جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دین اسلام ،باتاکیدبر رحمت ومغفرت الهی،همواره راهی برای امیدوری به آمرزش گناهکاران فراهم کرده است. یکی از مهمترین مفاهیم در این زمینه،"شفاعت" است. شفاعت،به معنای وساطت و میانجی گری ،نقش مهمی در ایجاد امید وانگیزه برای بازگشت به سوی خداوند دارد. مفهوم شفاعت در طول تاریخ اسلام،همواره مورد بحث وبررسی متکلمان ،فقیهان ومفسران قرار داشته است. ودر تبیین رابطه ی بین خالق و مخلوق و نیز تبیین سرنوشت انسان در آخرت،نقش مهمی ایفا کرده است .دیدگاههای مختلفی در مورد شرایط،گستره و انواع شفاعت مطرح شده است. در این میان،مفسران قرآن کریم،به عنوان شارحان اصلی متون دینی ،با استناد به آیات قرآنی وروایات،تلاش کرده اند تا ابعاد مختلف این مفهوم را تبیین کنند. مفسران اسلامی ، به دلیل قرار گرفتن در معرض چالشهای جدیدوتحولات فکری واجتماعی ،تلاش کرده اند تا فهمی نواز مفاهیم دینی،از جمله شفاعت ارائه دهند. در میان مفسران اسلامی ،دیدگاههای متفاوتی در مورد شفاعت برای مسلمان گناهکار وجود دارد.برخی از مفسران،با استناد به آیات وروایات ،شفاعت را به عنوان یکی از راههای آمرزش گناهان می پذیرند،در حالیکه برخی دیگر،با تاکید براهمیت توبه وعمل صالح،شفاعت را محدود به شرایط خاصی می دانند یا آن را به طور کلی رد می کنند. این اختلافات دیدگاهی ،می تواند تاثیر قابل توجهی بر برداشت های مختلف از مفهوم شفاعت ونقش آن در زندگی مسلمانان داشته باشد.به عنوان مثال،برخی ممکن است با تکیه بر مفهوم شفاعت،از انجام وظایف دینی و مسئولیت های فردی و احتماعی خود غفلت کنند. از این رو،ضروری است که دیدگاه های مختلف مفسران اسلامی در مورد شفاعت،به صورت دقیق ومنصفانه مورد بررسی وتحلیل قرار گیرد. با وجود اهمیت موضوع ،تاکنون پزوهشی جامع که به طور خاص به مقایسه دیدگاه های مفسران اسلامی در مورد شفاعت برای مسلمانان گناهکاربپردازد،انجام نشده است.بنابراین ،مساله اصلی این پزوهش،بررسی ومقایسه دیدگاه سه مفسر از سه مکتب معتزله ،اشاعره وشیعه(کشاف،روح المعانی والمیزان)در مورد شفاعت برای مسلمان گناهکار است.این پزوهش تلاش می کند تا: 1-دیدگاه های سه مفسراز سه مکتب معتزله ،اشاعر، وشیعه (کشاف،روح المعانی، المیزان)در مورد شفاعت برای مسلمان گناهکار را شناسایی وتحلیل کند. 2-نقاط اشتراک وافتراق این دیدگاه ها را مشخص کند. انجام این پزوهش به دلایل زیر ضروری است: 1- نبود پزوهشی جامع در این زمینه 2- اهمیت بررسی دیدگاه های مفسران اسلامی به دلیل تاثیر گذاری آنها بر افکارعمومی 3- کمک به فهم بهتر و دقیق ترمفهوم شفاعت ورفع ابهامات موجود اهداف پزوهش عبارتند از : 1-شناسایی و تحلیل دید گاه سه مفسر از سه مکتب معتزله،اشاعره وشیعه در مورد شفاعت مسلمان گناهکار 2-مقایسه دید گاه های سه مفسر از سه مکتب معتزله ،اشاعره وشیعه این تحقیق تلاش می کند به این سوالات پاسخ دهد: سوال اصلی: نقاط اشتراک وافتراق دیدگاه تفاسیر(کشاف،روح المعانی والمیزان)در مورد شفاعت مسلمان گناهکار چیست؟ سوالات فرعی: 1-نقاط اشتراک تفاسیر(کشاف ،روح المعانی والمیزان)درباره شفاعت مسلمان گناهکار چیست؟ 2-نقاط افتراق تفاسیر (کشاف، روح المعانی و المیزان )درباره شفاعت مسلمان گناهکار چیست؟

مهدویت یکی از مباحث مهمی است که در آیات متعددی از قرآن به آن اشاره شده است. اگر چه بحث مهدویت در قرآن از دیدگاه مفسران شیعه و اهل سنت بررسی شده ولی در زمینه بررسی تطبیقی دیدگاه های المیزان و روح المعانی پژوهشی صورت نگرفته است. این تحقیق به دنبال کشف دیدگاه های علامه طباطبایی در المیزان و دیدگاه های آلوسی در تفسیر روح المعانی در آیات مهدویت و بررسی تطبیقی آن است. علامه طباطبایی آیات متعددی را مربوط به مهدویت دانسته و تحت عنوان : مهدی مصداق غیب، ظهور مهدی (ع) ، نشانه های ظهور، یاران حضرت مهدی (ع)، رجعت، ظهور مهدی مهلت نهایی اهل کتاب، مهدی مصداق اولو الـأمر، انتظار فرج، اظهار دین و... بحث کرده است. آلوسی نیز در موارد متعددی به مباحث مهدویت ذیل آیات اشاره کرده است. از جمله وجوه اشتراک دو مفسر در آیات مهدویت به عنوان نمونه اعتقاد به حتمیت ظهور مهدی و فراگیری عدل و داد در جهان است و از جمله وجوه افتراق دو مفسر در این بحث به عنوان نمونه اعتقاد علامه طباطبایی به مسئله رجعت و دفاع از آن در تفسیر و عدم اعتقاد به مسئله رجعت از سوی آلوسی است. با توجه به بررسی های صورت گرفته تفسیر المیزان حدود 35 آیه را به صورت صریح یا اشاره مربوط به مباحث مهدویت دانسته ولی آلوسی ارتباط حدود 17 مورد از این آیات را به مسئله مهدویت پذیرفته است. بنابر این اختلاف نظر دو مفسر در 18 آیه می باشد.

عشق روانی است و ذات و جوهر انسان است و عشق الهی احساس و دلبستگی وجودی بین انسان و علت اوست که سرریز می کند و اثر را به کمال خود می رساند در مدار عشق و محبت می چرخد و از آنجایی که انسان بخشی از آفرینش است که از محبت خداوند به خود سرچشمه می گیرد، انسان بخشی از این جهان است که خداوند متعال عشق خود را به ذات اقدس خود نشأت می دهد و از آنجا که عشق به یک چیز، ایجاب می کند. عشق به آثار آن، خلقت از آثار ذات اقدس است، پس خداوند متعال دوستدار خلقت خود بوده است، پس کمال آنچه هست، رسیدن آن در حرکت به سوی کمال خود از طریق عشق است سلسله مراتبی از یک مرتبه تا شدیدترین آن و بزرگترین محبت آن است که انسان را به کمال حقیقی و مطلق که همان حق تعالی است مجذوب کند و با عمل به اوامر خداوند در علم و سلوک و رفتار به سوی خداوند سیر کند. اطاعت از رسولش و اولیای اوست و همانگونه که خداوند خلقت خود را دوست دارد فطرتاً خداوند را دوست دارد تعداد دفعاتی که کلمه محبت در قرآن آمده است و به اشکال مختلف می باشد. اصیل و عینی و اعتراف به وجود و ضرورت آن محبت انسان به خدا و محبت خداوند به انسان است و دوستدار خدای متعال ناظر اعمال و کردار اوست و همیشه خدای جاوید را می بیند. در نهان و آشکار او را تماشا می کند و به همین دلیل از گناه دوری می کند، بلکه به حد «عشق شدیدتر» می رسد که در ذهن خود به گناه فکر نمی کند، در نتیجه آینه ای می شود که در آن صفات نیکوکار و امین و توبه کننده و پاک شده نازل می شود، مفسران در تعبیر محبت بین کسانی که می گویند تمایل و جاذبه و نوعی اراده است اختلاف کرده اند. برخی می گویند که بنده خدا را دوست ندارد. زیرا امر محبت، تجانس است و برخی می گویند جایز نیست بگوییم خداوند بنده را دوست دارد, زیرا عشق به دلیل تفاوت ارجاعات فکری بین آنها یک نیاز است. این پژوهش به دنبال تفسیر آیات عاشقانه سوره بقره و آل عمران از نظر محقق الجوادی آملی، فقیه، فیلسوف و محقق در تفسیر التسنیم است و محقق آلوسی در تفسیر او از روح معانی، به عنوان یکی از قطب های تصوف و یکی از مفسران اصلی مکتب اهل سنت، محقق در این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی استفاده کرده است که محقق جوادی آملی عشق را حاصل لذت و نشاط می داند و عشق را مفهومی واقعی و مشترک بین مرتبه الهی و مرتبه کیهانی می داند، لذا انتساب آن به خداوند و انسان نیز جایز است. و اینکه محبت از یک سو نتیجه علم و از سوی دیگر دلیل بر پیروی و تسلیم است محقق آلوسی تعریف خود از عشق الهی را بین تصرف گوینده اشعری می چرخاند و محبت می بیند. به عنوان یک نوع اراده، خداوند بندگان خود را به معنای راضی بودن و پاداش دادن به آنها، و محبت به بنده به معنای پیروی و تسلیم، و بین حلقه صوفی شناس که آن را گرایش می بیند، دوست دارد. از بنده به سوی کمال، و اشتیاق به خداوند متعال که فنای بنده در خداوند است، و به این نتیجه رسیده ایم که بین الجوادی آملی و آلوسی نقاط اشتراک و تمایز وجود دارد نسبت به معرفت، نوعی اشتراک وجود دارد و هر گاه افکار به سمت علم کلام سوق داده می شود، می بینیم که بین آنها نقاط اختلاف وجود دارد. کلیدواژه ها: عشق الهی، تفسیر سوره بقره، تفسیر سوره آل عمران، تفسیر تسنیم، تفسیر روح المعانی. عشق روانی است و ذات و جوهر انسان است و عشق الهی احساس و دلبستگی وجودی بین انسان و علت اوست که سرریز می کند و اثر را به کمال خود می رساند در مدار عشق و محبت می چرخد و از آنجایی که انسان بخشی از آفرینش است که از محبت خداوند به خود سرچشمه می گیرد، انسان بخشی از این جهان است که خداوند متعال عشق خود را به ذات اقدس خود نشأت می دهد و از آنجا که عشق به یک چیز، ایجاب می کند. عشق به آثار آن، خلقت از آثار ذات اقدس است، پس خداوند متعال دوستدار خلقت خود بوده است، پس کمال آنچه هست، رسیدن آن در حرکت به سوی کمال خود از طریق عشق است سلسله مراتبی از یک مرتبه تا شدیدترین آن و بزرگترین محبت آن است که انسان را به کمال حقیقی و مطلق که همان حق تعالی است مجذوب کند و با عمل به اوامر خداوند در علم و سلوک و رفتار به سوی خداوند سیر کند. اطاعت از رسولش و اولیای اوست و همانگونه که خداوند خلقت خود را دوست دارد فطرتاً خداوند را دوست دارد تعداد دفعاتی که کلمه محبت در قرآن آمده است و به اشکال مختلف می باشد. اصیل و عینی و اعتراف به وجود و ضرورت آن محبت انسان به خدا و محبت خداوند به انسان است و دوستدار خدای متعال ناظر اعمال و کردار اوست و همیشه خدای جاوید را می بیند. در نهان و آشکار او را تماشا می کند و به همین دلیل از گناه دوری می کند، بلکه به حد «عشق شدیدتر» می رسد که در ذهن خود به گناه فکر نمی کند، در نتیجه آینه ای می شود که در آن صفات نیکوکار و امین و توبه کننده و پاک شده نازل می شود، مفسران در تعبیر محبت بین کسانی که می گویند تمایل و جاذبه و نوعی اراده است اختلاف کرده اند. برخی می گویند که بنده خدا را دوست ندارد. زیرا امر محبت، تجانس است و برخی می گویند جایز نیست بگوییم خداوند بنده را دوست دارد, زیرا عشق به دلیل تفاوت ارجاعات فکری بین آنها یک نیاز است. این پژوهش به دنبال تفسیر آیات عاشقانه سوره بقره و آل عمران از نظر محقق الجوادی آملی، فقیه، فیلسوف و محقق در تفسیر التسنیم است و محقق آلوسی در تفسیر او از روح معانی، به عنوان یکی از قطب های تصوف و یکی از مفسران اصلی مکتب اهل سنت، محقق در این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی استفاده کرده است که محقق جوادی آملی عشق را حاصل لذت و نشاط می داند و عشق را مفهومی واقعی و مشترک بین مرتبه الهی و مرتبه کیهانی می داند، لذا انتساب آن به خداوند و انسان نیز جایز است. و اینکه محبت از یک سو نتیجه علم و از سوی دیگر دلیل بر پیروی و تسلیم است محقق آلوسی تعریف خود از عشق الهی را بین تصرف گوینده اشعری می چرخاند و محبت می بیند. به عنوان یک نوع اراده، خداوند بندگان خود را به معنای راضی بودن و پاداش دادن به آنها، و محبت به بنده به معنای پیروی و تسلیم، و بین حلقه صوفی شناس که آن را گرایش می بیند، دوست دارد. از بنده به سوی کمال، و اشتیاق به خداوند متعال که فنای بنده در خداوند است، و به این نتیجه رسیده ایم که بین الجوادی آملی و آلوسی نقاط اشتراک و تمایز وجود دارد نسبت به معرفت، نوعی اشتراک وجود دارد و هر گاه افکار به سمت علم کلام سوق داده می شود، می بینیم که بین آنها نقاط اختلاف وجود دارد.

این پژوهش به بررسی رابطه بین نبوت و امامت در تفاسیر چهارگانه (المیزان، ضیاء الفرقان، روح المعانی، المنار) پرداخته و به شناسایی مهم‌ترین تفاوت‌ها و شباهت‌ها در روش‌های تفسیری آنان در تفسیر آیات مرتبط با امامت و نبوت و رابطه میان این دو پرداخته است. ما برخوردار است. بنابراین، این چهار تفسیر برای ایجاد تعادل بین مکاتب فکری مختلف (شیعی و سنی) و نمایندگی روش‌های تفسیری متنوع (فلسفی، عقلی، نقلی) انتخاب شده است. مقصود از این پایان‌نامه، بررسی رابطه بین نبوت و امامت است، از طریق شناسایی نکات مشترک میان آن‌ها که در مجموعه‌ای از صفات و ویژگی‌های اساسی تجلی می‌یابد که در مورد آن‌ها در تفکر شیعه و سنی توافق وجود دارد. این ویژگی‌ها شامل علم، عصمت، امانت، صداقت، شفاعت، عدل، وحی، هدایت، شهادت، رهبری (معیت)، شجاعت، صبر، شفقت و رحمت است. به‌طور کلی، اختلاف عمده‌ای میان تفکر شیعی و سنی در تفسیر این صفات در انبیاء وجود ندارد، به‌طوری‌که اعتقاد بر این است که پیامبر باید این ویژگی‌ها را داشته باشد تا برای رسالت الهی شایسته باشد. اما در مورد امامت، اختلاف برجسته‌ای میان این دو تفکر وجود دارد، به‌گونه‌ای که در تفکر شیعی(المیزان، ضیاء الفرقان) امام فردی معصوم و منصوب از سوی خداوند تلقی می‌شود و باید همان ویژگی‌ها و صفاتی را که پیامبر به آن‌ها متصف است، داشته باشد، مانند عصمت، علم الهی و توانایی در رهبری و هدایت. در حالی‌که در تفکر سنی، (روح المعانی، المنار) امامت مسئله‌ای است که به انتخاب جامعه برای تعیین بهترین رهبر از میان مؤمنان مربوط می‌شود و برای آن نیازی به عصمت یا علم الهی نیست، بلکه کافی است که امام عادل باشد و توانایی اداره امور جامعه را داشته باشد. بنابراین، امامت در تفکر شیعی ادامه خط نبوت است، در حالی‌که در تفکر سنی، امامت منصبی دنیوی است که به منافع جامعه خدمت می‌کند. رابطه بین نبوت و امامت از این منظر در شباهت زیادی میان ویژگی‌هایی که باید در هر دو، پیامبر و امام، وجود داشته باشد، ظاهر می‌شود. شیعیان بر این باورند که امام نماینده‌ای امین از وحی پس از پیامبر است و باید همان درجه صداقت و عصمت را داشته باشد تا هدایت مستمر جامعه را تضمین کند. در حالی‌که اهل سنت امام را فردی منتخب از سوی جامعه می‌دانند که ممکن است خطا کند یا با چالش‌های بشری روبه‌رو شود، اما باید در عدالت و صلاحیت برای اداره جامعه شایسته باشد. محور اختلاف بین تفکر شیعی و سنی در فهم نقش امامت نهفته است. شیعیان بر این باورند که امامت ادامه نبوت است و نمی‌توان صفات پیامبر را از امام تفکیک کرد، در حالی‌که اهل سنت امامت را منصبی می‌دانند که نیازی به ویژگی‌های استثنائی مانند عصمت یا علم غیبی ندارد.

بازگشت به دنیای برخی از انسان‌ها پس از ظهور امام زمان (عج) و قبل از روز قیامت، که در اصطلاح رجعت نامیده می‌شود،یکی از اعتقادات راسخ در مذهب شیعه است. این در حالی است که چنین باوری در میان اهل سنت وجود ندارد.در قرآن کریم، آیاتی به داستان بازگشت به زندگی در امت‌های پیشین اشاره دارند. برای نمونه، زنده شدن هفتاد نفر از قوم حضرت موسی، زنده کردن مردگان توسط حضرت عیسی و زنده شدن حضرت عزیر از جمله این موارد هستند که مورد تایید مفسران شیعه و سنی قرار گرفته‌اند. این موضوع نشان می‌دهد که رجعت در آینده نیز می‌تواند رخ دهد و هیچ دلیل عقلییا نقلی برای رد آن وجود ندارد.برخی از آیات قرآن نیز به طور خاص به رجعت در آخرالزمان اشاره دارند، اگرچه تفسیر و تأویل این آیات بین مفسران مختلف، محل بحث است. به عنوان مثال، مفسران امامیه و علمایی مانند آیت‌الله جوادی آملی، آیه83 سوره نمل را که در آن خداوند می‌فرماید: «روزی که از هر امتی گروهی را محشور می‌کنیم»، به رجعت به دنیا تفسیر کرده‌اند.در مقابل،مفسرانی نظیر فخر رازی،زمخشری و آلوسی،این آیه را به حشر اخروی و قیامت مربوط می‌دانند. هدف این تحقیق، بررسی آیات مرتبط با رجعت و تبیین دیدگاه‌های مختلف تفسیری پیرامون این موضوع است درتفاسیر مکاتب امامیه و اشاعره و معتزله با محوریت تفسیر فخر رازی، زمخشری، آلوسی و تسنیم به روش تطبیقی مورد نظر قرار گرفته است.

کاربست سیره در تفسیر قرآن کریم در ارتباط با آیاتی که به طور مستقیم به سیره­‌ی پیامبر (ص) مربوط می‌شود، از اصول تفسیر محسوب می‌گردد. به علاوه سیره باید در تبیین آیات دیگر نیز مورد توجه قرار گیرد؛ چرا که سیره، ابعادی از بیان لازم در تفسیر آیات را که دیگر مدارک از ارائه‌­ی آن ناتوان‌اند، میسر می‌سازد. آن‌ سان که شناخت سیره­‌ی پیامبر (ص)، ما را از تحریفات معنوی و خرافات راه‌یافته به ساحت قرآن و سردرگمی‌هایی که ممکن است در مقام شناخت و تفسیر قرآن با آن روبه‌­رو شویم، رها می‌کند. در میان تفاسیری که به سیره‌­ی پیامبر (ص) نیز عنایت داشته «روح‌­المعانی» است که به‌ عنوان یکی از منابع مهم تفسیری اهل‌سنت و در حکم دائره‌­المعارف تفسیری و جامع آراء پیشینیان در نظر گرفته می‌شود. اما به این مسئله که کاربست سیره در تفسیر روح‌­المعانی تا چه حد به‌درستی صورت‌گرفته، تاکنون در مطالعات پیشین پرداخته نشده است؛ لذا در این پژوهش به شیوه‌­ی توصیفی - تحلیلی و با مطالعه‌­ی موردی، آیات تطهیر، مباهله و شرح صدر که عدم توجه به سیره در فهم آن­ها تفسیر ناقصی از این آیات ارائه می‌دهد، در روح­‌المعانی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن نشان می‌دهد که آلوسی با وجود عنایت به سیره‌­ی پیامبر (ص)، شیوه‌­ی علمی صحیحی در پیش نگرفته و علاوه بر گزینشی عمل‌کردن در بهره‌گیری از سیره با نگاه غیرجامع خود، تفسیری ناصحیح و غیرعلمی از این آیات ارائه کرده است.

در موضوع ولایت تکوینی احکام دین و اصول اعتقادی شرع و اخلاق الهی را فقط باید از طریق امامان معصوم (علیهم السلام) دریافت کرد و هیچ کس غیر آن بزرگواران ، حق دخل و تصرف در دین را ندارد؛ما در این رساله به دنبال تبیین ولایت تکوینی از طریق بیانات علامه طباطبایی در تفسیر المیزان و مقایسه بیانات ایشان با دو تفسیر از اهل سنت یکی به نام روح المعانی که یکی از جامعترین تفاسیر اهل تسنن می باشد و دیگری تفسیر روح البیان که مفسر آن صبغه عرفانی دارد به تبیین مقامات فاخره و بی بدیل ائمه معصوم ( علیهم السلام) می پردازد؛ مقاماتی که خود فرموده اند: «و لا یطمع فی ادراکه طامع ».

این پایان نامه با عنوان «بررسی و نقد انگاره برتری بنی اسرائیل از دیدگاه تفسیر المیزان و روح المعانی» با هدف تبیین مساله برتری بنی اسرائیل در قرآن کریم از دیدگاه مفسران به ویژه المیزان و روح معانی و تبیین هدف خداوند از برتری دادن بنی اسرائیل نگارش شده است. در این تحقیق به صورت تفصیلی به رویکرد علامه علامه طباطبایی و آلوسی در تفسیر آیات تفضیل بنی اسرائیل و همچنین به وجوه اختلاف و اشتراک بین دو رویکرد در تفسیر این آیات پرداخته شده است. رویکرد ما در این رساله استفاده از روش تحلیلی-انتقادی در کنار استفاده از متون و نصوص می باشد. این تحقیق با این فرضیه آغاز شده که مراد از برتری بنی اسرائیل بر همه عالم، تفضیل وبرتری آنها بر همه مردم در همه زمانها نیست بلکه مقصود برتری آنها بر جمع کثیری از مردم می باشد و همچنین مراد از برتری مذکور در آیات شریفه یا فقط برتری در زمان خود حضور بنی اسرائیل است، یا در آنچه که خداوند به آنها عطا کرده و آنها را در آن برتری داده است. و مراد از تفصیل، تمایز از سایر امت ها است، و این تمایز و برتری نسب به دیگران در وجود پیامبران زیاد در میان قوم بنی اسرائیل می باشد. در این رساله به این نتیجه رسیدیم که علامه طباطبایی و آلوسی هر دو در این مساله اتقاق نظر دارند که مراد از تفضیل بنی اسرائیل، رحجان آنها بر همه عالمیان در همه ازمنه نیست بلکه مراد برتری آنها وجود پیامبران و ملوک زیاد در میان آنها و همچنین رجحان آنها بر اقوام زمان خودشان می باشد. بنابراین با بررسی نظرات علامه طباطبایی در المیزان و آلوسی در روح المعانی به این نتیجه رسیدیم که مراد از تفضیل بنی اسرائیل یکی از دو نکته ذیل می باشد. 1. برتری آنها نسبت به مردمان زمان خویش 2. برتری آنها نسبت به همه مردم در همه ازمنه در نعمت های ویژه ای که خداوند به انها عطا نموده است مانند ارسال رسل و نعمتهای ویژه الهی مانند من و سلوی و غیره. رویکرد علامه طباطبایی و علامه آلوسی درتفسیر قران کریم، تفسیر قرآن به قرآن و روایی و لغوی بوده و همچینن در تفسیر آیات مرتبط با مساله تفضیل بین اسرائیل از رویکردهای دیگری نیز استفاده شده است.

قرآن معجزه بزرگ پیامبر اسلام و متنی فرابشری است، که پژوهشگران از جنبه‌های مختلفی آن را مورد بررسی قرار داده اند؛ تعدّد معانی برخی واژگان در قرآن و سطوح معنایی متعددی که برخی واژگان قرآنی دارند، در تمام مذاهب اسلامی پذیرفته شده است، گاهی یک لفظ در سوره ای از قرآن می تواند معانی متعددی را به خواننده منتقل کند، سطوح گوناگون معنایی در قرآن سبب شده گاهی مفسران برداشت های متعددی از یک آیه داشته باشند، اعتقاد به ساختار چندمعنایی بودن واژگان در شمار مهم‌ترین مبانی تفسیر قرآن است. بر این اساس، برای هر آیه، پس از گذر از معنایی ظاهری، می‌باید به معنایی درونی و لایه‌های بعدی معانی آیات توجه کرد. در این نوشتار پژوهشگرتلاش کرده است بستری فراهم سازد تا ضمن بررسی آیاتی که حاوی واژگان متعدد المعانی هستند، عملکرد علامه طباطبایی و علامه آلوسی را در دو تفسیر «المیزان» و «روح المعانی» در حیطه این نوع از واژگان، نشان دهد. پژوهش حاضر با هدف شناساندن مواضع وجایگاههای چند معنایی های مهم دربرخی سوره های قرآن کریم و بررسی وتطبیق دو تفسیرمذکور ضمن بیان نقاط قوت و ضعف هردوتفسیرو بیان اصول درستِ قواعد وقرائن فهم معنا، به یک درک دقیق ویکسان برسد؛ بنابر این با روش توصیفی - تحلیلی با تکیه برمنابع کتابخانه ای تلاش نموده اهمیت کشف معانی ثانویه و تأثیرآن در فهم عمیق قرآن و نقش دوتفسیر"المیزان " و"روح المعانی" در انتقال معانی الفاظ وعبارتهای چندمعنایی را بررسی کند، و بیان نموده که این دو مفسراز چه روش و مبنایی برای فهم معانی الفاظ وعبارتهای چند معنایی درقرآن بهره جسته اند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که کشف معنای ثانویه، فهم و درک مطالب را برای مخاطبان قرآن آسان‌تر کرده، و در برخی موارد موجب گردیده احکام نادرست از متن قرآن برداشت نشود. به فراخور موضوع مورد مطالعه، تفسیر المیزان که دیدگاه های یک عالم شیعه اثنا عشری علامه طباطبایی به روش کلامی، و روح المعانی دربردارنده دیدگاه های یک عالم سنی علامه آلوسی به روش اشعری مورد واکاوی قرار گرفته، و مشخص شد علامه طباطبایی و علامه آلوسی فقط به معنای فرهنگ واژگانی کلمات اکتفاء نکرده اند بلکه معنای دوم و بیشتر را نیز برای برخی واژگان در نظر گرفته اند تا ترجمه ای درست و دقیق ارائه دهند و مخاطب را با مفهوم صحیح عبارت آشنا کنند. علامه طباطبایی و علامه آلوسی برای یافتن معنای مراد از علم لغت و تفسیر استفاده کرده اند.