جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در آخرالزمان امپراتوری، استیون جی.شومیکر استدلال می‌کند که نخستین اسلام، جنبشی بود که بر اساس باورهای معاد شناختی فوری که بر فتح، یا رهایی سرزمین مقدس کتاب مقدس تمرکز داشت و این باور را در محیط فرهنگی گسترده‌تری از پیش‌بینی آخرالزمانی قرار می‌داد. شومیکر به بازنمایی پرشور قرآن از پایان قریب الوقوع جهان و اهمیتی که محمد و اولین پیروانش برای گسترش امپراتوری قائل بودند می نگرد. او با ارائه زمینه مهم معاصر برای آخرت شناسی امپراتوری که به نظر می رسد به ظهور اسلام دامن زده است، فرجام شناسی های سیاسی مسیحیت اولیه بیزانس، یهودیت و زرتشتی ساسانی را در زمان ظهور اسلام بررسی می کند و استدلال می کند که آنها اغلب جاه طلبی امپراتوری را به باورهای مربوط به اسلام مرتبط می کنند. پایان دنیا. علاوه بر این، او معتقد است که پذیرش اسلام شکل‌دهنده از این گرایش دینی گسترده‌تر در اواخر دوران باستان مدیترانه، شواهد ارزشمندی برای درک آغاز دین در زمانی فراهم می‌کند که منابع عموماً کمیاب و اغلب بسیار مشکل‌ساز هستند. پژوهش در ادبیات آخرالزمانی در یهودیت و مسیحیت اولیه اغلب بر این باور است که این ژانر در ماهیت خود کاملاً ضد امپراتوری است. در حالی که ممکن است ادبیات آخرالزمانی اولیه یهودی اغلب این گرایش را نشان دهد، شومیکر نشان می دهد که این ویژگی ویژگی آخرالزمان در همه زمان ها و مکان ها نیست. در اواخر مدیترانه باستانی مانند قرون وسطی اروپا، آخرالزمان به طور منظم با ایده های گسترش امپراتوری و پیروزی همراه بود، که انتظار داشت اوج تاریخ از طریق سلطه جهانی یک امپراتوری جهانی منتخب الهی برسد. این آخرالزمان امپریالیستی نه تنها زمینه ای ارزشمند برای درک ظهور اسلام فراهم می کند، بلکه یک گذار مهم را در تاریخ دکترین غربی در اواخر دوران باستان نشان می دهد. استفان جی.شومیکر استاد مطالعات دینی در دانشگاه اورگان و نویسنده کتاب رحلت یک پیامبر: پایان زندگی [حضرت] محمد و آغاز اسلام است که از انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا نیز است.

ترجمه ماشینی: این کتاب کاوشی تئوری، تطبیقی ​​و تاریخی در مفهوم حوزه عمومی در سنت های غربی و اسلامی است. ظهور حوزه عمومی مدرن را در زمینه تاریخی و نظری گسترده‌تری نسبت به تحلیل‌های معمولی نشان می‌دهد. این اثر شجره نامه های متقاطع را دنبال می کند که مرزهای متعارف بین سنت و مدرنیته و به ویژه بین جهان غرب و اسلام را در بر می گیرد. این رویکرد دیدگاه‌های تکاملی و دریافتی از حوزه عمومی را به عنوان میراث انحصاری فرهنگ‌های سیاسی غرب متزلزل می‌کند. حوزه عمومی در نهایت به عنوان یک پلت فرم پیچیده برای پرورش مدرن گفتمان های فرهنگی متنوع، رقابتی و در عین حال متقاطع، دوباره در نظر گرفته می شود.