جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

برخی روایات مشــهور اســلامی در میراث حدیثی مســلمانان حاکی از آن اســت که در هر دوره ای بی شک کسی در میان امت وجود دارد که حامل عادل علم دین و حافظ آن اســت؛ از اهل بیــت و عتــرت پیامبر اســت و مایۀ هدایت امت ایشــان اســت؛ امام زمان اســت و مردم موظف به شناســایی و بیعت با او هستند؛ به پادارندۀ حجت ّحی خــدا بــر خلــق اســت، چه مشــهور باشــد، چــه ناشــناس. از طــرف دیگــر، گزارش های فرقه نگاران حاکی از آن است که شیعیان از ابتدا، معتقد بوده اند که زمین هیچ گاه از وجود حجت و امامی که جانشین امام قبلی باشد، خالی نمی ماند و سلسلۀ امامت پیوســته خواهــد مانــد. این اعتقــاد به وجه افتــراق شــیعۀ امامیه با دیگر فرق اســلامی بــدل گشــته بــود تــا حدی کــه این اعتقــاد را «نســق» و شــیعیان امامــی را «اهل نســق» می خواندند. در این پژوهش، با بررسی تاریخ فکر شیعۀ امامیه، نقش احادیث مذکور را در شکل گیری این باور و وفاداری آنان را به آن احادیث نشان می دهیم.