جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زمان بستر زیست انسان در این جهان است. و نه تنها بستر زیست بیولوژیکی اوست بلکه زمینه ای برای زیست هوشمندانه او نیز بوده است. انسان درباره زمان می اندیشد و از زوایای علوم مختلفی به آن می نگرد؛ از فیزیک گرفته تا فلسفه؛ و از کیهان شناسی گرفته تا انسان شناسی. مفهوم «زمان» در قرآن نیز مورد توجه بوده است و با توجه به اختصاص سوره ای مستقل به این مفهوم و سوگند به زمان در قالب مفهوم «العصر» جایگاه ویژه ای را به آن اختصاص داده است. ارتباط معرفتی این مفهوم با مفاهیم «انسان»، «خسران»، و «ایمان» از منظر وجودی حایز اهمیت فراوانی است که روی کرد حاضر در این مقاله را سامان می دهد. وضعیت وجودی و اگزیستانسیالیستی انسان وضعیت این-جهانی است که زمان مندی را می طلبد. این یک امکان برای انسان است که حاکی از محدودیتی زمانی برای انسان است. این وضعیت با احساس خسران در گذر زمان همراه می گردد که مطلق بوده و غیرقابل انفکاک از وضعیت این-جهانی است. این وضعیت انسان است و البته وضعیتی که امکاناتی را پیش روی انسان قرار می دهد. زمان بر انسان می گذرد و انسان را با مفهوم ابدیت و جاودانگی مواجه می سازد. ابدیت به مثابه امکانی فراروی انسان قرار می گیرد تا با تضادی وجودی روبرو گردد تا با انتخاب ایمان به مبدا و مقصدی فرازمانی و مکانی به رستگاری به عنوان یک دغدغه وجودی دست یابد.