جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محدودیت منابع تجدید ناپذیر انرژی و مسئله حفظ محیط زیست از جمله موضوعاتی هستند که توجه سیاستگذاران بخش انرژی را به ضرورت بهره برداری بهینه از منابع انرژی معطوف می دارند. بدیهی است برنامه ریزی تصمیم گیری در این خصوص مستلزم شناخت وضعیت مصرف نهایی حاملهای انرژی از نقطه نظر کارآیی می باشد. کارآیی انرژی به میزان محصول (ستاده) حاصله به ازای هر واحد انرژی مصرفی توسط بخش های مصرف کننده انرژی اشاره دارد. از میان شاخصهای متعددی که جهت محاسبه کارآیی انرژی وجود دارد، شاخصهای فیزیکی، اقتصادی به لحاظ تناسب با بررسی های سطح کلان انتخاب و استفاده شده است. با توجه به این که در فرایند تغییر مصرف نهائی انرژی عواملی از قبیل سطح فعالیت، ساختار و ترکیب فعالیتهای اقتصادی و شدت بهره برداری از انرژی سهیم می باشند، تجزیه و تغییرات مصرف و تفکیک اثرات عوامل مزبور توسط روش مجزاسازی (Decomposition) از جمله موضوعات مهم این تحقیق است که روی داده های مصرف و شدت انرژی پیاده شده است. نتایج نشان می دهد که عدم کارآیی انرژی در اقتصاد ایران در دوره مطالعه (78-1358) ناشی از بالا بودن اثر شدت خالص انرژی بوده و اثر ساختاری پایین ترین سهم را در توضیح رشد مصرف کل و شدت انرژی داشته است.