جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از پرسش های كليدی و بنيادين كه هماره عرفان شناسان وتـصوف پژوهـان را چـه در «فلـسفه عرفان»، چه در بعد پديدارشناختی عرفـان و تـصوف و چـه در «عرفـان عملـی» بـه خـود مـشغول ساخت و ذهن و زبانها را معطوف به خود كرد، اين بود كه «عرفان بـا اسـلام» چـه نـسبتی دارد؟ نسبت تباين، تساوی، عام و خاص مطلق يا من وجه، كداميك؟آيا اسلام عرفان مستقل و اصيل در ساحت نظری و عملی دارد و در هر حال نسبت «اين همانی» بين عرفان و اسـلام برقـرار اسـت يـا نسبت «اين نه آنی» و يا نه اين و نه آن؟ پاسخ بـه چنـين پرسـش هـا و طـرح و تحليـل نظريـه هـای مختلف در زمينه ياد شده دشوار است و ما با تكيه بر شواهد تاريخی از يك طرف و بازگشت بـه منبع غنی و زلال قرآن و سنت قطعی از طرف ديگـر كـه شـامل آيـات، احاديـث، ادعيـه و سـيره عملی معصومان ع است، پس از گزارش نظريه های مختلف و متهافت به نقد نظريه تفكيك و تباين عرفان واسلام پرداختيم