جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این ایده که انسان ها مستعد سوگیری های گسترده و سیستماتیک هستند، بر مطالعه روانشناختی تفکر و تصمیم گیری غالب شده است. نتیجه ای که اغلب گرفته شده این است که مردم غیرمنطقی هستند. با این حال، در دهه‌های اخیر، تعدادی از روانشناسان شروع به زیر سؤال بردن ادعاها و یافته‌های کلیدی در تحقیقات در مورد تعصبات انسانی کرده‌اند. به ویژه، مجموعه ای از تحقیقات تحت عنوان عقلانیت تطبیقی (از این پس AR) گرد هم آمده اند. نظریه پردازان AR استدلال می کنند که افراد را نباید بر اساس اصول رسمی عقلانیت ارزیابی کرد، بلکه باید بر اساس اهدافی که در نظر دارند ارزیابی شوند. علاوه بر این، نظریه‌پردازان AR معتقدند که این نتیجه‌گیری که افراد غیرمنطقی هستند، پشتیبانی نمی‌شود: افراد اغلب پس از ارزیابی در برابر اهدافشان و با توجه به محدودیت‌های شناختی و بیرونی تحمیل‌شده توسط محیط، به‌طور چشمگیری موفق هستند. رشد ادبیات پیرامون AR چیزی است که انگیزه تحقیق حاضر را فراهم می کند، و ارزیابی قابل قبول بودن چالش AR برای تحقیق در مورد سوگیری های انسانی، هدف این پایان نامه است. تحقیق من چندین جنبه از این چرخش پیشنهادی در مطالعه تجربی عقلانیت را تحلیل می‌کند و یکی از اولین ارزیابی‌های آگاهانه فلسفی از چشم‌انداز AR را ارائه می‌دهد. اول و مهمتر از همه، پایان نامه من به دنبال ارائه یک دفاع واجد شرایط از پروژه AR است. از یک سو، من با نظریه پردازان AR موافقم که در مطالعه تفکر و تصمیم گیری جا برای یک انقلاب مفهومی وجود دارد: در حالی که معمولاً استدلال می شود که رفتار و شناخت باید در برابر اصول رسمی عقلانیت ارزیابی شود، من بر اهمیت آن تاکید می کنم. ارزیابی رفتار در برابر اهدافی که افراد در نظر دارند. با این حال، من همچنین ادعا می‌کنم که نظریه‌پردازان AR تاکنون نتوانسته‌اند شواهد قانع‌کننده‌ای در حمایت از جاه‌طلبانه‌ترین و خوش‌بینانه‌ترین تزهای خود درباره عقلانیت افراد ارائه کنند. به طور خاص، من شواهد زیادی ارائه می‌دهم که نشان می‌دهد مردم اغلب در دستیابی به اهداف احتیاطی و معرفتی ناموفق هستند و استدلال می‌کنم که نظریه‌پردازان AR روشن نکرده‌اند که در پرتو این شواهد، چگونه می‌توان از ادعاهای خوش‌بینانه درباره عقلانیت انسانی دفاع کرد.

ترجمه ماشینی: بسیاری از چیزهایی که می دانیم با قبول چیزهایی که از قول دیگران به آنها اعتماد داریم و به آنها به عنوان مقاماتی در مورد آنچه باید باور کنیم به دست می آوریم. اما این دقیقاً چیست که حرف کسی را به جای چیزی قبول کنیم؟ این که با دیگری به عنوان یک مرجع در مورد اینکه چه چیزی را باید باور کرد، چه کاری دارد، و پس از آن اعتماد به این شخص برای حقیقت چیست؟ بنجامین مک مایلر در کتاب شهادت، اعتماد و اختیار استدلال می‌کند که فیلسوفان در درک ماهیت و اهمیت وابستگی معرفتی ما به کلام دیگران شکست خورده‌اند. چیزی که دیگران به ما می گویند موردی است - شهادت آنها، همانطور که فیلسوفان از این اصطلاح استفاده می کنند - دلیلی برای اعتقاد به ما ارائه می دهد که اساساً با نوع دلیل اعتقاد ارائه شده توسط سایر انواع شواهد غیرشخصی متفاوت است. برخلاف رد پا در برف یا چاقوی خونینی که در صحنه جنایت باقی مانده است، شهادت گوینده چیزی را در اختیار مخاطب قرار می دهد که مک مایلر آن را دلیل دوم شخصی برای باور می نامد، دلیلی برای باور که در خدمت بخشیدن به مسئولیت معرفتی این باور است. بین فردی بین گوینده و مخاطب شهادت، اعتماد و اقتدار توسعه یافته ترین بیان و دفاع از یک نظریه بین فردی از معرفت شناسی شهادت است که هنوز ظاهر نشده است. توضیح می‌دهد که این موضع چگونه با توسعه تاریخی سؤالات فلسفی در مورد شهادت ارتباط دارد، آنچه را که بین این موضع و سایر مواضع رقیب در ادبیات معرفت‌شناختی معاصر در مورد شهادت وجود دارد ترسیم می‌کند، آنچه را که در مورد این موضع بسیار بحث برانگیز است برجسته و روشن می‌کند، و نشان می‌دهد. چگونه این موضع به مسائل فلسفی گسترده تر در مورد اعتماد، شخص دوم و نقش مرجعیت در عقلانیت نظری و عملی متصل می شود. این نه تنها برای متخصصان معرفت شناسی، بلکه برای هر کسی که به ماهیت و اهمیت اجتماعی انسانی علاقه مند است، جالب خواهد بود.

در این بحث به مقوله عقل دینی وعقل مدرن ورابطه بین آنها از نظر آیت الله جوادی آملی ومحمد ارکون پرداختیم. محمد ارکون عقل دینی را به ناتوانی از همراهی با مدرنیته نسبت میدهد زیرا به کمان ایشان قواعدی که این عقل به کار می برد با گذشت زمان کارایی اش را از دست داده ونمی تواند نیازهای انسان مدرن تأمین نماید. از طرف دیگر می گوید که عقل مدرن آن عقلی است که با عالم مدرنیته هماهنگ است زیرا قوعدی که به کار می برد کاملا جدید ونیازهای جامعه مدرن تامین میکند. در حالی که نگاه آیت الله جوادی به موضوع نگاهی کاملا متفاوت است به معنی است که اگر مقصود ما از عقل مدرن همان عقل فلسفی وعقل علمی باشد می توان زیر تعریف عقل دینی مندرج شود پس طرح مسأله به صورت تفکیکی بین این دو عقل قابل قبول نیست. واگر مقصود ما از عقل دینی آن عقلی است که متکفل به اثبات قضایای درون دینی باشد که در مقابل عقل فلسفی تجریدی یا نیمه تجریدی قرار دارد در اینجا می توان از دو اصطلاح استفاده کرد. آیت الله جوادی معتقد است که اگر نگاه ما نگاه توحیدی ناب باشد می توان تفکر در هر رشته علمی را تفکر دینی نام گذاشت بنابراین هر عقلی که در هر رشته علمی به کار برده می شود عقل دینی خواهد بود، زیرا عالم هستی در دو جهت تجلی کرده، عالم تدوین وعالم تکوین، که هر دو از منبع علم الهی صادر شدند، که خداوند متعال از باب تدوین دین را خلق کرده واز باب تکوین عالم خلت را، پس هر عالمی که در این دو بخش فکرش را به کار می برد در واقع دارد به سوی اراده وعلم خدا حرکت می کنه، پس هر علمی علم دینی خواهد بود وبه تبع آن هر عقلی عقل دینی می باشد.