جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سده هفدهم شاهد دگرگونی بنیادینی در شیوه‌های تفکر ما درباره خودمان و درباره عالم بود. نگاه دلگرم‌کننده قرون وسطایی به جهانی زمین‌مرکز که آشکارا برای منافع نوع بشر طراحی شده بود، به کلی کنار رفت و همزمان خوشبینی تازه‌ای درباره امکان ارائه تبیینی روشن و جامع از سازوکارهای عالم، در کنار عزمی جزم برای شناخت سرشت ذهن آدمی و روابطش با عالم مادی فراگیر شد. جان کاتینگم می‌کوشد در این بستر، مساعی سه فیلسوف بزرگ عقلگرا دکارت، اسپینوزا، و لایبنیتس را در راستای کنارآمدن با این برداشت تازه از عالم طبیعت و طراحی دستگاه‌هایی فلسفی شرح و بسط دهد.

«فلسفه زمان خودش است که در افکار درک می‌شود. نیازی نیست دربرابر پدیده جهان توقف کند تا تأثیرات خود را از آن بگیرد، برعکس، موضوع خود را آزادانه انتخاب می‌کند و خودش وظایفی را که بعدا توسعه می‌دهد، تعیین‌ می‌کند.» گئورگ ویلهلم فردریش هگل با این کلمات عمیق، جوهره‌ی اثر اصلی کتاب خود، «عقل در تاریخ» را دربر می‌گیرد. این قطعه عظیم، پژوهشی فلسفی به‌عنوان یک کاوش جامع در‌مورد تکامل تفکر بشری عمل‌ می‌کند و توسعه‌ی ایده‌های فلسفی را از دوران‌ باستان تا دوران خود هگل در اوایل قرن‌ نوزدهم دنبال‌ می‌کند. سخنرانی‌های هگل، سفری شگفت‌انگیز را درمیان چشم‌اندازهای فکری تمدن‌های گذشته ارائه می‌دهد‌ و از تابلوی پیچیده ایده‌هایی که درک و ادراک انسان را شکل داده‌اند، پرده‌برداری می‌کند. هگل که به‌دلیل روش دیالکتیکی و بینش عمیق خود در‌مورد ماهیت واقعیت مشهور است، دیدگاهی پانوراما از تاریخ فلسفی ارائه می‌دهد که هم روشنگر و هم تفکر‌برانگیز است. آنچه آثار هگل را متمایز می‌کند صرفا گستردگی تاریخی آن نیست، بلکه عمق بینشی است که او با آن هر دوره فلسفی را تحلیل می‌کند. از تفکرات متافیزیکی یونانیان باستان تا ایده‌های انقلابی عصر روشنگری، هگل در میان ملیله‌های غنی اندیشه‌ی بشری با وضوح و دقت قابل‌توجهی حرکت می‌کند. یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های سخنرانی‌های هگل، توانایی او در تشخیص جریان‌های فکری زیربنایی است که سنت‌های فلسفی ظاهرا متفاوت را به هم متصل می‌کنند. او نشان می‌دهد که چگونه هر جنبش فلسفی، بر دستاوردهای پیشینیان خود بنا می‌شود و یک پیشرفت دیالکتیکی مستمر به سمت درک و ترکیب بیشتر را‌ شکل می‌دهد. علاوه‌بر این، سخنرانی‌های هگل به قلمرو گمانه‌زنی انتزاعی محدود نمی‌شود؛ در‌عوض، آنها بینش‌ عمیقی از زمینه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ارائه می‌دهند که گفتمان‌ فلسفی را در طول تاریخ شکل‌ داده‌ است. هگل با زمینه‌سازی ایده‌های فلسفی در محیط تاریخی‌شان، درک دقیقی از تعامل پیچیده بین ایده‌ها و جامعه ارائه می‌کند. با‌ اینحال، شاید قانع‌کننده‌ترین جنبه‌ی کار هگل، ارتباط پایدار آن با گفتمان معاصر باشد. علیرغم ارائه بیش از دو قرن پیش، سخنرانی‌های او همچنان در‌ گوش خوانندگان معاصر طنین‌انداز می‌شود و بینش‌های عمیقی را درمورد سوالات همیشگی ارائه می‌دهد که از زمان‌های بسیار قدیم بشریت را درگیر کرده است. «عقل در تاریخ»، به‌عنوان یک دستاورد بزرگ در سالنامه‌ی پژوهش‌های فلسفی ایستاده است. این اثر با گستره‌ی وسیع، بینش‌های نافذ و ارتباط بی‌زمان، اثری است که تا امروز به الهام بخشیدن و روشنگری خوانندگان ادامه می‌دهد و همانطور که خود هگل به درستی خلاصه می‌کند: «تاریخ فلسفه را باید به‌عنوان باغ جهان فکری نگریست، زیرا انواع آن اشکالی را به نمایش می‌گذارد که روح تحت‌ آن خود‌ را نشان‌ داده‌ است».

ترجمه ماشینی: فلسفه در استرالیا و نیوزلند مدتی است که چیزی شبیه به «عصر طلایی» را تجربه کرده است و در عرصه جهانی تأثیری نامتناسب با جمعیت دو کشور داشته است. برای دریافت کمک‌های متمایز و شناخته شده بین‌المللی که فیلسوفان استرالیایی در رشته خود انجام داده‌اند، مجموعه‌ای از گفتگوهای عمومی توسط فیلسوفان برجسته استرالیایی در رویدادها و جشنواره‌های ادبی مختلف در استرالیا و نیوزیلند از سال 2006 تا 2009 برگزار شد. این گفتگوهای جذاب و اغلب سرگرم‌کننده جذب شد مخاطبان زیادی، و موضوعات متنوعی از تاریخ های محلی فلسفه (به ویژه، ثروت های فلسفه در ملبورن، سیدنی، بریزبن، آدلاید، و نیوزیلند) را پوشش دادند. به بحث در مورد موضوعات خاص (از جمله عشق، اراده آزاد، مذهب، بوم شناسی، فمینیسم، و تمدن)، به ویژه که این موضوعات در فلسفه استرالیایی مطرح شده است. و به بررسی وضعیت فکری دانشگاه ها در استرالیا در آغاز قرن بیست و یکم. این گفتگوها اکنون برای اولین بار در اینجا جمع آوری می شود تا نه تنها دانشجویان و دانش پژوهان، بلکه جامعه گسترده تر را با قدردانی عمیق تر از میراث فلسفی استرالیا و نیوزلند آشنا کنند.

ترجمه ماشینی : اسپینوزا در بخش آخر اخلاق، آموزه عشق فکری به خدا را معرفی می‌کند: خداوند خود را با عشق فکری بی‌نهایت دوست می‌دارد. این آموزه یکی از معماهای مورد بحث را در پژوهش اسپینوزا مطرح کرده است: چگونه خدا می تواند عشق فکری داشته باشد اگر، همانطور که اسپینوزا می گوید، خدا خود طبیعت است؟ پس از بررسی رویکردهای موجود به پازل و آشکار ساختن ناکامی‌های آنها، من یک رویکرد نئوکنفوسیوسی را برای معما پیشنهاد خواهم کرد. من فلسفه اسپینوزا را با فلسفه نئوکنفوسیوس (مخصوصاً وان یانگ مینگ) مقایسه می‌کنم و استدلال می‌کنم که می‌توانیم با توسل به مقایسه، رویکرد جدیدی به این معما ایجاد کنیم. نتیجه می‌گیرم که عشق فکری به خدا را می‌توان از منظرهای مختلف به درستی درک کرد. از دیدگاه خداوند به عنوان نیروی خلاق خدا درک می شود. از دیدگاه یک فرد، آن را به عنوان جوهر همین فرد درک می شود. علاوه بر این، هنگامی که این دو دیدگاه را با هم ترکیب کنیم، می‌توانیم به چیزی برسیم که من آن را تفسیر صحیح از دیدگاه اسپینوزا می‌دانم: با توجه به اینکه علم و عمل شهودی یکی هستند، عشق عقلانی به خدا را نه تنها باید به عنوان تحقق نهایی انسان درک کرد. آزادی از طریق دانش شهودی، بلکه به عنوان تزکیه نفس انسان در عمل. من معتقدم که یک انسان آزاد، همانطور که اسپینوزا می کوشد تا تبدیل شود، معادل یک حکیم نوکنفوسیوس است.

اسپینوزا آن فیلسوفی است که می‌تواند توجه و علاقه یک جوینده کوشا و نستوه فلسفه را در یک نگاه به خویش جلب و جذب کند و او را عاشق خود سازد، نه عشق رمانتیک یا عشق عرفانی یا عشق‌های گوناگون دیگر، بلکه دقیقا عشق به شکوهِ وحدتِ اخلاق عالی انسانی و دانش فلسفی نیرومند؛ اخلاق و دانشی که او با رنج و مشفت فکری و عملی فراوان و استقامت ستودنی در مقابل وسوسه‌هایِ عواطف غیرعقلانی و احساسات غیرمنطقی به آن نائل گشته بود. اسپینوزا در قرن هفدهم در کتاب سترگ و ماندگار “اخلاق” فلسفه‌ای تماما عقلانی و کاملا مفید برای حیات فردی و جمعی بشر ارائه می‌دهد. این فلسفه چنان سخت و استوار است که شاکله وساختار قویم و متین اش به شاکله و ساختار نوعی هندسه و ریاضیات می مانَد تا فلسفه‌هایی ترکیبی و التقاطی که هم واجد عناصر ذوقی و شهودی و عرفانی‌اند و هم دارای مولفه‌های دینی و ایدئولوژیک و غیره. در تاریخ فلسفه‌ها او را جزو عقلگرایان دکارتی (کارتیزین) به شمار می‌آورند که در جای خود درست است اما راه این دکارتی چنان از دکارت و دکارتیان دیگر جدا می‌شود و وارد راه‌های ناگشوده و نااندیشیده و به تعبیری “راه‌های جنگلی” می‌گردد که تفکر فلسفی‌اش اساسا به چیزی دیگر بدل می‌گردد. وحدت وجود این فیلسوف وحدت یک جوهر با دو صفت اصلی، فکر و بعد، است. قول به اصالت یک جوهر، در واقع، قول به وحدت خدا و عالَم است. خدای اسپینوزا خدای حالّ در طبیعت و جهان است نه جدا و برتر از عالم. او به حلول و اتحاد قائل است اما نه حلول و اتحادی که برخی از عارفان ما تصورش را می‌کردند و خود را خدا و، در عین حال، خدا را غیر از انسان و غیر از عالَم می‌پنداشتند: “انا من اهوی و من اهوی انا/ نحن روحان حللنا بدنا”. حلول و اتحاد در تفسیر فلسفی اسپینوزا به معنای اتحاد خدا با جهان و تاریخ جهان است. خدا در جهان طبیعی و از طریق قوانینِ نظام علًی طبیعت خود را آشکار و پدیدار می‌سازد و هرگز موجودی منتزع و منفک از عالَم نیست. بر عالم هستی ضرورت علًی حکمفرماست و قوانین این نظام علی چنان مستحکم و متقن است که جایی برای صدفه و اتفاق نیست، نیز جایی برای اراده و اختیار نیست. در این معنا، خدا جهان طبیعت شد و جهان طبیعت خدایی. انسان جزوی از جهان طبیعت است که واجد اندیشه و فکر است اما صرفا با عمل کردن بر وفق ضرورت طبیعی می‌تواند به آرامش و سکون و وقار برسد. انسان صرفا با پیروی از قواعد و دستورهای عقل می‌تواند بر عواطف خویش غالب آید و بدین سان زندگی شایسته و سعادتمند داشته باشد. اگر عقل و عقلانیت کانون و مدار حیات بشری باشد انسان هیچگاه پشیمان و بیمناک و ملول نخواهد شد. از همین جا معنای “اخلاق” در فلسفه او روشن می‌شود. “اخلاق” مطمح نظر او که عنوان مهمترین و مشهورترین کتابش است، اخلاق دینی یا عرفانی یا عرفی یا سنتی یا پند و اندرز و امر به معروف و نهی از منکرهای متداول در جوامع نیست بلکه اخلاقِ علمی قرن هفدهمی است. اخلاق مطمح نظر او، اخلاقِ برآمده از فلسفه نظری و عقلی ناظر به پیشرفت علم جدید در قرن هفدهم است. خدای اسپینوزا خدایی است که از دل ضرورتِ قوانین طبیعت خود را نشان می‌دهد و خدایی می‌کند نه از طریق اِعمال قدرت مطلق از آسمان به شیوه‌های خودسرانه و خود خواهانه. بر سراسر هستی، علیت و ضرورت و قانونِ سفت و سخت مستولی است و انسان مجبور است با این نظم و نظام علی بسازد و خود را با آن وفق دهد. اگر انسان در برابر این جهانِ سخت‌گیر و بی رحم و خشن نخواهد تن به تسلیم و رضا بدهد زندگی‌اش قرین بدبختی و تیره‌روزی خواهد بود. انسان خوشبخت انسانی است که تن به ضرورتِ اعمال و رخدادهای طبیعت بدهد و هر آنچه را که برای‌اش واقع شود همان را خیر قلمداد کند. انسان در عمق وجودش باید بفهمد که هر آنچه برایش واقع می‌شود بیرون از قدرت اختیار و اراده اوست، از این رو در برابر مصایب و فجایع و دشواری‌ها نباید بی تاب و پریشان و مضطرب شود و، از سوی دیگر، در برابر رویدادهای خوب وخوش و لذتبخش نباید شادان و خندان گردد. به گفته شاعر ، “گرچه رخنه نیست عالم را پدید/ خیره یوسف وار می باید دوید”. خدای اسپینوزا دقیقا خدای متناسب با فیزیک جدید است. از این‌رو، اینشتینِ فیزیکدان اسپینوزا و خدایش را به شدت می‌ستاید و می‌گوید به همان خدای اسپینوزا معتقد است. زیرا چنان خدایی که دقیقا خدای دانشمندان و فیزیکدانان عصر جدید است با جهان طبیعی یکی است و فاقد صفات بشری. این خدا کاری به کردار و رفتار و گفتار آدمیان و خیر و شر و نیکی و بدی آنها ندارد، درباره انسانها و اعمال و سخنانشان داوری نمی کند و پاک ساکت است. خدای اسپینوزا قاضی و پاداش دهنده و عذاب دهنده به آدمیان نیست و اساسا کارش چیز دیگری است.

ترجمه ماشینی : این مطالعه نقد و بسط هگل از فلسفه نظری کانت است. هدف اصلی این پایان نامه، عدالت در مورد هر دو جنبه از رابطه پیچیده و دشوار فلسفی هگل با کانت است. هدف من در بخش اول ارائه ایرادات مختلف و پاسخ منفی هگل به برخی آموزه های کانتی است. هدف من در بخش دوم این است که استدلال کنم که رابطه مثبت هگل با کانت شامل پذیرش و صرفاً حمل فلسفه استعلایی کانت نیست، بلکه او امیدوار است که از کانت سرنخ‌هایی برای شکلی برتر از منطق استخراج کند. درک چگونگی طرح ادعاهای ماورایی؛ گزارشی از شکل مفهومی؛ و برداشتی از تحقیق فلسفی به عنوان متضمن دگرگونی خود. از این طریق می توان درک بهتری از نقد هگل از کانت و نیز بدهی اساسی او به او داشت.

چکیده ماشینی: از سال 1933، هر ساله بسیاری از روشنفکران برجسته جهان در دریاچه ماگیور گرد هم می‌آیند تا در مورد آخرین تحولات در فلسفه، تاریخ، هنر و علم و به‌ویژه برای کاوش در امور عرفانی و نمادین در دین بحث کنند. جلسات ارانوس - که از کلمه یونانی برای ضیافتی که مهمانان غذا می آورند نامگذاری شده است - یکی از مهم ترین گردهمایی های دانشمندان در قرن بیستم است. این کتاب مجموعه‌ای از پرتره‌های برخی از تأثیرگذارترین متفکران قرن را ارائه می‌دهد که همه شرکت‌کنندگان در Eranos: کارل یونگ، اریش نویمان، میرچا الیاده، مارتین بوبر، والتر اتو، پل تیلیش، گرشوم شولم، هربرت رید، جوزف کمپبل، اروین شرودینگر. ، کارل کرینی، D.T. سوزوکی و آدولف پورتمن این جلد ارزیابی انتقادی از دیدگاه‌های این مردان ارائه می‌کند، اینکه چگونه تبادل ایده‌های تشویق شده توسط بررسی ارانوس بر هر یک از آنها تأثیر گذاشته است، و جذب این افراد باطنی به سمت سیاست‌های استبدادی است.

ترجمه ماشینی: از منظرهای گوناگون، مقالات ارائه شده در اینجا وابستگی متقابل عمیق فلسفه طبیعی و دین عقلانی را در «قرن طولانی هفدهم» که با سوزاندن برونو در سال 1600 آغاز می شود و با روشنگری در اوایل قرن هجدهم به پایان می رسد، بررسی می کند. از نوشته‌های گروتیوس درباره قانون طبیعی و دین طبیعی، و رمان‌های گمانه‌زنانه و لیبرتین سیرانو دو برژرک، تا آثار شناخته‌شده‌تر دکارت، مالبرانش، کودورث، لایب‌نیتس، بویل، اسپینوزا، نیوتن و لاک، تأکید فزاینده ای بر رابطه عقلانی بین دکترین دینی، قانون طبیعی و مشیت الهی شخصی قرار گرفت. در حالی که شواهدی برای این رابطه ذاتی باید در مکان‌های مختلف - در ایده‌های موجود در ذهن، در مشاهدات و آزمایش‌های فیلسوفان طبیعی، و حتی در تاریخ، تجربه فعلی و آینده بشری پیش‌بینی شده - یافت می‌شد. گفتمان های فکری و علمی گسترده تر روشنگری را فعال و شکل داد.