جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

"در فصل عادت اخلاقی کتاب پرفسور بین نظرهای شایان تحسینی وجود دارد که از مجموع آنها دو اصل کلی مهم بدست میآید: 1-در تحصیل عادت جدید یا ترک عادت سابق باید دقت کنیم،قدم‌ نخستین را با حد اکثر قدرت و تصمیم برداریم،همهء مقتضیاتی را که‌ ممکن است در بکار انداختن نیروهای لازم مؤثر واقع شود،جمع‌آوری‌ کنید،باجدیت هرچه تمامتر خود را در شرائطی قرار دهید که وضع جدید را تقویت کند و برای خویش قیودی ایجاد کنید که‌ با وضع سابق ناسازگار باشد. دار این قسمت تجارب تا حدودی مختلف است ولی می‌توان گفت‌ که اختلاف بیشتر مربوط باوضاع و احوال شخصی و تعیین بهترین روش‌ مناسب با احوال شخصی است وگرنه در این اصل اساسی همه متفقند که اگر واقعا میسر باشد بهترین طریق همان است که عادت جدید یکباره و سریع تحصیل شود،البته باید دقت کنیم که بر ارادهء خود وظیفه‌ای چنان‌ سنگین تحمیل نکنیم که یقین دادیم از همان قدم اول دچار شکست‌ می‌گردد،درهرحال بهترین راه برای نیل بمقصود،خواه در ترک عادتهائی‌ از قبیل افیون و خواه در کارهای ساده‌ای از قبیل ساعت برخاستن از خواب، شروع بکار،این است که با در نظر گرفتن قدرت خود در یکدورهء کوتاه و سریع بخود فشار بیاوریم و بقیهء وقت خود را آسوده و آزاد باشیم."

در فرایند تربیت اسلامی، برای تربیت انسان ها، روش های گوناگونی سفارش شده است. «عادت دادن» یکی از روش هایی است که از صدر اسلام تاکنون مورد تأکید بوده است. نظر به اینکه تعلیم و تربیت نیز در حد وسیع با آموزش سر و کار دارد، باید دید جریان عادت دادن در چه صورتی جنبه تربیتی پیدا میکند و تا چه اندازه میتواند روش مؤثری برای تربیت اسلامی انسان باشد.این مقاله، با روش تحلیلی ـ استنباطی، ضمن شناسایی دقیق مفهوم عادت و عوامل مؤثر بر آن، جایگاه این روش از دیدگاه آموزه های دینی، فلسفی و روان شناختی، آثار تربیتی و موانع و چالش های فراروی آن را مورد بحث قرار داده است.نتایج این پژوهش حکایت از آن دارد که اگرچه عادت دادن در مراحلی از زندگی، به ویژه در دوران کودکی، میتواند روش مؤثری برای تربیت دینی یا اسلامی باشد، اما در مراحل بالاتر ارزش تربیتی آن به دلیل عدم سازگاری کامل با جریان تفکر منطقی، کاهش مییابد.