جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عرفان در اصطلاح یعنی شناخت حق تعالی از حیث اسماء و صفات و مظاهر آن. و این شناخت ذات حق بر پایه اصول و مبانی است که اگر این اصول و مبانی درست تبیین نشود و در مسیرصحیح قرار نگیرد، علاوه بر آنکه ما را به مقصد که همان شناخت درست باری تعالی است نمی رساند، بلکه چه بسا زمینه ی گمراهی ما را نیز فراهم کند. از این رو ما در اینپایان نامه بر آن شدیم تا برای تبیین هر چه بهتر این مبانی عرفانی به گنجیینه ی سخنان گهر بار سر سلسله عرفا و کمل اولیا امام علی (ع) در قالب کتاب نفیس نهج البلاغه مراجعه کنیم و سخنان عارفانه ی آن امام عزیز را از منظر دو شارح نهج البلاغه به نام های ابن میثم بحرانی و ملا عبدالباقی صوفی تبریزی مورد بررسی قرار دهیم. بدین صورت شاید قطره ای از آن دریای عظیم علم و معرفت ره توشه راهمان شود. ره آورد این پژوهش در دو قالب عرفان نظری و عملی بدین صورت است:عرفان نظری: هویت غیبیه، اعیان ثابته، وحدت وجود، تشبیه و تنزیه و معیت قیومیه.عرفان عملی:منازل معنوی سیر و سلوک، اطوار سبعه، فنا و بقا، کشف و شهود، نبوتو ولایت.