جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

برخی از حکما برآنند که علم حضوری موجود مجرد در علم به ذات خود، منحصر است و برخی دیگر آن را اعم از علم به ذات و علم به علت یا معلول آن دانسته اند. این دسته از حکما در این که معلوم حضوری موجود مجرد، بالضروره باید مجرد باشد یا موجود مادی نیز می تواند معلوم حضوری برای موجود مجرد باشد، اختلاف نظر دارند. از جمله نتایج این اختلاف نظر، در بحث علم باری تعالی به مادیات ظاهر می شود. به این ترتیب، از نظر برخی حکما، موجودات مادی بماهو مادی نزد خداوند حضور بالذات ندارند و از نظر دسته دیگر، موجودات مادی بماهو مادی، بالذات، معلوم حضوری حق تعالی واقع می شوند. در این مقاله، ضمن بحث تاریخی و تطبیقی آرای حکما از ابن سینا تا طباطبایی، مبانی و دلایل هر یک از دو نظریه مذکور، مطرح و مورد برسی قرار می گیرد و در نهایت نظر دوم بر نظر اول، بنا بر وجوه فلسفی و شواهد دینی و عرفانی، ترجیح داده می شود افزون بر این وجه جمع آنها نیز خواهد آمد.