جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آیات مربوط به تنقیص موردی و یا انتساب گناه و معصیتی خاص به ساحت پیامبران بزرگ الهی همواره محل بحث و نزاع مفسران بوده است. آیۀ 121 سورۀ طه از زمرۀ همین آیات جنجالی است که در آن، دو فعل «عصیان» و «غوایت» به حضرت آدم (ع) نسبت داده شده است. پرسش اصلی پژوهش پیش‌رو این است که آیا می‌توان افعال «عصیان» و «غوایت» در مورد آدم (ع) را ــ به‌رغم عصمت پیامبران ــ بر معانی ظاهری آنها حمل کرد یا ناگزیر بایستی همچون سایر مفسران راه تأویلات پیچیده و گاه ناسازگار با ظاهر آیه را در این باره پیمود؟ این پژوهش به روش تحلیلی‌ــ‌‌تطبیقی انجام شده و نتیجۀ نهایی آن این است که در آیۀ موردبحث نه‌تنها قرینۀ صارفۀ متقن و موجهی برای تأویل معانی ظاهری افعال «عصیان» و «غوایت» درمورد آدم (ع) به معانی مورد ادعای برخی مفسران وجود ندارد، بلکه، مؤیدات فراوانی در تعیین معانی ظاهری این افعال به‌عنوان مدلول اصلی کلام الهی قابل‌استنباط است. * دریافت: ۱۱/۱۲/۱۴۰۲ | بازنگری: ۲۶/01/۱۴۰3 | پذیرش: ۲۹/۰۱/۱۴۰۳ | انتشار برخط: ۳0/0۸/۱۴۰۳ استناد: جوانمرد، اشکان؛ و مؤدب، سید رضا. (1۴0۳). عصیان و غوایت آدم (ع) از دیدگاه مفسران: تفسیر آیۀ 121 سورۀ طه. پژوهش‌های تفسیر تطبیقی، ۱۰(2)، ۱‑۲۴. https://doi.org/10.22091/ptt.2024.9347.2232 ناشر: دانشگاه قم © نویسنده(ها)