جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: رنه گونون (1886-1951) بنیانگذار مکتب سنت گرایی بود. او همراه با آناندا ک. کوماراسوامی و فریتیوف شوون، متافیزیک سنتی و باطن گرایی را پس از گذشت قرن‌ها دوباره وارد دنیای غرب کرد و شاید اولین کسی بود که آموزه‌های ودانتا، تائوئیسم و ​​تصوف را نه به‌عنوان شرق‌شناسان اروپامحور یا خیال‌پردازان پنهانی ارائه کرد. انجام داده بودند، اما کاملاً در شرایط خودشان. فریتیوف شوون (1998-1907) به دقت «ریاضی» متافیزیک، کیهان‌شناسی و تاریخ باطنی گونون، عنصری شاعرانه یا «موسیقی» را اضافه کرد که از رابطه نزدیک او با امر زنانه الهی الهام گرفته شده بود. او همچنین مسیر معنوی را به عنوان یک عمل انضمامی، شامل فضایل معنوی و «ایستگاه‌های خرد» که در نوشته‌های گونون چندان برجسته نبود، ارائه کرد. از سوی دیگر، آخرت شناسی نبوی گونون، به ویژه در «حکومت کمیت و نشانه های زمانه»، و نیز تحلیل او از «ضد سنت»، به او یک «لبه» غیرمنتظره معاصر می دهد که شاید کمتر برجسته باشد. در رویکرد زیبایی شناختی تر شوون. رن؟ Gu?non و Frithjof Schuon یکدیگر را روشن می کنند، هم از طریق اتفاق نظر و هم از طریق نقاط خاصی که در آن تفاوت دارند. هر یک تقریباً تنها وسیله ای برای اندازه گیری دیگری است. پرسش‌هایی درباره اینکه چه کسی بزرگ‌تر بود، چه کسی سنتی‌تر بود، در نهایت کمتر از دیدگاه عظیم واقعیت انسانی و حقیقت معنوی که از نقش مشترک آنها به‌عنوان تجدیدکننده‌های متافیزیک سنتی و درک دینی بیرون می‌آید، جالب است. شوون، به عنوان مرد جوان، در موقعیتی بود که می توانست ارزیابی از استاد روشنفکر اولیه خود بنویسد و با توجه به دوران طولانی و درخشان او به عنوان نویسنده پس از مرگ گونون، مقاله مرکزی شوون، رن؟ گونون: برخی از مشاهدات همچنین اعلامیه‌ای عمیقاً قدردانی و همچنین انتقادی آشکار از استقلال (هرچند در عین حال اعلامیه‌ی هم‌گرایی) از سوی مردی است که بیش از هر کس دیگری در دنیای مدرن، دیدگاهی اساسی از «اصلی» را به روی او گشود. واقعیت