جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قلب در اصطلاح عرفان اسلامی، نفس ناطقـه و حقيقـت انـسان تلقـی شـده اسـت. عرفـان از نظـر معرفت شناختی شهودگراست. در نظـرعـارف معرفـت وادراك حقيقـی فـوق ادراك عقلانـی و همانا شهود قلبی است و به همين دليل، در انسان شناسی نيز حقيقت و گوهر وجود انـسان را قلـب دانسته و عقل، حس و تمام اعضا و جوارح انسان را قشر و پوسته، خدمه و تابع قلب او قلمداد می كند. به لحاظ غايت شناختی، هدف عرفان تربيت انسان كامل اسـت و بـا توجـه بـه اينكـه حقيقـت انـسان قلـب اوسـت، بنـابراين كمـال و نقـص وی همانـا كمـال و نقـص قلـب او مـی باشـد. در روش شناسی عرفان، عمده ترين پايه دريافـت و توجيـه گـزاره هـا، شـهود قلبـی اسـت كـه در اثـر سلوك عملی حاصل می شود و اگر از زبان استدلال عقلی نيز بهره برده مـی شـود صـرفاً بـه دليـل ترجمه يافته های شهودی به زبان عام عقلی وعلم حصولی می باشد. قلب در ارتباط با مقامات عرفانی، چه به لحاظ فعال بودن و چه به لحاظ انفعال، نقش اصـلی را ايفا می كند.