جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : یکی از بارزترین ویژگی‌های فرهنگ ما این است که در مورد چیزهای زیادی صحبت می‌شود. همه آن را می‌دانند. هر کدام از ما سهم خود را به اشتراک می‌گذاریم. اما تمایل داریم که این وضعیت را نادیده بگیریم. اکثر مردم به توانایی خود در تشخیص زمان صحبت کردن بسیار مطمئن هستند. بنابراین، این پدیده هرگز نگرانی خاصی ایجاد نکرده است یا باعث بررسی سیستماتیک نشده است. به همین دلیل، ما نمی‌دانیم که حرف زدن چیست، چرا این همه صحبت می‌شود یا چیست. هدفی که در خدمت است.» این مقاله که از سخنرانی نویسنده در دانشگاه پرینستون تهیه شده بود، پیش از انتشار یکی از موضوعات مذهبی دانشگاهی بود. پس از ویرایش، از فرقه به پاپ تبدیل شد و مورد تحسین خوانندگان سراسر جهان قرار گرفت. متن سبک و کنایه‌آمیز نوعی رساله است که جایگاه گفتمان را در زمانه‌ای که بار اطلاعاتی فرا گرفته، دوباره ابعاد می‌دهد. هری جی. فرانکفورت همیشه به اهمیت حقیقت و تغییر شکل های تعمیم یافته آن در جامعه توجه داشت تا اینکه به این نتیجه رسید که حرف بیهوده جدی ترین کار است. اگرچه این نشانه ای از جهان معاصر است، یا احتمالاً به دلیل آن، فیلسوف تصمیم گرفت ماهیت این عمل را زیر سوال ببرد، به نظر او بی ظرافت، بی دقتی و خودافرازی است. نویسنده به نقل از لودویگ ویتگنشتاین و گفتگوی او و یکی از دوستانش می پردازد. فیلسوف بعد از جراحی لوزه هایش به بیمارستان می آید و او زیر لب می گوید: «احساس می کنم سگی که از دستش گرفته شده است». او عصبانی می شود و پاسخ می دهد: "تو نمی دانی چه حسی دارد که سگ رد شده است." واکنش ممکن است غیر قابل تحمل به نظر برسد، اما این یک اثر عملی از تفکر ویتگنشتاین بر زبان است که به عنوان مثال توسط فرانکفورت برای نشان دادن عدم توجه به حقیقتی که در گفتار دوست وجود دارد، در نظر گرفته شده است. او بدون فکر، بدون دقت صحبت می کند. و این بی‌تفاوتی نسبت به شرایط واقعی است که نویسنده جوهره چرندیات را در نظر می‌گیرد. این کتاب همچنین حاوی اشاراتی به سنت آگوستین و مقاله ای است که او درباره دروغ نویسی کرده است. فرانکفورت می خواهد نشان دهد که چرت و پرت دشمنی بسیار بدتر از دروغگویی برای حقیقت است. انتقادی، او سعی می کند به خطر ذاتی چنین عمل معمولی اشاره کند، به ویژه در زندگی عمومی، زمانی که مردم ملزم به انجام مشاهدات هوشمندانه در مورد سؤالاتی هستند که اغلب ناشناخته هستند.

گرچه شهرت چنان است که مساله معناداری زبان، گزاره ها و مدعیات دینی از دهه بیست سده بیستم مطرح گردید لیکن بررسی نزاع های متفکران و مکاتب الهیاتی و فلسفی نشان می دهد که این مناقشه یکی از موضوعات مهم و تاثیرگذار در تاریخ تاملات فلسفی - دینی به شمار می آید. از دوره تسلط رهیافت الهیات سلبی (نخستین رویکر در معناداری زبان دین) تا واپسین نظریه یعنی کارکردگرایی (دیدگاه آلستون از پیروان ویتگنشتاین متاخر) روش های گوناگون و گاه متضادی ارائه گردید. در یک تقسیم بندی کلان با سه روش سنتی و سه روش جدید در زبان دین مواجه هستیم. فلسفه دین هگل در کدام روش و رهیافت قرار دارد؟ الهیات سلبی از دوره افلاطون آغاز و با فلوطین به نحو نظام مند پایه گذاری گردید. (ر.ک.: Plotinus, 1996, vol. 2) و سپس با گزاره معروف دیونوسیوس آریوپاگی مبنی بر اینکه «هیچ سلب و ایجابی را به خدا نمی توان نسبت داد» (Dionysius, 1920, ch. 4 5) تبیین و تکمیل شد. از الهیات سلبی تا الهیات تمثیلی آکویناس هزار سال گذشت که مهم ترین پرسش آکویناس در زبان دین طرح شد. وی در اثر معروفش «جامع الهیات» سوال می کند که آیا انسان می تواند با زبان متعارف و طبیعی و با محدودیت های مربوط به عالم انسانی، از دین، خالق، امر نامتناهی و امور متعالی سخن معنادار بیان کرده و کسب معرفت نماید؟ وی بیان تمثیلی را تنها روش سخن گفتن معنادار درباره دین و خدا برمی شمارد ( Aquinas, 8006, I. C.32-33). آکویناس دو رویکرد را در نظریه تمثیل پایه گذاری کرد: تمثیل اسنادی و تمثیل تناسبی. هگل با بیان این گزاره که زبان دین اندیشه تصویری و استعاری است (هگل، 1382، 599) به نظریه تمثیلی نزدیک است اما گرایش هگل به تمثیل اسنادی است که خداوند به نحو حقیقی واجد محمولات و صفات بوده و از طریق خداست که سایر موجودات واجد این محمولات می شوند. لذا هگل خداوند را عینی وجود تلقی می کند که هدف همه ادیان ایجاد خودآگاهی انسان برای فهم جدایی از مطلق و کوشش (عبادت و پرستش در باور هگل) در اتحاد با اوست. به زعم هگل آگاهی در درون خود، سبب می شود که خدا را در آن بشناسد و با او اتحاد یابد (همان، ص 665). به دلیل اهمیت بسیار تمثیل اسنادی است که متفکران مهمی چون فردریک فره (Frederich Ferre) اعتقاد دارند که اساس نظریه آکویناس در الهیات تمثیلی بر تمثیل اسنادی است (Ferre, 1967. Vol. 1, p.). سومین روش سنتی، دیدگاه جان دانس اسکوتوس معاصر آکویناس می باشد. کاستی های الهیات تمثیلی او را واداشت که به اشتراک معنوی یا زبان تک معنا (univocal) میان زبان انسانی و زبان دین روی آورد. اسکوتوس معتقد بود که ما وحی و دین معنادار و معرفت بخش داریم لذا باید آن ها را در ساختار زبانی فهم کنیم. (Scouts, 1983, p. 604) وی نظریه سکوت و سلبی را که از آگوستین سرچشمه گرفت و تا دیدگاه اشتراک لفظی (equivocal) بسط یافت، به طور قاطع رد کرد. در سده بیستم سه گرایش عمده در زبان دین و معناداری آن شکل گرفت: نهضت پوزیتیویسم، نظریه ابطال پذیری و بالاخره نظریه بازی های زبانی ویتگنشتاین متاخر که هر سه رویکرد در مقاله جهت ایضاح منطق درونی روش ها مورد بررسی قرار می گیرند. پرسش اساسی مقاله این است: اندیشه های هگل در حوزه دین را در کدام رویکرد می توان قرار داد؟ آیا برای هگل مشکل معناداری زبان دین مطرح بود؟ هگل بر فرض توجه به معناداری زبان دین، گزاره ها و مدعیات دینی را معرفت بخش می داند؟ بدون توجه به دسته بندی های سه گانه دین در اندیشه هگل و تمرکز آراء او بر محتوا و حقیقت مطلق در مسیحیت می توان از معناداری زبان دین در اندیشه هگل سخن گفت؟ آیا اندیشه تمثلی یا تصویری زبان دین در تفکر هگل، همانندی با الهیات تمثیلی و خاصه تمثیل اسنادی آکویناس دارد یا خیر؟ فرضیه اساسی نوشتار آن است که هگل قائل به معناداری و معرفت بخشی دین بوده و با زبان انسانی می توانیم سخن معنادار درباره دین و امر متعالی بر زبان بیاوریم.

ترجمه ماشینی: پل فایرابند در میان مهیج ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان علم قرن بیستم قرار دارد. این بازسازی ایده های در حال توسعه او ملاحظات تاریخی و سیستماتیک را با هم ترکیب می کند. بخش اول به بررسی سه تأثیر اصلی بر رشد فلسفی فایرابند می‌پردازد: فلسفه متأخر ویتگنشتاین، عقل‌گرایی انتقادی پوپر و تأثیرات تجربی ارنهافت. بخش دوم بر توسعه فایرابند و استفاده از مفهوم قیاس‌ناپذیری در قلب نقدهای فلسفی او متمرکز است و رابطه او با رئالیسم را بررسی می‌کند. فایرابند در ابتدا مفهوم غیرقابل مقایسه را از ایده هایی که در Duhem یافت، توسعه داد. او از مفهوم قیاس‌ناپذیری برای حمله به اشکال مختلف محافظه‌کاری مفهومی در فلسفه و علوم طبیعی استفاده کرد. او مخالف بسیاری از دیدگاه‌ها به این دلیل است که آزادی لازم برای ایجاد دیدگاه‌های جایگزین را محدود می‌کنند و در نتیجه مانع پیشرفت علمی می‌شوند. برخلاف تصور عمومی، او هرگز یک واقع گرا علمی نبود. بخش سوم، برداشت کثرت گرایانه فایرابند از دانش را در چارچوب روش فلسفی کثرت گرایانه او بازسازی می کند. فایرابند یک پلورالیست فلسفی بود که به دنبال پیشرفت، کثرت گرایی را تمرین می کرد.

در باب ایمان گرایی ویتگنشتاینی دو پرسش مغفول افتاده: اولا آیا "ویتگنشتاین" صراحتا از ایمان گرایی دفاع کرده است؟ و ثانیا آیا ایمان گرایی از اندیشه های او قابل استنباط می باشد؟ در مقاله حاضر پس از پژوهشی در چیستی ایمان گرایی، نشان داده شده ادعای انتساب ایمان گروی به ویتگنشتاین اغلب بر مبنای تفسیری خاص از بخشی از آموزه های «پژوهش های فلسفی» او بوده است. دقت و تامل در مجموع آراء ویتگنشتاین به ویژه در «فرهنگ و ارزش» و «درس گفتارها» نشان می دهد ادله و شواهد متعددی در نفی ایمان گرایی ویتگنشتاین وجود دارد که می تواند بدیل نظریه رایج باشد. همچنین بایستی متوجه بود استنتاج ایمان گرایی از تمایز میان بازی زبانی دین و غیر آن به نوعی خلط نظریه بازی های زبانی به عنوان نگره فهم و معنا با نظریه استنتاج و قضاوت است و نهایتا آنکه پیگیری سیر اندیشه دینی نزد ویتگنشتاین به نوعی نظر متداول تقسیم ساحت های فکری او به دو دوره را دچار چالش می نماید.

ترجمه ماشینی: برای چندین دوره در کمبریج در سال 1939، لودویگ ویتگنشتاین در مورد مبانی فلسفی ریاضیات سخنرانی کرد. با این حال، کلاس سخنرانی که توسط ویتگنشتاین تدریس می شد، به سختی شبیه به یک سخنرانی بود. او روی صندلی وسط اتاق نشست و برخی از کلاس روی صندلی و برخی روی زمین نشسته بودند. او هرگز از یادداشت استفاده نمی کرد. او مکرراً، گاهی برای چند دقیقه، در حالی که مشکلی را حل می کرد، مکث می کرد. او اغلب از شنوندگانش سؤال می کرد و به پاسخ های آنها واکنش نشان می داد. بسیاری از جلسات عمدتاً گفتگو بودند. در این سخنرانی‌ها، از جمله، D. A. T. Gasking، J. N. Findlay، Stephen Toulmin، Alan Turing، G. H. von Wright، R. G. Bosanquet، Norman Malcolm، Rush Rhees، و Yorick Smythies حضور داشتند. یادداشت هایی که توسط این چهار مورد آخر به دست آمده است، مبنایی برای سی و یک سخنرانی در این کتاب است. این سخنرانی ها موضوعاتی مانند ماهیت ریاضیات، تمایز بین زبان های ریاضی و روزمره، صدق گزاره های ریاضی، سازگاری و تناقض در سیستم های رسمی را پوشش می دهد. ، منطق گرایی فرگه و راسل، افلاطون گرایی، هویت، نفی و حقیقت ضروری. مثال های ریاضی استفاده شده تقریباً همیشه ابتدایی هستند.

ترجمه ماشینی: راش ریز، دوست نزدیک ویتگنشتاین و مترجم اصلی آثار او، نشان می‌دهد که چگونه کتاب درباره یقین ویتگنشتاین به منطق، زبان و واقعیت مربوط می‌شود - موضوعاتی که ویتگنشتاین را از اوایل کارش به خود مشغول کرده بود. توسط یکی از نزدیکترین دوستانش تصورات نادرست در مورد یقین ویتگنشتاین را رد می کند و نشان می دهد که مقاله ای درباره منطق است. تداوم اندیشه ویتگنشتاین و ویژگی رادیکال نتیجه گیری های او را آشکار می کند. حاوی پس‌گفتار مهم و روشن‌کننده‌ای است که درباره‌ی پژوهش‌های جاری پیرامون «یقین» و ارتباط آن با کار ریز در این موضوع بحث می‌کند.

ترجمه ماشینی: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ارائه می‌کرد. نویسنده با تمرکز بر دو مرحله کلیدی در زندگی ویتگنشتاین که طی آن جهت گیری فلسفی خود را به طرز چشمگیری تغییر داد و روش های فکری و خود را دوباره ابداع کرد، نویسنده و درک جایگزینی از ویتگنشتاین و آثارش ارائه می دهد. این کتاب ابتدا به دوره «چرخش انسان‌شناختی» او (1929-1932) می‌پردازد، که در آن ویتگنشتاین یکی از بحث‌های اصلی خود را در رابطه با نقش بدن در فراگیری زبان و قواعد عمل اجتماعی مطرح کرد. دومین مرحله کلیدی که پس از پایان جنگ جهانی دوم آغاز شد، مرحله درون نگری بود که طی آن ویتگنشتاین به شدت درگیر رویدادهای درونی، احساسات و شخصیت خود شد. همانطور که کار او تکامل یافت، جنبه های انسان شناسی در پایان عمر به کانون اصلی کار او تبدیل شد. این ترجمه با ارائه بینشی در دسترس و بدیع به آثار ویتگنشتاین و علاقه او به فلسفه قاره ای، برای مخاطبان گسترده ای جذاب خواهد بود. ادامه مطلب... چکیده: این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه زندگی شخصی ویتگنشتاین بیش از آنچه قبلاً تصور می‌شد، نقطه مرجعی برای کار فلسفی او ایجاد کرد. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی: این کتاب از روش‌شناسی فلسفی لودویگ ویتگنشتاین برای حل مسئله‌ای استفاده می‌کند که هزاران سال متفکران را گیج کرده است: «چگونه ریاضیات (انتزاعی) به خوبی در جهان (بدون، فیزیکی) کاربرد دارد؟» کتاب از چند جهت متمایز است. ابتدا، با استفاده از روش شناسی وی برای مقابله با این مشکل فلسفی دیرپای و ظاهراً لاینحل، راهی به خواننده می دهد تا ویژگی های مهم نوشته ها و سخنرانی های ویتگنشتاین را درک کند. با این حال، بیش از این، طرحی از جنبه‌های مهم (گاهی کمتر شناخته شده) از توسعه تفکر ریاضی در طول اعصار، و درگیری فلسفه ویتگنشتاین با این و با فلسفه ریاضیات معاصر را با شرایط خاص خود ارائه می‌دهد. مروری روشن از همه اینها در زمینه فلسفه ریاضیات ویتگنشتاین در نوع خود جالب است. همچنین تنها چیزی است که برای حل مسئله ریاضیات و جهان مورد نیاز است.