جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«فروهر» واژه ای اوستایی و به معنی «پیش افزاینده» است و در باورهای کهن دو مفهوم دارد: نخست، روح نیاکان در گذشته؛ دیگر نیروی اساسی حیات هر فردی که پیش از آفریده شدنش، در جهان بالا وجود دارد و به عبارت دیگر «صورت روحانی» هر فردی است و گروهی بر این باورند که «افلاطون» فلسفه «مثل» را از فلسفه «فروهر» برگرفته است. با وجود این که « فروهر» نیرویی باطنی است و ساختار جسمانی ندارد، لیک ایرانیان، در نگاره ای پر پیام و رمزآمیز، نمادی برای آن آفریده اند که در کتیبه ها و بناهای باستانی همچنان پابرجاست.شاهنامه پرفروغ فردوسی، نمادهای پررمز و راز اساطیری را در سراسر وجود خویش بسان فروزه هایی همیشه تابناک نگاه داشته است. فلسفه «فروهر» نیز در جای جای شاهنامه می درخشد، لیک به نظر می رسد، تمامی مفاهیم رمزآمیز این نماد، در نمود شخصیتی ورجاوند به یک باره نهادینه شده است که در این پژوهش بدان پرداخته شده است.