جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻢ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺎز اﻧﺴﺎن ﻣﻌﺎد اﺳﺖ. ﺑﺎور ﻣﻌﺎد داراى ﺗﺎﺛﻴﺮات ﻣﻬﻢ در ﺣﻴﻄﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﺮدى و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ اﺳﺖ و از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﻟﻔﻪﻫﺎى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ دﻳﻨﻲ اﺳﺖ. جهت تربیت دینی افراد معاد باوری می تواند عامل موثری باشد. اعتقاد به معاد انسان را از احساس پوچی می رهاند و به وی احساس ارزشمندی داده و به زندگی او هدف می بخشد. لذا مشاهده می شود که جهت تربیت افراد در همه ادیان و همه کتب آسمانی توجه به معاد شده است. در این پژوهش نیز سعی شده که انواع روش های پرورش ایمان به معاد از منظر دو عالم بزرگوار شیعه آیت الله مکارم شیرازی و علامه مصباح یزدی مورد بررسی قرار گیرد. این پژوهش، کیفی و از نوع توصیفی ـ تحلیلی (تحلیل محتواي کیفی) و استنباط قیاس عملی است. همچنین به منظور گردآوري اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شد. یافته هایی که از پژوهش حاضر بدست آمد این بود که، هر دو عالم شیعه نامبرده در کلیات امر پرورش ایمان به معاد که شامل روش های ایجادی و اصلاحی است اشتراکات فراوان و اتفاق نظر دارند. مگر در توصیف و تفسیر و شیوه بیانشان. به طور خلاصه از اشتراکاتشان می توان گفت استفاده از مثال ها و اتفاقاتی که در طول تاریخ رخ داده و در قرآن وروایات به آن ها اشاره شده، نگاه به زندگی فردی و اجتماعی انسان، اثبات وجود معاد با استفاده از براهین و آیات قرآن، خود از روش های پرورش ایمان به معاد در انسان هاست. از همه مهمتر برای آنکه این روش ها موثر واقع شود باید همراه با اعتقاد و اصل توحید باشد و به تنهایی هیچکدام کارساز نیست. اما با توجه به تمام این اشتراکات این دو عالم وارسته تفاوت هایی دربیان شیوه ها دارند. برای مثال آیت الله مکارم شیرازی از روش تفسیری و روایی و علامه مصباح یزدی از روش فلسفی و کلامی بهره میبرند. همچین آیت الله مصباح یزدی به منظور ارتباط بیشتر همه جوانب زندگی انسان را در بیان معاد و پرورش آن به کار می گیرند اما آیت الله مکارم شیرازی بیشتر با استناد به آیات قرآن وجود معاد را تقویت می کنند. آیت الله مصباح یزدی از روش تفسیری که نظام مند و جامع استفاده می کنند و آیت الله مکارم بیشتر به رفع شبهات پیرامون آیات معاد می پردازند.