جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از موضوعات مورد بحث در الهیات فمینیستی، بررسی جنبه­ی مونث الهی در ادیان گوناگون است که به واسطه­ی آن، جایگاه زنان در جامعه­ی دینی بالا برده می­شود. در این میان، تجسم زنانه­ی حکمت الهی از مهمترین مباحث مطرح شده در این زمینه به شمار می­آید. این شخصیت الهی زنانه، در دو دین یهود و بودایی جایگاه برجسته­ای را به خود اختصاص داده است. حکمت متشخص زنانه در دین یهود در مقام حخما یا شخینا و در دین بودایی در مقام پراجناپارامیتا، ظاهر گشته است. از آن رو که این ادیان، از قدیمی­ترین و پرطرفدارترین ادیان جهان محسوب می­شوند، بررسی حکمت متشخص الهی در قالب زنانه­اش اهمیت فراوانی دارد چرا که شباهت­ها و تفاوت­ها در آموزه­هایی که پیرامون این شخصیت پدید آمده است نمایان شده و تاثیر آن در جامعه­ی دینی با ارزش بخشیدن به جایگاه زنان مشخص می­گردد. در این پژوهش، کوشش می­شود که سیر تحول این مفهوم در این دو سنت دینی، ابعاد و کارکرد اجتماعی آن مورد بحث قرار گیرد.

حکمت ایوب موضوعی مشترک بین قرآن مجید و کتاب­ایوب است. پرسش پژوهش ویژگی حکمت ایوب در دو کتاب است. اهمیت موضوع پژوهش، تبیین یکی از اوصاف قرآن یعنی مهیمن بودن قرآن، گفت­و­گوی بین ادیانی، تنظیم هم­گرایی بینش دین­داران نسبت به حکمت ایوب است. فرضیه تحقیق ناهم­سویی­ نسبی گزارش ویژگی­هاست. روش پژوهش مطالعه تطبیقی آیات قرآن و فقرات کتاب ایوب، توصیف و تحلیل داده­هاست. دستاورد پژوهش؛ ویژگی حکمت ایوب در قرآن به لحاظ معطی، پاداش انفاق و نبی الهی است، به لحاظ دریافت، ایوب عبد نیکو، در اوج کمال و بینش الهی، صاحب بصیرت ژرف، یاور خردمندان، محسود شیطان و مؤثر نشان است. به لحاظ محتوای، هماهنگی کامل حکمت­عملی و نظری، خیر­کثیر، خطاناپذیر و حجت عقلانی بر نبوت ایشان نزد خردمندان است. در گزارش کتاب­ایوب، ایوب خدا ترس، پرسش­گر نا­شکیبا، معترض به عدالت­الهی، محسود شیطان، ناهماهنگی حکمت قبل از شهود و بعد از شهود در خطاناپذیری است. و تصریح متنی بر نبوت وی نیست. لذا مقایسه و تحلیل حکمت ایوب در دو کتاب، یکی از مصادیق حافظ بودن قرآن نسبت به کتابهای قبلی و رفع نواقص گزارش آنها می­باشد.

بررسی و ارزیابی جهان بینی زمامداران الهی و کردارهای آنان همواره در منظر پیروان ادیان بوده و جایگاه ارزشی آنان، الگوی ارزنده‌ مؤمنان بویژه حاکمان دینی به شمار می رفته است. در نگاه یهودیان حضرت سلیمان و در نظر مسلمانان به ویژه شیعیان، امام علی‌ علیه السلام دو چهره شاخص حاکمان حکیم و پارسا به شمار می‌روند. آن دو در حکومت زاهدانه‌ی خویش‌ مشغول درگیری های بعضا متفاوت و تمام وقت اقتصادی و اجتماعی از یک سو، و در عین حال، عدم وابستگی به زخارف دنیوی از سوی دیگر بوده‌اند. این پژوهش بر آن است با بررسی تطبیقی الگوی حاکمیتی دو زمامدار آرمانی در دو سنت ابراهیمی، بخشی از جهان بینی ایشان را - بر اساس گفته‌‌های آنان در دو کتاب‌ نهج البلاغه امام علی علیه السلام و جامعه سلیمان ترسیم و مقایسه کند. روش جمع آوری مطالب در این پژوهش به صورت کتابخانه ای بوده و روش پردازش آن ها تطبیقی است. بر اساس واکاوی‌‌های این جستار، جز آن که در این دو اثر،‌ همانند دیگرکتب حکمی، شباهت‌های مضمونی‌ دیده می‌شود و همسویی درخداشناسی، فرجام شناسی و حکمت عملی نیز به چشم می‌خورد، ولی شگفتا همانندی‌‌های بسیار در جملات و عبارات‌ نیز یافت می‌شود.