جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اگر به روند حرکتها و نهضت های توحیدی و ارزشی تاریخ بشر نگاهی بیندازیم مشاهده می کنیم همواره با هر جریان حق و توحیدی یک جریان باطل و ضد ارزشی هم قد علم کرده و علیه خط حق به ستیزه پرداخته است. مسلمانان از این ارتدادها و ریزش ها ضربه های سنگین خوردند ولی این ضربه ها آرزوی دشمنان را که نابودی اسلام بود، هرگز جامعه ی عمل نپوشاند. عصر نبوی نیز از این قاعده مستثنا نبوده است. با وجود اینکه فریاد و رفتار پیامبر گرامی اسلام براساس سرشت انسان ها با تببین معارف اسلامی، بنیان جاهلیت را در هم کوبید و فطرت آدمیان را بیدار نمود و در پی این حرکت، موج بیداری و عدالت خواهی و گرایش به اسلام شدت یافت، جریانات اجتماعی عصر نبوی تحت تاثیر دو پدیده ریزش و رویش قرار گرفت. در این میان جاه طلبی برخی از دنیا طلبان باعث شد رهبران واقعی و مومنان حقیقی مجبور به خانه نشینی یا هجرت شوند. بطور کلی علت بروز این دو پدیده به ضعف ایمان، عدم بصیرت، دنیا طلبی و حرص ولع در کسب مال حرام(علل ریزش)، و نیز شاخص هایی نظیر تولی و تبری، حب ولی، ولایتمداری، بصیرت و تقوا (علل رویش) برمی گردد.