جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: از پزشکان خواسته می شود تا با بسیاری از امور رسیدگی کنند. همه آنها، بر اساس هر نظریه، بیماری نیستند. برای مثال، پزشکی که داروهای ضد بارداری تجویز می کند یا سقط جنین انجام می دهد، بیماری را درمان نمی کند. برخی از زنان به دلایل سلامتی نمی توانند حاملگی را به خطر بیندازند و از نظر تاریخی هم بارداری و هم زایمان قاتل اصلی بوده اند. با این وجود، آنها حالت های بیماری نیستند و زنان مدرن معمولاً از پیشگیری از بارداری یا سقط جنین در خدمت استقلال و کنترل زندگی خود استفاده می کنند. علاوه بر این، یافتن یک شکاف جالب فلسفی یا علمی بین بیماری ها و سایر شکایات بسیار دشوار است (Reznek 1987, 71-73). یکی از رشته‌های غالب در پزشکی مدرن، بیماری را اساساً فرآیندی می‌داند که در بین افراد به اشکال کمی متفاوت عود می‌کند: بیماری نوعی انتزاعی است که به روش‌های مختلف تحقق می‌یابد (Carter 2003: Whitbeck 1977). اما از آنجایی که یک بیماری یک توهین بیولوژیکی است، تشخیص آن از آسیب بسیار دشوار است. شاید صدمات به معنای مربوطه فرآیندی نباشند بلکه رویدادی باشند. این مقاله فرض می‌کند که مسائل مفهومی ناشی از بیماری‌ها، آسیب‌ها و سایر شرایط پزشکی به اندازه کافی مشابه هستند که اجازه می‌دهند این مشکل مرزبندی را کنار بگذاریم. معلولیت یکی دیگر از موضوعات مهم و مغفول مانده در سلامت و تندرستی است. در اینجا فقط کمی به آن پرداخته خواهد شد، زیرا بحث های معاصر در مورد بیماری و ناتوانی معمولاً جدا از یکدیگر ادامه می یابد. به ندرت نویسندگانی مانند گلاکین (2010) به هر دو می پردازند. البته شایان ذکر است که بحث ناتوانی معمولاً به گونه ای تنظیم می شود که شباهت زیادی به بحث در مورد بیماری دارد. طرفداران مدل پزشکی ناتوانی را محصول یک نقص عملکردی یا شکست در فیزیولوژی انسان می دانند. حداقل در مورد ارزیابی نقص بدنی، این شبیه چیزی است که در زیر مدل طبیعی بیماری نامیده می شود. این ادعا می‌کند که افراد دارای معلولیت، مانند افراد مبتلا به بیماری‌ها، به دلیل این آسیب‌های عملکردی بدتر می‌شوند و بار توضیحی آسیب‌های آنها عمدتاً به دلیل ناتوانی فیزیولوژی یا روان‌شناسی آنها در انجام یک عملکرد طبیعی است. مفهوم ناتوانی به عنوان اختلال عملکرد توسط تصاویر رقیب از ناتوانی که در دهه های اخیر پیشرفت کرده اند، مقاومت کرده است. طبق "مدل اجتماعی" رقیب، ناتوانی انحراف از عملکرد طبیعی یا سالم انسان نیست که یک وضعیت غیر معمول را "تفاوت بد" با هنجار کند. بلکه یک "تفاوت صرف" است (بارنز 2016). اگرچه ناتوانی ها ممکن است به طور کلی وضعیت افراد را بدتر کند، اما این به دلیل نحوه تشکیل جامعه است، نه هر گونه آسیب جسمی. ناتوانی به خودی خود فقط تنوع است، مشابه ویژگی هایی مانند جنسیت، جنسیت و نژاد. این مدل اجتماعی توسط فعالان معلولیت ارائه شد که معلولیت را به عنوان "مضرات یا محدودیت فعالیت ناشی از یک سازمان اجتماعی معاصر که افراد دارای ناتوانی جسمی را کم یا اصلاً به حساب نمی آورد و در نتیجه آنها را از مشارکت در جریان اصلی فعالیت های اجتماعی محروم می کند" ارائه شد. (UPIAS 1975، به نقل از شکسپیر 2010). مبنای علمی این موضع به این ایده متوسل می شود که «تقسیم تغییرات انسانی به حالت عادی در مقابل غیرعادی، پایه محکم تر از تقسیم به نژادها ندارد. تنوع عملکرد یک واقعیت زیست شناسی است» (آموندسون 2000، ص 34). پارتیشن حاصل، به نظر می رسد، بازتابی از هنجارهای اجتماعی است تا آسیب های فیزیکی اساسی. این موضع شبیه به چیزی است که در اینجا موضع سازه انگاری در رابطه با سلامت نامیده می شود. سلامت کمتر از بیماری مورد توجه فلسفی قرار گرفته است و این مقاله به همین ترتیب کمتر در مورد آن برای گفتن خواهد داشت. زمین مفهومی در مورد سلامت کمی پیچیده تر از بیماری است. یکی از روش‌های تفکر در مورد سلامت می‌گوید که این فقط نبود بیماری است، بنابراین اگر بیماری نقص یا ناهنجاری بیولوژیکی باشد، نتیجه آن این است که یک فرد سالم کسی است که همه سیستم‌های بیولوژیکی او مرتب هستند. اما نگرش دیگری به سلامت اصرار دارد که این فقط نبود بیماری نیست، بلکه وجود چیزی بیشتر است. یک حالت مثبت اساسنامه سازمان جهانی بهداشت (WHO) سلامت را «وضعیت رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه صرفاً عدم وجود بیماری یا ناتوانی» تعریف می‌کند (WHO 1948). با توجه به دیدگاه هایی از این دست، ما باید نه تنها به سلامت و بیماری، بلکه به لحاظ سلامت، بیماری و عادی بودن فکر کنیم. این مقاله پس از اولین بحث در مورد بیماری، به نظریه های سلامت نگاه می کند. تمرکز روی افراد است، اگرچه برخی از نظریه پردازان (مثلاً Inkpen 2019) برای مشاهده انسان و میکروبیوم های مرتبط با آنها به عنوان بخشی از یک اکوسیستم که می تواند مانند سایر اکوسیستم ها سالم یا غیر سالم ارزیابی شود، استدلال کرده اند.

ترجمه ماشینی: علمای اخلاق زیستی، فیلسوفان اخلاق و تحلیل‌گران سیاست اجتماعی مدت‌هاست در مورد اینکه چگونه باید تصمیم بگیریم چه کسی با منابع کمیاب و نجات‌بخش نجات یابد، بحث کرده‌اند، در حالی که نمی‌توان همه را نجات داد. اغلب ادعا می شود که نجات افراد جوان تر عادلانه تر است و سن یک ملاحظات اخلاقی در چنین تصمیمات غم انگیزی است. منفعت پزشکی باید به حداکثر برسد و انتخاب نهایی باید با هدف به حداقل رساندن تأثیر آلوده کننده شانس باشد. این ادعاها توسط داف آر. وارینگ در فواید پزشکی و قرعه‌کشی انسان، یکی از معدود کتاب‌هایی که تلاش می‌کند دفاعی پایدار از انتخاب تصادفی بیمار داشته باشد، به چالش کشیده است. این کتاب اخلاق و فلسفه سیاسی را در رویکرد جدید و برابری طلبانه سختگیرانه خود در انتخاب بیمار برای اعضای قابل پیوند ترکیب می کند. Waring به این سوال می پردازد که آیا ما باید بین زندگی ها بر اساس شانس های منصفانه یا بهترین نتایج را انتخاب کنیم. او استدلال می کند که معیارهای انتخاب نهایی باید بر اساس شانس های منصفانه باشد که فرصت ها را در مقابل بهترین نتایج برابر می کند. هدف دفاع او از برابری طلبی "سرسخت" نشان دادن این است که انتخاب تصادفی از طریق قرعه کشی می تواند هم انسانیت مشترک و هم ارزش برابر زندگی ها را تایید کند. تصور انتخاب بیمار از طریق قرعه‌کشی در اخلاق زیستی خوب عمل نکرده است و برخی آن را یک توهین اخلاقی می‌دانند. وارینگ استدلال می کند که قرعه کشی انتخاب انسانی ممکن است نه آنقدر خام باشد و نه از نظر اخلاقی غیرعادی باشد که برخی تصور می کنند. در واقع، می‌تواند منعکس کننده مفهومی آشنا از برابری به عنوان یک آرمان سیاسی و اخلاقی باشد. این تصور از بسیاری از تفاوت‌های غیرقابل انکار بین بیماران انتزاعی می‌شود و ادعا می‌کند که منابع کمیاب باید با این فرض اصولی تخصیص داده شود که زندگی هر یک از آنها به همان اندازه ارزش پس انداز دارد. این کتاب همچنین به دلیل نقد برخی از مفاهیم سودمند اخیر از مزایای پزشکی که می تواند تأثیری با سوگیری سنی بر بیماران مسن داشته باشد، قابل توجه است. سپس وارینگ علیه رویکردهای پیشرو و مبتنی بر سن معاصر برای انتخاب بیمار بحث می‌کند. او روشی را بررسی می‌کند که انتخاب تصادفی از طریق قرعه‌کشی می‌تواند اخلاق برابری‌خواهانه او را در مواردی که نامزدهای پیوند واجد شرایط هر یک از آستانه‌ای از سطح آستانه‌ای از مزایای پزشکی آینده‌نگر عبور کرده‌اند که با مشورت دموکراتیک تعیین شده است را تأیید کند. رام کردن شانس با قرعه کشی انسانی به عنوان واضح ترین وسیله برای تضمین فرصت برابر دفاع می شود. با انجام این کار، وارینگ استدلال می کند که ما به اصل نگرانی یکسان و احترام به بیانی ریشه ای می پردازیم: بالاتر از یک آستانه غیرمقایسه ای از مزایای پزشکی، هر نامزد می تواند ادعای برابری برای زندگی داشته باشد.

ترجمه ماشینی: این کتاب برخاسته از یک اعتقاد دوگانه است. اولین مورد این است که استقلال، علیرغم انتقادهای اخیر در مورد اهمیت آن در اخلاق زیستی و فلسفه پزشکی، و مقاومت سنتی پزشکی در برابر "دخالت" آن در رابطه پزشک و بیمار، عنصر اساسی هویت فرد و سازوکارهای برخورد است. با بیماری، بیماری و ناتوانی. به این ترتیب، یک جزء ضروری در تسلیحات متخصص مراقبت های بهداشتی است که برای ایجاد شفا استفاده می شود. علاوه بر این، به روشی مشابه برای کمک به متخصص بهداشت در روابط خود با بیمار و مجروح عمل می کند. محکومیت دوم از fITst ناشی می شود. خودمختاری بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که در استفاده فلسفی این مفهوم به نظر می رسد. در این عقیده ما به کسانی می‌پیوندیم که اتکای بیش از حد به خودمختاری در اخلاق زیستی مدرن و سکولار که در ایالات متحده سرچشمه می‌گیرد، اما در فرهنگ‌های دیگر برتری یافته است، انتقاد کرده‌اند. این نقد بر توسل به زمینه های غنی تر زندگی افراد تکیه دارد. در جاهای دیگر، نقد معاصر خودمختاری در انواع مدل‌های اخلاقی بدیل مانند اخلاق روایت، اخلاق کسوئیستی و زمینه‌گرایی ظاهر می‌شود. در واقع، انتقاد پست مدرن از تمام اخلاق زیستی استدلال می‌کند که هیچ مبنای قابل دفاعی برای ادعاهایی وجود ندارد که فرد باید به استقلال یا هر اصل دیگری به عنوان راهی برای اطمینان از اخلاقی بودن احترام بگذارد.

ترجمه ماشینی: وقتی دو نظام حقوق و پزشکی در عرصه دادگاه به هم می پیوندند چه می شود؟ این اثر به ساختار و مقدمات دو مدل گفتمانی متنوع می پردازد. رویکرد انسان شناختی است. چندین فصل عمدتاً مبتنی بر تحقیقات حقوقی است و به مواردی می‌پردازد که به شهادت شاهدان متخصص در مورد فناوری‌های اخیر مورد استفاده در آزمایشگاه‌های دانشمندان پزشکی نیاز دارند. توصیف جوامع و فرهنگ های دیگر مشکلات یکسان حقوق، امتیازات و وظایف را در نظر می گیرد و چشم اندازی برای خودشناسی فرهنگی ارائه می دهد. این جلد را می توان به عنوان متنی برای دروس تدریس شده در دانشکده های پزشکی و دانشکده های حقوق استفاده کرد. برای دانشجویانی که دروس علوم بهداشتی، بهداشت عمومی، انسان‌شناسی پزشکی، انسان‌شناسی قانونی، روان‌شناسی، جامعه‌شناسی، عدالت عمومی، علوم رفتاری، روان‌پزشکی قانونی، انسان‌شناسی حقوقی، رفاه اجتماعی و همچنین دروس مدل‌های تحقیقاتی را می‌گذرانند، مورد توجه ویژه‌ای قرار خواهد گرفت.

ترجمه ماشینی: آیا بیمار رنج می برد؟ آیا توانایی تفکر و استدلال را باید مهمترین عامل دانست؟ به عنوان مثال، آیا بیمار مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که از نظر ذهنی هوشیار است اما قادر به حرکت از گردن به پایین نیست، باید از درمان پزشکی خودداری کند. و اگر چنین است، در چه مرحله ای از درمان او باید زندگی او را دیگر ارزش زیستن نداشته باشد؟ آیا بین قرار ندادن ماسک تنفسی در بیمار ناتوان از تنفس و قرار ندادن لوله تغذیه در بیماری که قادر به غذا خوردن نیست، تفاوتی وجود دارد؟ به عبارت دیگر، مرز بین زندگی ارزش زیستن و زندگی فراتر از امید را کجا می‌کشد و چه معیاری را باید در نظر گرفت؟ چندین مورد من به این موضوع می پردازد. 2. تأثیرات مذهبی که بر فرآیند تصمیم گیری تأثیر می گذارد چیست؟ به نظر می رسد که اسرائیلی ها همگی موافق هستند که آنها یک "دولت یهودی" هستند و یهودی بودن آنها برای هویت جمعی آنها بسیار مهم است. با این حال، آنها زمان دشواری برای تعریف این معنی دارند. در مورد اینکه دین باید چه نقشی را در زندگی آنها ایفا کند، ابهامات زیادی وجود دارد، به ویژه در میان افراد کمتر مذهبی. بسیاری از کنترلی که مذهبی ها بر زندگی خود دارند ناراحت هستند. با این حال، آنها نیز احساس می کنند که این کار مفید است و باید نقشی در تأثیرگذاری بر اخلاقیات کشور داشته باشد.

ترجمه ماشینی: ترجمه شده، با مقدمه ای از استفانوس جرولانوس، و تاد مایرز. ژرژ کانگویلهم در زمان مرگش در سال 1995، مورخ بسیار معتبر علم و پزشکی بود که درگیرش با مسائل عادی بودن، ایدئولوژی سازی اندیشه علمی و تاریخ مفهومی زیست شناسی، اندیشه فیلسوفانی مانند میشل فوکو را مشخص کرده بود. ، لویی آلتوسر، پیر بوردیو و ژیل دلوز. این مجموعه از مقالات کوتاه، دقیق، و بسیار قابل دسترس در مورد مفاهیم اصلی پزشکی مدرن، Canguilhem را در اوج استفاده از عملکرد تاریخی برای تعامل فلسفی نشان می دهد. به منظور تشریح فلسفه پزشکی، کانگویلهم مشکلات مهمی مانند تعریف و کاربردهای سلامت، زوال درک بقراط از طبیعت، تجربه بیماری، محدودیت‌های روان‌شناسی در پزشکی، اسطوره‌ها و واقعیت‌های شیوه‌های درمانی را بررسی می‌کند. تفاوت بین درمان و شفا، خودتنظیمی ارگانیسم و ​​استعاره های پزشکی که ارگانیسم را به جامعه مرتبط می کند. Writings on Medicine هم‌زمان مقدمه‌ای عالی برای کار Canguilhem و تعاملی نیرومند، روشن‌گر و در دسترس با مفاهیم اساسی در پزشکی است. مطمئناً این کتاب اثر خود را در انسان‌شناسی، تاریخ، فلسفه، اخلاق زیستی و مطالعات اجتماعی پزشکی بر جای خواهد گذاشت.

ترجمه ماشینی: خواندن کتاب فردریک اسونائوس لذت بخش است. او نه تنها درک دقیقی از طیف وسیعی از موضوعات و شخصیت‌ها در پزشکی و فلسفه نشان می‌دهد، بلکه موفق می‌شود آن‌ها را به شیوه‌ای بدیع در کنار هم قرار دهد که به طور قانع‌کننده‌ای نشان دهد که این دو حوزه مهم می‌توانند چقدر عمیق باشند و در نهایت، باید متقابل روشنگر باشد اسونائوس پیشنهاد می‌کند که پزشکی مضامین عمیق اما به ندرت صریح را آشکار می‌کند که درک درست آن‌ها نیاز به توضیح دقیق پدیدارشناختی و هرمنوتیکی دارد. از سوی دیگر، برخی رویکردهای فلسفی - به ویژه، پدیدارشناسی هایدگر و هرمنوتیک گادامر - نشان داده شده است که پتانسیل تا به حال تحقق نیافته ای برای معنا بخشیدن به آن مضامینی دارند که مدت ها در طب غربی مدفون بودند. ریچارد ام زانر، آن گدس استالمن، استاد اخلاق پزشکی، دانشگاه واندربیلت

ترجمه ماشینی: راهنمای قطعی و معتبر برای رشته‌ای پر جنب و جوش و در حال رشد در فلسفه کنونی، همراه بلومزبری برای فلسفه پزشکی معاصر، مروری بر مسائل پیش روی فلسفه پزشکی معاصر، روش‌های تحقیق مورد نیاز برای درک آنها و مسیری برای آینده این رشته ارائه می‌کند. این همراه که توسط رهبران جهان در این رشته نوشته شده است، به چالش‌های هستی‌شناختی، معرفت‌شناختی و روش‌شناختی پیش روی فیلسوفان پزشکی امروز می‌پردازد، از بحث بین پزشکی مبتنی بر شواهد و شخص‌محور، انسان‌گرایی پزشکی، و پزشکی جنسیتی، تا موضوعات سنتی مانند بیماری، سلامت و استدلال بالینی و تصمیم گیری. عملی و آینده نگر است، همچنین شامل راهنمای دقیق منابع تحقیق، واژه نامه واژه های کلیدی، و کتابشناسی مشروح، و همچنین بررسی مقدماتی روش های تحقیق و بحث در مورد جهت گیری های جدید تحقیقاتی است که در پاسخ به تغییرات سریع در پزشکی مدرن هیلل برود استدلال می‌کند: «فلسفه برای مرتبط‌تر شدن نیاز به پزشکی دارد». همراه بلومزبری برای فلسفه پزشکی معاصر، با نشان دادن اینکه چگونه پزشکی مدرن منبع غنی از مواد را در اختیار فیلسوفان قرار می دهد برای بررسی مسائل پیش روی جامعه معاصر، فرصت هایی را که پزشکی به فیلسوفان ارائه می دهد همراه با منابع و مهارت های مورد نیاز برای مشارکت در بحث ها و بحث های معاصر معرفی می کند.

ترجمه ماشینی: ژرژ کانگویلهم (1904–1995) مورخ و فیلسوف علم تأثیرگذار بود که به خاطر تدریس و نوشته‌هایش شهرت داشت. او بیشتر به خاطر کتاب عادی و آسیب‌شناختی‌اش، که در اصل پایان‌نامه دکترا در پزشکی بود، می‌شناسد، اما او همچنین پایان‌نامه‌ای در فلسفه درباره مفهوم رفلکس به سرپرستی گاستون باشلار نوشت. او حامی تز دکتری میشل فوکو در مورد جنون بود. با این حال، کار او بسیار فراتر از آن چیزی است که در ارتباط با این متفکران پیشنهاد می شود. Canguilhem همچنین مجموعه ای از آثار مهم در علوم طبیعی، از جمله مطالعات تکامل، روانشناسی، حیات گرایی و مکانیسم، آزمایش، هیولا و بیماری تولید کرد. استوارت الدن درباره کل کار پیچیده این متفکر مهم، از جمله متون و مواد آرشیوی که اخیراً دوباره کشف شده است، بحث می کند. Canguilhem همیشه به پرسش‌ها از نظر تاریخی نزدیک می‌شد و بررسی می‌کرد که چگونه به لحظه مهمی از زمان رسیده‌ایم، تنش‌ها، انحراف‌ها و مسیرهایی که طی نشده بود را ترسیم می‌کرد. این کتاب که اولین مطالعه جامع به زبان انگلیسی است، راهنمای مهمی برای کسانی است که با مشارکت‌های مهم Canguilhem کنار می‌آیند و برای محققان و دانشجویان رشته‌های مختلف جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی: نوشته میشل فوکو همه می‌دانند که در فرانسه منطق‌دانان کمی وجود دارند، اما تاریخ‌دانان علم بسیارند. و اینکه در «تاسیسات فلسفی» - اعم از تدریس یا تحقیق - جایگاه قابل توجهی را اشغال کرده اند. اما آیا دقیقاً می دانیم که در طول این پانزده یا بیست سال گذشته، تا همان مرزهای تأسیس، «اثری» مانند ژرژ کانگویلهم می تواند برای آن افرادی که از آن جدا شده اند داشته باشد. ، یا به چالش کشیده است، استقرار؟ بله، می دانم، تئاترهای پر سر و صدای تری نیز وجود داشته است: روانکاوی، مارکسیسم، زبان شناسی، قوم شناسی. اما این واقعیت را فراموش نکنیم که همانطور که می‌خواهید به جامعه‌شناسی محیط‌های فکری فرانسه، عملکرد مؤسسات دانشگاهی یا نظام ارزش‌های فرهنگی ما بستگی دارد: در تمام بحث‌های سیاسی یا علمی این شصت سال عجیب گذشته، نقش «فیلسوفان» - منظورم صرفاً کسانی است که تحصیلات دانشگاهی خود را در گروه فلسفه گذرانده بودند - مهم بوده است: شاید برای خوشایند برخی افراد بسیار مهم باشد. و به طور مستقیم یا غیرمستقیم، همه یا تقریباً همه این فیلسوفان مجبور شده‌اند با تعلیمات و کتاب‌های ژرژ کانگویلهم «سازگار شوند». از اینجا، یک تناقض: این مرد که کارش ریاضت‌آمیز است، عمداً و با دقت به حوزه‌ای خاص در تاریخ علم محدود می‌شود، که به هر حال برای رشته‌ای دیدنی نمی‌گذرد، به نوعی خود را در بحث‌هایی که در آن‌ها حضور داشته است، یافته است. خودش مواظب بود که هیچوقت نفهمد.