جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در مباحث قبل گذشت كه عرفان به معرفت بی واسطه اطلاق می گردد؛ معرفتی كه دل با تمام وجودش خدا را بيابد. راه‌های شناخت عرفانی به دو شيوه است: 1. استفاده و كمك از سالكان واقعی اين طريقت؛ 2. تحليل عقلی برای شناخت راهی كه می بايست پيمود؛ و نيز بيان شد كه سير و سلوك مبدأ و مقصدی دارد، مقصد خداست و مبدأ آن، سير توسط انسان از وضع موجود به مقامی كه مطلوب است، يعنی قرب به خدا صورت می گيرد. اينك ادامه اين مجموعه از سخنراني را پی می گيريم.

دلال به معناى ناز و عشوه در كنار اظهار نياز و درخواست حاجت، دو روى يك سكه در لسان ادعيه اهل بيت عليهم السلام به كار گرفته شده اند. دلال گاهى به صورت نديدن خود يا كم مطرح كردن خود و كارهاى خود بيان مى شود؛ گاهى با زبان گله و شكايت؛ گاهى با درد دل كردن و گاهى به صورت اظهار مخالفت با محبوب نمود پيدا مى كند. هدف نوشتار، تبيين ادب اظهار و بيان اين گونه تعابير در پيشگاه ربوبى است. ريشه و بنيان دلال را مى توان در عشق بازى با خداوند و ناز كردن به منظور جلب توجه بيشتر در بارگاه ربوبى جست و جو كرد. از اين روى، كسى كه به اين مقام قرب دست پيدا كرده است اجازه دارد با اين ادبيات با محبوب خود سخن گويد. ادب در پيشگاه ربوبى اقتضا دارد كسى كه به مقام قرب ره نيافته است، حريم ها را نگه دارد و كلام دلال گونه پيشوايان دين را از زبان آنان و به نيت ايشان به زبان جارى كند.

دعا و مناجات، از زلال ترین چشمه هایی است که قطره ی ناچیز وجود انسان را به دریای لایتناهی وجود حق تعالی پیوند می دهد و زمانی که در بستر کلام انسان کامل، یعنی امام معصوم جاری می شود،ظرفیت گسترده ای می یابد. امام سجّاد علیه السلام در پر پیچ و خم ترین گذرگاه های تاریخ اسلام، برای رساندن بار سنگین امانت امامت و رهبری به سرمنزل مقصود، این ظرفیت را ـ به مقتضای شرایط زمان ـ به کار گرفتند. دعای ابوحمزه ی ثمالی و مناجات خمس عشر از جمله ادعیه ای هستند که با تأثیرگذاری عمیق و همه جانبه بر عواطف و عقاید و روح آدمی، بخشی از اهداف تربیتی و سیاسی امام را محقق نموده اند. در این پژوهش، می کوشیم تا با بررسی این ادعیه به شیوه ی توصیفی ـ تحلیلی، عوامل این تأثیرگذاری را دریابیم و گوشه هایی از زیبایی ها و برجستگی های ادبی آن را به نمایش بگذاریم. بدین منظور، به بررسی سه عنصر اسلوب، معنا و عاطفه، بر اساس نقد کاربردی پرداخته ایم. امام سجاد علیه السلام، این ادعیه را با اسلوب زیبا، مستحکم و خیال انگیز، معانی والا و عواطف عمیق و صادقانه، جاودانه ساخته اند. زیبایی اسلوب این ادعیه، حاصل بکار گیری انواع سجع، جناس، تکرار، و هم چنین تناسب الفاظ با فضای معنوی است. استحکام اسلوب، نتیجه ی استشهاد و استدلال به آیات قرآنی و بهره گیری از صور خیال است و وضوح اسلوب، حاصل دقت در انتخاب واژگان و بکارگیری متعادل آرایه های بدیع معنوی می باشد. تعالی معانی، در پرتو بهره گیری از مفاهیم والای قرآنی و تحریک انسان به سوی یک حیات متعالی، به ارمغان آمده و وضوح معانی، با تکرار مفاهیم، مقابله ی معانی و بهره گیری از اسلوبی روشن و واضح حاصل شده است. وحدت و بهم پیوستگی معانی که جلوه هایی از آن، در حسن مطلع، حسن تخلص و حسن ختام نمود دارد، به معانی این ادعیه برتری بخشیده است. عواطف عمیق و صادقانه ی امام سجاد علیه السلام، که با توصیف دقیق احساسات، تنسیق الصفات، طولانی کردن سخن درباره ی محبوب، تکرار و تاکید، استفهام و استدلال، نمایان می شود و عواطف خواننده را برمی انگیزد، از عوامل مهم تأثیرگذاری و طراوتو تازگی جاودانه ی این ادعیه به شمار می رود