جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این کتاب گیرا و در عین حال دردسرساز، یان شاپیرو اتهامات شدیدی را درباره بسیاری از شیوه های تأثیرگذار در علوم اجتماعی و علوم انسانی امروز ارائه می کند. شاپیرو که شاید بیشتر به دلیل نقد نظریه انتخاب عقلانی شناخته می شود، حوزه اختیارات خود را در اینجا گسترش می دهد. او استدلال می‌کند که در رشته‌ای پس از انضباط، دانشمندان طعمه نزدیک‌بینی درون‌نگر شده‌اند که از فرار از واقعیت ناشی می‌شود و آن را تداوم می‌بخشد. شاپیرو استدلال می‌کند که در فرهنگ آکادمیک مبتنی بر روش‌محور که ما در آن زندگی می‌کنیم، محققان اغلب نمایش و اصلاح تکنیک‌های خود را به عنوان فعالیت اصلی علمی می‌دانند. نتیجه این است که آنها از دید موضوعات مورد مطالعه خود غافل می شوند. تئوری های حیوانات خانگی و کورهای روش شناختی باعث می شود که حقایق نامطلوب نادیده گرفته شوند، حتی گاهی اوقات درک نمی شوند. اهداف نقد شاپیرو شامل جنبش قانون و اقتصاد، مدل‌سازی رسمی و آماری بیش از حد، نظریه‌های تقلیل‌دهنده مختلف رفتار انسانی، تحلیل مفهومی نادرست در نظریه سیاسی و مکتب تاریخ فکری کمبریج است. به عنوان جایگزینی برای همه اینها، شاپیرو مورد قانع‌کننده‌ای برای تحقیقات اجتماعی مشکل‌محور است که ریشه در فلسفه علم واقع‌گرایانه و دیدگاه ضد تقلیل‌گرای تبیین اجتماعی دارد. در نثر شفاف - اگر گزنده - که شاپیرو به آن شهرت دارد، توضیح می‌دهد که چرا این امر مستلزم توجه انتقادی بیشتری نسبت به نحوه مشخص کردن مشکلات نسبت به آنچه معمولاً انجام می‌شود، دارد. او آنچه را که برای مطالعه قدرت، دموکراسی، قانون و ایدئولوژی و همچنین در بحث‌های هنجاری در مورد حقوق، عدالت، آزادی، فضیلت و اجتماع در خطر است، نشان می‌دهد. شاپیرو در طول مسیر به بسیاری از منتقدان نظرات خود پاسخ می دهد و موقعیت خود را به عنوان یکی از نظریه پردازان متمایز اجتماعی و سیاسی عصر ما تضمین می کند.

انسان نه تنها می تواند از موضوعات گوناگون پرسش کند و دانشی درباب آن ها دانشی به دست آورد؛ بلکه می تواند تحقیق کند که چگونه توانسته یا می تواند به چنین دانشی دست یابد. لازمۀ این هردو، آگاهی نخستینی است که انسان به یاری آن، معرفت را جستجو می کند. در طول تاریخ، انسان تلاش کرده است که به فهم مطلقِ واقعیت و آنچه در حیطۀ آن است دست یابد؛ اما چه بسیار که دچار خطا و کژی شده است. خطاها و کژی های معرفتی، انسان را برآن داشته است که به مطالعۀ خودِ «معرفت» روی آورد؛ چراکه پنداشته است اگر سازوکار کسب معرفت را به درستی بازشناسد و به فهم جوانب آن نائل آید از خطا و اشتباه در امان خواهد ماند، تا دیگر قضایای درست را نادرست نینگارد و قضایای نادرست را درست نپندارد. همین امر به ایجاد شاخۀ فلسفی «معرفت شناسی» منجر شده است. بااین-حال، خودِ معرفت شناسان نیز دچار خطا و اشتباه بوده اند. عدم توفیق اندیشمندان در شناخت واقعیت، و نیز بروز خطا و اختلاف در تبیین هستی و چیستی خودِ معرفت، باعث شده است تا برخی متفکران در امکان حصول شناخت تردید نمایند و در وادی شکاکیت گام نهند؛ و عده ای نیز نه تنها امکان معرفت را زیر سوال برده اند، بلکه واقعیت و موضوع معرفت را انکار کرده و به سفسطه روی آورده اند. سفسطه و شکاکیت ناشی از ناکامی در فرآیند شناخت جهان و عجز از تبیین چراییِ خطا، اشتباه و اختلافات در حیطۀ معرفت بوده است. ازاین رو، طبیعی است که مباحث مربوط به آنها هم بخشی از معرفت شناسی باشد. آدمی که نمی تواند آگاهی نخستین و ابتدایی اش را انکار کند، تلاش کرده است تا از حرکت بازنایستد و از سفسطه و شکاکیت عبور نماید. این تلاش هرچه هست، با چنین سوالاتی قرین خواهد بود: مرز آگاهی کجا است؟ سفسطه و شکاکیت چیست؟ آیا امکان حصول معرفت وجود دارد؟ شناختن چه معنایی دارد؟ ما چه چیزهایی را می-شناسیم؟ اگر شکاک نباشیم، رئالیست هستیم یا ایده¬آلیست؟ تغییر و نسبیت در معرفت چه معنایی دارد؟ گفتگوی معرفتی چگونه ممکن است؟ در مجموعه درس‌گفتارهای گفتگو محور «مرز دانایی و حد نادانی» چنین سوالاتی را موضوع بررسی قرار دادیم.