جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: تنش میان عقل و وحی برای قرن ها فیلسوفان یهودی را به خود مشغول کرده است که از یک سو به دفاع از یهودیت و از سوی دیگر به وفاداری به اصول فلسفی متعهد بودند. میمونید را برجسته ترین فیلسوف دینی یهودی می دانند که هدفش آشتی دادن فلسفه، به ویژه فلسفه ارسطویی، با اصول بنیادین یهودیت بود. اما بسیاری دیگر از متفکران یهودی قبل و بعد از او نیز با این کار دست و پنجه نرم کردند و این پرسش را مطرح کردند که آیا امکان دستیابی به این آشتی وجود دارد یا خیر؟ ارتباط بین فلسفه و دین اغلب آشکار نبود. در نتیجه، در برخی موارد می‌تواند به عنوان زمینه‌ای برای حمایت از پروژه Maimonides باشد، در حالی که در موارد دیگر می‌تواند منجر به رد شود. شک گرایی و ضد ابهام در اندیشه یهودی قرون وسطی بر پرسش ها، روش ها، راهبردها و رویکردهای شکاکانه ای متمرکز است که متفکران یهودی در قرون وسطی مطرح کرده بودند. در سلسله سخنرانی‌ها، تنوع نگرش‌های ارائه‌شده توسط این متفکران و همچنین آخرین خوانش‌های محققان معاصر در مورد آن نگرش‌ها را بررسی می‌کنیم.

عقل و وحی در قرون وسطی حاصل سه سخنرانی عمیق و دقیق اتین ژیلسون در دانشگاه ویرجینیا است. او در سخنرانی اول از برتری ایمان بر عقل سخن می‌گوید. چنان جذاب که شنونده و خواننده واقعا باور می‌کند که وقتی شریعت را از کتاب مقدس آموخت و به احکام آن عمل کرد به چه چیز دیگر نیاز دارد. به فلسفه؟ ابدا، در حال و هوای سخنرانی اول چنین القا می‌شود که واقعا بدون معرفت فلسفی به مراتب بهتر می‌توان به شریعت عمل کرد. مسیحی مؤمن کسی است که به مطالب فلاسفه بی‌اعتنا باشد. وحی چنان ذاتاً غنی است که دیگر جایی برای دانشهای دیگر نمی‌گذارد. اورشلیم نمایندۀ وحی و آتن نمایندۀ عقل خوانده می‌شوند و «به راستی آتن را با اورشلیم چه کار؟» اگر اعترافات آگوستین را بخوانید درخواهید یافت که «فهم پاداش ایمان است، لذا در پی آن مباش که بفهمی تا ایمان آوری بلکه ایمان بیار تا بفهمی». اما همۀ این شور و حال در سخنرانی دوم «برتری عقل بر ایمان» از دست می‌رود. ژیلسون از زبان ابن رشد می‌پرسد اگر واقعا شرع آدمی را مکلف می‌سازد که با روشهای عقلی فلسفی در جستجوی خدا باشد و در مسائل اعتقادی مقلّد نماند پس دیگر چه حاجتی به وحی فوق طبیعی هست؟ بله به نظر ابن رشد وعده‌های بهشتی برای قبایلی که قدرت تفکر و استدلال ندارند تا آنها را از کار زشت باز دارد بسیار پسندیده است اما برای کسانی که می‌توانند با اتکا بر عقل راه اخلاقی را بپیمایند چه؟ ژیلسون در سومین سخنرانی «هماهنگی میان عقل و وحی» می‌کوشد الگویی ارائه کند که به هر یک از ایمان و عقل سهمی و جایی دهد. ژیلسون به روایت کردن از شخصیتهایی می‌پردازد که چنین الگویی را دنبال می‌کردند، کسانی مانند ابن میمون، الکساندر هِلیایی، قدیس بوناونتوره و شاید مهمتر از همه توماس آکوئیناس یا آکوئینی.