جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دعا در ادبیات عرفانی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است،و از مهم ترین راههای ارتباط گفتاری انسان با خداست.دعا از منابع اصیل خداشناسی معرفی شده،از منظر پژوهشی با رویکردهای مختلفی می توان به مقوله دعا پرداخت،یکی از این رویکرد ها ،رویکرد الهیاتی است، به این معنا که دعاها متضمن چه نوع خداشناسی هستند،و دعا کننده چه تصویری از اسماء و صفات خداوند به عنوان طرف خطاب بدست می دهد.در پایان نامه حاضر به بررسی الهیات عرفانی امام خمینی در دعاها و شروحی که وی برای ادعیه داشته اند پرداخته ایم، تا نشان دهیم ،امام خداوند مخاطب در دعاها را چگونه شناسانده؟ و چه تصویری از اوصاف واسماء الهی ترسیم کرده ،وی در باره معنای دعا، انگیزه وآثار معنوی دعا، و نقش آن در عالم هستی و وجود انسان اشاره داشته است، وی عالم را ظهور اسماء الهی شمرده،و انسان را مظهر این اسماء و صفات الهی ذکر کرده، در حقیقت خود پروردگار در دعا بنابر حالات، مقامات، واردات بر قلب نیایشگر تجلی میفرماید،و جلوات جمالی و جلالی را شرح داده و نبی اکرم(ص)و اوصیای آن جناب را جامع اسماء می داند.