جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در دهه شصت در ایران، شصت و شش رمان منتشر شده است. از این مجموعه، مضمون شانزده اثر از تأثیرپذیری مستقیم از انقلاب و جنگ حکایت می کند؛ یعنی مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، وضعیت روشنفکران، گشایش ها و سختی های حاصل از انقلاب و آفت ها و ارزش های مربوط به جنگ مطرح شده اند. نویسندگان نوزده رمان، فضای ایجاد شده بر اثر انقلاب را، مغتنم شمرده اند تا چیزهایی را بگویند که بیان آنها پیش از انقلاب آسان نبود از جمله: مخاطرات آزادی خواهی، منازعات برخاسته از تضادهای طبقاتی، بیماری اقتصادی، جهل و محرومیت ها، حق کشی ها، قتل و حبس و ایذای آزادی خواهان و مسائلی از این قبیل. این ها را رمان های تأثیرپذیر از انقلاب تلقی می کنیم. سی و یک رمان دیگر، نه مضمون انقلابی دارند و نه اغتنام فضای انقلاب در آن ها مشهود است. به عبارت دیگر محرک های خاص انقلابی در آن ها مشهود نیست؛ یعنی چیزهایی گفته اند که در اکثر حکومت ها توان گفت. مضمون اکثر این ها، مسائل اجتماعی و گاهی عواطف لطیف است. این ها را رمان های تأثیر ناپذیر از انقلاب قلمداد می کنیم. در این جستار، نام رمان ها، مضمون و نویسندگان آن ها را ذکر می کنیم.

منتقدانی که با مارسل پروست هم عصر بوده اند غالبا بر این ادعا پافشاری کرده اند که «در جستجوی زمان از دست رفته» فاقد ساختاری منسجم است. مقاله حاضر که نخستین اثر شگفت انگیز این نویسنده را دقیقا مورد بررسی قرار می دهد، می کوشد تا جنبه های بدیع ساختاری رمان را آشکار سازد. وجود مهم ترین درونمایه های داستان، حضور شخصیت هایی که در آغاز معرفی می شوند و سپس در بخش های بعدی اثر ظاهر می گردند و نیز ساختار کومبره که همان ویژگی های ساختاری کل اثر را در بردارد، به خوبی نشان می دهد که نظم و انسجامی دقیق بر رمان مارسل پروست حاکم است و عدم درک این ساختار به دلیل نوآوری های نویسنده در این مقوله بوده است.

تحولات سیاسی و اجتماعی، همواره موجب تغییر زندگی مردم و در نتیجه تغییر تفکر، نحوه برداشت و دید آنان می گردد. این تغییرات در دوره های مختلف، در آثار شاعران در سه بعد زبانی، تصویری و مضمونی تجسم پیدا می کند. این نکته به عنوان یک مطالعه موردی در شعر دوره صفویه بسیار محسوس است. شاه اسماعیل صفوی، موسس سلسه صفویه، در آغازین سال های سده دهم، حکومتی مرکزی و یکپارچه را در ایران بنیان گذاشت؛ اولین اقدام این پادشاه جوان، اعلام رسمیت مذهب تشیع بود. این تغییر مبانی ایدئولوژیکی بدان دلیل که با درونی ترین بخش زندگی مردم جامعه یعنی اعتقادات آنان بستگی داشت، باعث ایجاد تغییر و تحولات بزرگی در سطح جامعه گردید؛ در نتیجه ادبیات و از جمله شعر نیز از تأثیرات مستقیم آن برکنار نماند. وجود این شرایط ویژه سیاسی و اجتماعی در سده دهم و محدودیت آشکار شعر فارسی از لحاظ مضمونی به نسبت پیش از خود، باعث ضرورت توجه ویژه به مسائل شعر و ادب در این سده گردید. مقاله حاضر می کوشد زمینه های سیاسی و اجتماعی را در سده دهم، بر اساس منابع معتبر تاریخی، مورد بررسی و تحلیل دقیق قرار دهد. سپس به محورهای مضنونی بپردازد که اشعار پنج شاعر برجسته اسن قرن یعنی بابا فغانی شیرازی، عرفی شیرازی، نظیری نیشابوری، نوید بیگ شیرازی و محتشم کاشانی، از آنها تأثیر پذیرفته اند.

صائب با هنر بی نظیر خویش، پیکره شعر را با تار و پود مضمون و ایهام و تشبیه و استعاره و مراعات النظیر چنان درهم می بافد و میتند که هوش هر خواننده ای را از سر می برد، چنان که بی اختیار به ایجاز و اعجاز کلامی و مضمون پردازی شاعر اقرار می کند. در ذهن صائب، همه چیز و همه حالات و همه موجودات، دست مایه مضمون آفرینی است. او بر این باور از هر آنچه دیده و شنیده، مضمون تراشیده و آن را در هاله و طیفی از مضامین گوناگون و بکر و نامکرر بازسازی و بازپروری کرده و به خواننده خود ارایه داده است.اشعار و ابیات صائب تنها در حیطه جفت های گردان سرگردان نیست، بلکه در دامنه و افقی وسیع پا از مرز دوتا بودن بیرون می نهد و تا افق پنج و شش عنصری هم پیش می رود. هدف در این مقاله، ارایه یک الگوی منظم و مرتب و منسجم و جامع، در مجموعه اشعار صائب به عنوان شاعر تمام عیارِ سبک هندی و نمونه بارز و شناخته شده مضمون آفرینی است تا با سرمشق قراردادن این الگو، بتوان یک طرح و معیار کاملا علمی برای طبقه بندی عناصرِ مضمون سازِ اشعار شاعران دیگر ارایه نمود.

پس از حوادث مهمی که در تاریخ اسلام برای اهل‌بیت? رخ داد، خون تازه‌ای در کالبد امت اسلامی به جریان افتاد و پژواک آن در طول قرن‌ها طنین‌افکن شد. ادبیات از مهم-ترین حوزه‌هایی بود که از این حوادث به طور روشن متاثر شد، به گونه‌ای که بخش قابل ملاحظه‌ای از ادبیات متعهد کشورهای اسلامی به زبان‌های مختلف اعم از عربی، فارسی، ترکی و... به بیان این حوادث اختصاص یافت. این‌گونه دلسروده‌ها نه تنها مفاهیم اعتقادی تشیع را نزد شیعیان ریشه‌دارتر ساخته بلکه ذکر فضایل اهل‌بیت? را به زبان شعر ماندگارتر کرده است. صاحب ‌بن‌ عباد؛ این سیراب‌گشته‌ی چشمه‌‌سار اهل بیت? نیز در نشر فرهنگ و فضایل این خاندان پاک کوشیده و همواره در مسیر معرفی اسلام راستین ثابت‌قدم و استوار بوده و عقاید خویش را در قالب شعر بیان کرده است. در این پژوهش برآنیم تا با روش توصیفی-تحلیلی پس از بیان اوضاع سیاسی-فرهنگی عصر شاعر و شرح زندگی‌نامه‌ی وی به بررسی و تحلیل ویژگی‌های فنی شعر صاحب و مضامین شعری ایشان پیرامون اهل‌بیت? بپردازیم.

هنر فعالیتی آگاهانه است که در آن هنرمند به وسیله بعضی نشانه های خارجی، احساساتی را که در زندگی خویش داشته است، به دیگران منتقل کرده، چنان که دیگران نیز از آن احساسات متاثر شده و آن ها را تجربه نمایند. این بحث از آن جا با مقوله مورد نظر ما در ارتباط است که این دریافت مشترک میان بیننده آثار هنری، به جز ارزش های فیزیکی و ساختاری آثار، با ارزش های روان شناختی هم در ارتباط می باشد، ارزش هایی که از هم دردی ها و علایق مشترک، تاریخ و پیشینه یکسان و بالاتر از این مشترکات فلسفی و فکری انسان ها به وجود می آیند.وقتی به این اشتراکات در دریافت های انسانی می رسیم، دقیقا به تاریخ و پیشینه و علایق مشترک تاکید داریم، چیزی که گروهی آن را «هویت» می نامند. هنرمند حساس به هویت، سعی دارد آثاری خلق کند که در قالب و صورت ویژگی هایی داشته باشد که بتوان آن را از هنر دیگر ملل تفکیک نمود. این ویژگی ها می تواند مبتنی بر اصالت های بومی، دینی و فرهنگی هر کشور و قومیتی باشد. گذشته تاریخی، حماسه های آبا و اجدادی سرزمین نیاکان ما، اصلا جغرافیای زبان مادری ما، باورها و سنت های طایفه ای، مفاخر ملی مان و به طور کلی همه این ها جزء هویت فرهنگی ماست.شعر و ادبیات فارسی در ایجاد غیرت ملی و دلبستگی نیاکانمان در درک عظمت تاریخی و فرهنگی این سرزمین تاثیر مستقیم دارد. نگارش و مصورسازی نسخ خطی و از این میان شاهنامه همواره مورد توجه حاکمان و هنرمندان نگاره گر بوده، چرا که نگارش و تهیه نسخه شاهنامه یکی از سنت های ادبی - هنری ایران در طی قرون متمادی بوده است. بر این اساس تعداد زیادی نسخه خطی از شاهنامه مربوط به دوران ایلخانان تا اواسط دوره قاجاریه به جای مانده است.در این مقاله که به ارزش و اهمیت شاهنامه به عنوان یک اثر شاخص ملی و مصورسازی آن در دوره های مختلف اشاره شده به معرفی و تبیین نمونه هایی از نگاره های شاهنامه دوران ایلخانی تا قاجاریه با تاکید بر هویت جویی ایرانی می پردازد. شایان ذکر است، نحوه چیدمان مطالب و تصاویر بر مبنای توالی تاریخی شاهنامه های مصور دوران مذکور می باشد.سوالات:1- هویت جویی ایرانی چگونه در داستان ها و مضامین شاهنامه انعکاس پیدا می کند؟2- تعامل شاهنامه و نگارگری در هویت یابی ایرانی چگونه در مضامین و پردازش نگاره ها انعکاس یافته است؟اهداف مقاله نیز شامل موارد زیر است:1- شناخت شاخصه های هویتی ایرانی - اسلامی در نسخه های مصور شاهنامه دوران ایلخانی تا اواسط صفویه2- دستیابی به عوامل تاثیرگذار بر نوع شاخصه های هویتی ایرانی - اسلامی در شاهنامه فردوسی.

مهرهای شاهان، از جمله مهمترین آثار هنری دوران صفوی به شمار می روند. تحقیق درباره مهرهای شاهان صفوی، طریق، اثر مهرها برروی اسناد و مکتوبات قابل بررسی است. شکل مهرهای الصاقی بر روی این اسناد، به دلیل ارتباط سریع و آنی، با بیننده، در این مقاله ضمن بررسی ویژگی های مهرهای شاهان صفوی، تلاش گردیده است که مهرها نام گذاری و در یک طبقه بندی مناسب قرار گیرند. همچنین با تحلیل شکل، کاربرد، سیر تحول و تطور مهرهای شاهان صفوی تفکیک و مشخص شود.نتیجه نهایی اذعان می دارد که شکل و ترکیب بندی نوشتار مهرهای شاهان صفوی، علاوه بر کارکرد به عنوان نشان حکومتی، دربرگیرنده افکار و عقاید آنان نیز است. همچنین شکل در انواع مهر شاهان صفوی از تنوع محدودی برخوردار بوده و در چند شکل هندسی ساده خلاصه شده است. این اشکال با توجه به نوع کارکرد و جنس مهرها، دارای ابعاد متفاوتی بوده و با ترکیب بندی حروف رایج، هویت یافته اند.اهداف مقاله:1. مطالعه و شناخت شکل در مهرهای شاهان صفوی، به منظور تجزیه و تحلیل، طبقه بندی و ثبت تاریخی.2. دستیابی؛ نوع ارتباط مفهومی مهرها با افکار و اندیشه های شاهان صفویسوالات مقاله:1. مهرهای شاهان صفوی، چه شکل ها و فرم و مضامینی را دارا هستند؟2. نقش و مضمون مهرها، چه تاثیری بر شکل و فرمهای مهرهای شاهان صفوی داشته است؟

بی شک صائب تبریزی یکی از پرکارترین، پر اثرترین، بلند اندیشه ترین و موشکاف ترین و مضمون آفرین ترین شاعران ادب پارسی و یکی از معروفترین شاعران سبک هندی است. صائب به پشتوانه فکر دقیق، ذهن روشن و خلاق و اندیشه نکته سنج، از بهترین های ادبی ایران است. صائب شبکه های به هم تنیده مضامین ذهنی خویش را با الهام از ایهام ظاهری و درونی عبارات و دور نمای تلمیحی واژه ها، در بوم نقاشی کلام خود به تصویر می کشد و آیینه تمام نمای ظرافتها، ریزه کاریها، نکته سنجیها، و باریک اندیشی های شیوه نوین می گردد. او از کنار طبیعت عالم وجود، به راحتی و آسانی نمی گذرد بلکه می ایستد، از آن الهام می گیرد، مضمون و موضوع و خمیرمایه کار خود قرار می دهد و جامه هنری بر آن می پوشاند و در ساختار دو کفه ای عینی و ذهنی، معادله ای برای آن ترسیم می کند تا به همین دستاویز، رنگ تمثیل و تعلیل هنری را در اشعار خود پررنگتر و خواننده را مسحور ظرافت کلام و سخن خود نماید. ویژگی مهم عدم ارتباط بین بیت ها سبب شده تا بنای شعرهای این سبک بر تک بیت ها استوار شود و در نتیجه، رواج بیت های آن بین مردم بیشتر از سبکهای دیگر باشد، بطوری که اکثر بیت هایی که در بین مردم به عنوان شاهد یا ضرب المثل به کار می رود از شاعران سبک هندی است. مصراع برجسته از موتیوهای رایج در شعر صائب است. شعر های سبک هندی که عمدتا غزل هستند مبتنی بر بیت است و ارزش هر شعر در بیت های آن است. بسامد به کارگیری اسلوب معادله در اشعار صائب بسیار بالاست. هرچند تناقض گویی در بین شاعران پرکار اجتناب ناپذیر است، ولی تناقض گویی صائب در بین این نوع از شاعران، از شهرت خاصی برخوردار است. در تمثیلهای صائب ارتباط معمولا دو جزیی است، یعنی دو جزء در مصراع اول با دو جزء در مصراع دوم با یکدیگر مرتبط می شوند و معادله شعری را برقرار می کنند. گاهی ارتباط بین اجزای دو مصراع سه جزیی می شود و گاهی ارتباط ها از این هم بیشتر می شود. یکی از مختصات چشمگیر شعر صائب در حوزه ترکیب ها، بسامد بالای ترکیب های استعاری است که از رهگذر شخصیت بخشیدن به اشیا حاصل می شود. از ویژگیهای منحصر به فرد صائب و دیگر شاعران این سبک، نحوه به کارگیری از ساختی خاص از ایهام در بسامدی بسیار بالاست که در آن ترکیبات اسمی و فعلی، به دو یا چند معنی بیان می شوند. صائب همانند شاعران سبک هندی در استعمال ترکیبات خاص که از ویژگیهای سبکی این دوره محسوب می شود، فروگذاری نکرده است.

رودکی نخستین شاعر بزرگ و کثیرالشعر فارسی دری است. او را استاد شاعران و مقدم شعرای عجم خوانده اند. تنوع مضامین، تاثیر کلام، انسجام، لطافت و متانت سخنان رودکی باعث شد تا اشعار وی از همان آغاز مورد توجه بسیاری از شعرا و سرایندگان واقع شود و بسیاری از اشعار او را تضمین کرده، یا مضامین وی را در اشعار خویش بیاورند.قدیمترین جایی که از رودکی یاد شده است، دیوان اشعار فرخی سیستانی و امیر معزی نیشابوری است. نگارنده در این مقاله بر آن است تا نگرش معزی درباره رودکی، تضمین اشعار و برخی از مضامین مشترک بین اشعار رودکی و امیر معزی را تبیین نماید.

ابوالحسن محمدبن اسماعیل لامعی گرگانی، از شعرای بنام اواسط قرن پنجم هجری است که در اشعارش تابع همان سبک و روش شاعران دوره اول غزنوی است و گاه بعضی از قصاید آنان را جواب گفته است. اشعار لامعى در وصف طبیعت و مدح بزرگان عصر خویش را بحقیقت می توان گلچینی از سه دیوان فرخی و عنصری و منوچهری دانست. تشبیهات گوناگون و اوصاف او از بیابان و اسب و رسوم و مظاهر مختلف طبیعت،خواننده را به یاد منوچهری می اندازد، اما جرات او در به کاربردن لغات مهجور عربی در برخی از قصاید از منوچهری نیز بیشتر است. او در مدح ابوالحسن علی بن محمد لامیه ای 56 بیتی سروده که تا حدی شبیه لامیه معلقه امروالقیس با 82 بیت است. ساختار کلى قصیده لامعی، همچون شاعر جاهلى با ایستادن بر اطلال و آثار خانه محبوب و گریستن شروع شده و پس از تغنی به یاد روزگاران خوش و گریستن بر رنج فراق و حسرت ایام وصال، قصد رحیل می کند و در نهایت، به مدح ممدوح می پردازد.از آنجا که معلقه امروالقیس دارای سه بخش اساسی است: توقف شاعر بر اطلال و آثار خانه محبوب و یاد ایام وصال و گریستن او، وصف ماجراهای عاشقانه خود مخصوصا در روز داره جلجل و وصف آنچه به هنگام آوارگی و بی خانمانی دیده است، نگارنده سعی دارد تا در این مقاله اشعار لامعی را از نظر ساختار و مضمون و تصویر با معلقه امروالقیس مقایسه نماید و وجوه تشابه و تفارق آنها را تبیین کند.