جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مجاهدت های قاسم سلیمانی، «حکمت بنیان» و هم «حکمت زا» بوده است. او، با باور به مبدأ و غایت هستی، حکمتِ «خداگونگی» یا «تولد ثانیِ» خود را از مجاهدت برای خدا، به دست آورد. او نشان داد برای دست یازیدن به حق تعالی، نه یک «راه» که «راه هایی» وجود دارد و معیت با حضرت حق، برای او نمایاننده «مقصد» و «مقصود» شد. پرسش اصلی این مقاله، از چند و چون مجاهدت سلیمانی و هم بنیادِ حِکمی آن و هم حکمت زایی آن و چگونگی فهم و تبیین آن بود. بررسی این تحقیق، بر مبنای مطالعه ای اسنادی، و حرکت از جزء به کل، در گام نخست به بازشناسی برخی از وجوهِ ممتاز و متمایزِ مجاهدت های سلیمانی، در مواردی چون «دیدار بینی»، «تسلط بر نفس خود»، «تسلط بر بدن خود»، «عبور از بت واره های ذهنی»، «کرامت انسان»، « جهادشرعی-قانونی»، «گذار از جغرافیا و مرز»، «شرح صدر و سینه فراخ »، «حرکت استعلایی بین ایران و جهان» و «ولایت»، منجر شد و در گام دوم با تبیین آنها در یک زمینه و سپهر معرفتی، از جمله به دست آمد که مجاهدت های خالصانه سلیمانی، منطقِ فهم حکمت بنیانی خود آن مجاهدت ها و حکمت زایی آن برای او شده

وجود شواهد و منابع درباره واقعه عاشورا، به روشنی مبینّ این مطلب است که بعد حماسی این واقعه سترگ از مهمترین و اساسی‌ترین ابعاد آن به شمار می‌رود. اما این بعد حیاتی در تاریخ شعر عاشورایی به ندرت انعکاس می‌یابد و در مقابل ابعاد تراژدی و عرفانی مجالی برای خودنمایی نمی‌یابد. اما رویکرد حماسی بعد از انقلاب اسلامی به یکباره احیا می‌شود و بعد از سالها کم توجهی و کم اقبالی، در شعر عاشورایی انقلاب به رویکردی اساسی و پر کاربرد تبدیل می‌گردد و اکثر شاعران انقلاب مضامین حماسی را به طور گسترده و با بسامد بالا در اشعارشان به کار می‌برند. از عوامل احیای رویکرد حماسی در شعر انقلاب اسلامی می‌توان از تحولات عصر مشروطه، بینش حماسی متفکران انقلاب اسلامی و مهمتر از همه اندیشه‌های امام خمینی(ره) نام برد. رویکرد حماسی در شعر عاشورایی انقلاب دارای ویژگیها و مختصات منحصر به فرد همچون پیروزی خون بر شمشیر، استمرار عاشورا، نگاه حماسی به مرگ و جزآن می‌باشد که در این مقاله مورد بررسی قرار می‌گیرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ائتلاف میان گفتمان‌های انقلابی به افتراق مبدل گردید. در این دوران حاملان گفتمان اسلام سیاسی- فقاهتی درون حاکمیت و اسلام انقلابی مجاهدین خلق، هر یک، مبنا و غایت انقلاب را متفاوت با دیگری تعریف نموده و خود را عامل و رهبر انقلاب و دیگری را مانعی در جهت نیل به اهداف انقلاب می‌­دانست. این امر به ناگزیر آنان را در تقابل با یکدیگر قرار داد. هر چه شدت و جدیت این تقابل افزایش یافت، خشونت نیز تشدید گردید. تقابل آنتاگونیستی میان نیروهای سیاسی و حاکمیت، خسارات فراوان سیاسی و انسانی به انقلاب نوپای ایران وارد آورد. پرسش پژوهش حاضر این است که دلایل تقابل آنتاگونیستی میان حاکمیت و مجاهدین خلق چه بوده است؟ این پژوهش در راستای پاسخ به این سؤال از نظریه و روش تحلیل گفتمان لاکلائو و موف استفاده کرده است. در این پژوهش نشان داده شده است هر یک از گفتمان‌های اسلام سیاسی- فقاهتی و اسلام انقلابی مجاهدین، «دیگری» را به‌عنوان «بیگانه» و «دشمن» انقلاب تلقی نموده و درصدد طرد و حذف آن برآمد؛ بدین ترتیب میان دو دشمن نبرد مسلحانه به وقوع پیوست.

هدف پژوهش حاضر بررسی دلایل ظهور ماهیت دینی حکومت در انقلاب اسلامی از دیدگاه شهید مطهری با روش هرمنوتیک قصدگرا است. در این تحقیق با روش‌ هرمنوتیک قصدگرای اسکینر، نشان داده شد که مشکله انحطاط ایران در زمانه پهلوی اول و دوم با ظرفیت‌های فکری و سیاسی مدرنیته غربی و مشروطه ایرانی و بویژه در جنگ جهانی دوم پاسخ درخوری نیافت و حتی به دوباره اشغال شدن ایران و تحقیر ایرانیان انجامید. در این شرایط مدت‌ها بود که فقها بویژه از جنبش تنباکو به بعد، جامعیت قوانین فردی و اجتماعی اسلام برای نیازهای ثابت و متغیر و مردم‌سالار بودن اداره اجتماع، ظرفیت پاسخ‌گویی دین به شرایط انحطاط ایران را طرح می‌کردند. وضعیت انحطاط سیاسی و اجتماعی، زمینه اساسی تحولات ایران معاصر را فراهم کرده است که پاسخ‌های ناقص و ناکافی در نظام‌های سیاسی مطلقه سنتی یا تبعیت از مکاتب چپ و راست مدرنیته غربی در مشروطه و دیکتاتوری شبه‌مدرن بحران را تشدید نمود. اثبات عقلی و شرعی امکان ولایت سیاسی فقیه جامع‌الشرایط در زمان غیبت امام دوازدهم(ع) توسط امام خمینی که استاد شهید مطهری بود، مانع شرعی تأسیس حکومتی با ماهیت دینی در عصر غیبت را برطرف نمود و بدین ترتیب ماهیت سیاسی دین در انقلاب اسلامی سال 1357 ظهور پیدا کرد.

هدف پژوهش حاضر بازیابی مبانی دینی تزاید قدرت دفاعی در نظام جمهوری اسلامی با تأکید بر اندیشه امام خامنه‌‌ای است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و نتایج نشان داد که هر نظام و حکومتی که بخواهد به استقلال و تمامیت ارضی خود پایبند باشد و تحت سلطه هیچ قدرت بیگانه‌‌ای نباشد، به‌ناچار باید بر قوی شدن خود اصرار ورزد و به تزاید قدرت دفاعی خود در همه عرصه‌‌ها بکوشد و نظام جمهوری اسلامی ایران در این ماجرا قطعاً مستثنی نیست و عقل سلیم همواره بر آن حکم می‌‌کند و جای هیچ تردیدی نیست. آنگاه که در منابع دین بحث از تزاید قدرت دفاعی به میان کشیده می‌‌شود؛ منظور انحصار تزاید قدرت در عرصه دفاع سخت و نظامی نیست؛ بلکه شامل تزاید قدرت در عرصه نرم نیز می‌‌باشد. قوی شدن و تجدیدقوا در عرصه دفاع همه‌جانبه در نظام اسلامی، لازم است و به‌حسب نیاز باید به ابزار دفاعی روز مجهز شد تا باعث بازدارندگی دشمن شود و هرگز نباید دشمن را کوچک و ضعیف شمرد؛ اگرچه دشمن کوچک باشد.