جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در یکی از آیات قرآن و برخی روایات، از «دوران های فترت» سخن به میان آمده است. گمان زمین از برگزیدگان ّ برخی مفسران و فرهنگ نامه نویسان آن بوده که ادوار فترت، ادوار خلو خداست؛ ازاین رو، «فترة من الرسل» را «دوران گسستگی بین رسولان» معنا کرده اند. این تفسیر را به دست ِ تحقیق حاضر، برداشت مزبور را به چالش می کشد و شواهد نادرستی می دهد. کاربردهای متنوع ریشۀ «فتر» و واژۀ «فترت»، گویای آن است که فترت به معنای «ضعف و رخوت» است نه «انقطاع و گسستگی»؛ و دوران های فترت نیز به دوران های فترت به گسست، تحریف ِضعف و تقیۀ برگزیدگان خدا اشاره دارد. بدین ترتیب، تفسیر فترت و تحمیل یک معنای شاذ و نوپدید بر این لغت است که شاهد لغوی ِمعنای جوهری پیش از خود ندارد. از سوی دیگر، سبب ارائۀ تفسیر شاذ از واژۀ فترت، پیش فرض تاریخی لغتنامه نویسان و مفسران دربارۀ احوال دوران های فترت می باشد؛ این در حالی است که پیش فرض تاریخی آنان دربارۀ انقطاع حجج در دوران های فترت نیز غلط است و شواهد نشان می دهد که در تمام دوران های مشهور فترت نیز حجت های خدا در زمین حضور داشته اند. نتیجه آن که، بر اساس یک پیش فرض غلط تاریخی، معنایی خاف عرف لغوی بر لغت فترت تحمیل شده و بدین ترتیب شماری از مفسرین و لغویین، از معنای اصلی فترت که ناظر به ضعف و انزوای گزیدگان الهی است فاصله گرفته اند.

از دیدگاه بسیاری از مفسران، عبارت «فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ» در آیۀ نودوچهارم سورۀ حجر، حاکی از فرمان الهی به پیامبر (ص) در سومین سال بعثت بوده و بر علنی کردن دعوت به اسلام پس از مرحلۀ مخفیانۀ آن دلالت دارد. مفسران غالباً با تکیه بر معنای واژه ها، استناد به سیاق آیات و بر اساس روایات نقل شده، بر این نظر تأکید می ورزند. این در حالی است که با تأمل در دیگر آیات قرآن، توجه به بحث تاریخ گذاری سوره ها و اشکال های وارد بر احادیث مورد استناد، می توان این دیدگاه را نقد کرد. برخی معتقدند که دعوت رسول خدا (ص) از آغاز نبوت، آشکار، اما با رعایت احتیاط در تشکیل اجتماعات اسلامی برای حفظ جان صحابه بوده است. اما با توجه به سیاق سوره، می توان گفت این آیات به جهت دلداری و تثبیت پیامبر (ص) در ادامۀ مسیر دعوت نازل شده اند؛ امری که در موارد متعدد دیگری در قرآن کریم مسبوق به سابقه است. علاوه بر این، می توان آیات را با توجه به روحیۀ مدارای رسول اکرم (ص) و موارد مشابهی که در قرآن آمده، تحلیل کرد.

فَترت رسولان مسأله ‌ای است که در قرآن و روایات مورد اشاره قرار گرفته، ویژگیهای آن در احادیث اهل‌بیت علیهم السلام مورد تأکید قرار گرفته است. اینکه در دوره یا دوره‌هایی خاص، خداوند هیچ رسولی را به سوی خلق مبعوث نکرده، حقیقتی است که سوالات، شبهات و مسائلی را تداعی می‌کند. پذیرش این واقعیت، تعارض ظاهری با بعضی از معارف همچون آیات دالّ بر عمومیت نبوت، روایات مبیّن واقعیت خالی نبودن زمین از حجت همچنین قاعده لطف دارد.پس لازم است سه مطلب اساسی مورد تحقیق و بررسی قرار گیرد: الف. حقیقت فَترت (یعنی تبیین صحیح و کامل از فترت، با توجه به معنای اصطلاحی و آثار و لوازم و پیامدهای ذکر شده در روایات، برای آن) ؛ ب. تبیین مفصّل واقعیت استمرار حجت در زمین با استناد به آیات قرآن، روایات معصومان (ع) و قاعده لطف؛ ج. حل تنافی ظاهری موجود بین این حقیقت و سه مقوله مذکور. جهت حل این تنافی ظاهری، ناچاریم بحث را در دایره منابع روایی، تفسیری و کلامی پی بگیریم. استفاده از کتب لغت و برخی کتب اصولی و تاریخی نیز در دایره تحقیق قرار می گیرد.این پایان نامه که در چهار فصل تنظیم شده است، ابتدا بحث لغوی و استعمالی واژگان فترت و رسول را پی می گیرد و معنای دقیقی از آن ارائه می دهد. در دومین فصل، تبیین واقعه فترت بر اساس آیات قرآن و روایات دنبال می شود. فصل بعدی که به بحث از استمرار حجت اختصاص یافته، موضوع را در سه محور آیات، روایات و قاعده عقلی مطرح می نماید. آخرین فصل که هدف اصلی از ارائه این نوشتار است، سعی در اثبات سازگاری فترت رسولان و سه مقوله فوق دارد. با تبیینی که از فترت رسل و آیات دالّ بر عمومیت بعثت و روایات خالی نبودن زمین از حجت ارائه می‌شود، تنافی ظاهری میان آنها برطرف می‌شود. بدین صورت که آیات قرآن گرچه استمرار وجود فرستادگان الهی را در همه زمان‌ها را می‌رساند، ولی دلالت بر وجود انبیا و رسولان در همه زمان‌ها نمی‌کند؛ بلکه جانشینان ایشان و امامان نیز می‌توانند به عنوان رابط فیض الهی، هدایت ‌کننده مردم و حجت الهی ایفای نقش کنند. از دیگر سوی، روایات متعدد بر این مطلب دلالت دارد که زمین هیچگاه از حجت خالی نیست؛ حال، ممکن است رسول، نبی، وصی و یا امام این نقش (حجت) را ایفا نماید. روایات مختلف حاکی از آن است که در دوران‌های فترت، فرستادگان الهی به سوی خلق گسیل شده‌اند. ولی در آخرین بخش که بحث در خصوص امکان سازگاری فترت رسولان و قاعده لطف است، علیرغم این‌که قاعده لطف به عنوان یکی از مبانی کلامی شیعه شهرت یافته است و وجوب آن از مسلمات عقاید شمرده شده، ولی وجوب قاعده لطف (با تقریر مشهوری که از آن ارائه شده) با فترت رسولان که در دسترس نبودن حجج الهی را می‌رساند، قابل جمعو سازگار نیست. از این رو، با توجه به این‌که وقوع فترت رسولان الهی با استناد به آیات قرآن و روایات از مسلمات است، می‌توان وجوب قاعده لطف را زیر سوال برد.