجه به شیوه های جامعه پذیری نسلی و ارزش هایی که به تدریج فرامی گیرند، استراتژی های دفعی تر و تندتر را برمی گزینند. در حالی که کیفیت مواجهه در نسل های بعدتر با گذشت زمان و کسب تجربیات متنوع تر، منجر به انفعال در حل مناقشات، چشم پوشی یا ساز و کارهای اصلاحی برای از میان رفتن وضعیت مورد مناقشه می شود. «نسل» میانجی در کیفیت مواجهه ایرانیان با مناقشه و شیوه های حل آن، تاثیر دارد.

در مجموعه مباحث مطرح شده در زمینه «مطالعات نسلی در ایران» و «جامعه شناسی نسلی در ایران»، در مورد ماهیت نسل جوان در مقایسه با نسل میان سال و نسل کهن سال، داوری 
های متعددی صورت گرفته است. از میان کسانی که شناسایی جامعه و فرهنگ ایرانی را بر اساس عنصر نسلی ممکن دانسته اند، می توان از دو دیدگاه معارض تحت عناوین دیدگاه «گسست نسلی» و دیدگاه «وفاق نسلی» یاد کرد. در اینکه کدام  یک از دو دیدگاه در مورد وضعیت نسلی در ایران صادق تر است، نیاز به بررسی های متعددی است: ضمن اینکه مطالعه و بررسی تجربی تاریخی ضروری است، توجه به زندگی روزمره به عنوان متن عمل فرهنگی و اجتماعی نسل ها اهمیت بیشتری دارد. به عبارت دیگر، با وجود اهمیت مطالعات تاریخی نیازمند به بررسی فرهنگی از منظر مطالعه فرهنگ و نسل هستیم. از این رو در مقاله سعی شده با توجه به ظرفیت ها، محدودیت ها، و شیوه های عمل نسل ها در ایران نحوه تعامل یا تعارض بین آنها با توجه به شواهد تجربی که در محیط پیرامون همه ما وجود دارد، بحث شود. وجود ظرفیت های متعدد نسلی است که امکان تعامل بین نسلی را فراهم می کند که نتیجه آن بازتولید فرهنگی اجتماعی تا انقطاع فرهنگی اجتماعی است. از طرف دیگر، وجود محدودیت های نسلی که ریشه تجربه و انتظارات، و آگاهی نسلی دارد، نیاز به تعامل بین نسلی را فراهم می سازد.