جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این یک مشاهدۀ آشکار به اندازه کافی است که معیارهای حاکم بر اینکه آیا سخنرانان معمولی می گویند که کسی چیزی را می داند با زمینه متفاوت است یا خیر: چیزی که ما خوشحالیم که در برخی از زمینه های ("با استانداردهای پایین") "دانش" می نامیم که انکار می کنیم، "دانش" است. در زمینه های دیگر ("با استانداردهای بالا"). اما آیا این معیارهای متفاوت برای زمانی که سخنرانان معمولی دانش را نسبت می دهند، و زمانی که به معنای مهمی در انتساب دانش لازم است، منعکس کننده استانداردهای متفاوتی برای زمانی است که نسبت دادن دانش برای آنها صادق است یا درست است؟ یا اینکه معیارهایی که بر صحت چنین ادعاهایی حاکم است همیشه یکسان هستند؟ و اگر این شرایط صدق ادعاهای معرفت با زمینه تغییر کند، چه پیامدهایی برای معرفت شناسی وجود دارد؟ زمینه گرایی، این دیدگاه که معیارهای معرفتی یک سوژه باید رعایت کند تا ادعایی که «دانش» را به او نسبت می دهد صادق باشد، با زمینه متفاوت است، در چند دهه اخیر به شدت در معرفت شناسی و فلسفه زبان بحث شده است. در مورد زمینه‌گرایی، کیت دِرُوز، با ارائه و پیشبرد قوی‌ترین استدلال‌ها به نفع این دیدگاه و در برابر رقبای «ناتغییرگرا» آن، ارائه می‌کند و از موقعیت مدرن دفاع می‌کند و به بهترین‌ها پاسخ می‌دهد. اعتراضات فزاینده ای که با زمینه گرایی مواجه است.

ترجمه ماشینی: ویتگنشتاین مسلماً بزرگترین فیلسوف صد سال اخیر است و شک و تردید یکی از مشکلات اساسی است که فلسفه مدرن با آن مواجه است. این مجموعه اولین مجموعه ای است که به بررسی چگونگی تأثیر کار آن فیلسوف بزرگ بر این مسئله اساسی فلسفی اختصاص دارد. واکنش ویتگنشتاین به شک پیچیده است و هم این احساس را بیان می‌کند که مشکلات شک‌گرایانه در نهایت غیر واقعی هستند و هم این حس را بیان می‌کند که شک‌گرایی چیزی در مورد خصوصیات اساسی مخمصه انسانی به ما می‌آموزد. مقالاتی که به‌ویژه برای این مجموعه توسط فیلسوفان و مفسران برجسته ویتگنشتاین نوشته شده‌اند، این واکنش را بررسی می‌کنند و به‌ویژه به شک و تردید در مورد وجود جهان خارج و ذهن‌های دیگر می‌پردازند. با انجام این کار، نه تنها مسائلی را در نظریه دانش، بلکه در متافیزیک، فلسفه ذهن، زبان، ادراک و ادبیات بررسی می‌کند و همچنین پرسش‌هایی را درباره ماهیت خود فلسفه مطرح می‌کند. چندین مقاله به کار استنلی کاول، شاید تاثیرگذارترین مفسر کار ویتگنشتاین می‌پردازد، و کاول در بخش‌های پایانی به چهار مقاله از آن‌ها پاسخ می‌دهد. خواندن این مجموعه برای دانشجویان و دانش پژوهان ویتگنشتاین و هر کسی که علاقه مند به بحث پیرامون شکاکیت است ضروری است.

در قالب پی دی اف

ویتگنشتاین به صراحت از مبنا بودن یقین و تقدم آن بر شک سخن می­گوید و معتقد است که بازی شک در زمین یقین امکان­پذیر است و شکاکیت افراطی خود متناقض است؛ برای ویتگنشتاین «برهان خواب» دکارت، عمیق­ترین و قوی­ترین نوع شکاکیت افراطی است. ادعای اصلی دکارت در این برهان این است که «هیچ ملاک قطعی برای تمایز قائل شدن میان حالات خواب و بیداری وجود ندارد». برخی از فیلسوفان این فرضیه را یکی از چالش برانگیزترین مباحث در موضع شکاکیت دانسته و تمام همّ و غم خود را مصروف پاسخگویی به این برهان کرده­اند؛ که البته در این زمینه توفیق چندانی نصیب آنها نشده است. اما ویتگنشتاین معتقد بود که شکاکیت بی­معنی است و جوابی را نمی­طلبد؛ با توجه به همین مبنا زمانیکه به «برهان خواب» می­رسد، می­گوید این عبارت که «من ممکن است خواب باشم» اگر جدی گرفته شود، همانطور که دکارت آن را جدی گرفته است، بی­معنی است. برخلاف تصور ویتگنشتاین و دیگران، هدف دکارت هرگز ماندن در حالت عدم یقین نبوده است؛ او همواره بدنبال فرا رفتن از شک و رسیدن به یقین بوده است و در مورد شکاکیت حاصل از «برهان خواب» هم، در نهایت می­گوید باید آن تردید کلی در مورد خواب را که به علت آن نمی­توانستیم میان خواب و بیداری فرق بگذاریم، به عنوان شکوک مبالغه آمیز و مضر به دور افکنیم و در ادامه معیاری برای تفکیک تجارب ما در حالت خواب و بیداری ارائه می­دهد.

فاقد چکیده

در قالب پی دی اف