جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این نوشتار به بررسی نظریه علیت احتمالاتی می پردازیم. ایده اصلی این نظریه این است که علت، احتمال وقوع معلول را تغییر می دهد. علیت در این نظریه، به عنوان رابطه ای عینی و مبتنی بر ویژگی های ذاتی معرفی می شود و روابط علی در سطح نوعی مورد توجه قرار می گیرد. شناخت ما نسبت به پدیده ها طبیعی قطعی و متعین نیست و سیر شناخت انسانی به صورت تقریب به حقیقت است. بنابراین با اذعان به نقص شناختی انسان، قالبی احتمالی برای تبیین یافته ها پیشنهاد می شود. علیت احتمالاتی از نظریه احتمال به عنوان ابزاری استفاده می کند تا بتواند رابطه علت و معلول را با دقت و وضوح بیشتری تبیین کند. علیت احتمالاتی در دو سطح بررسی می شود: سطح نوعی (علیت عام) و سطح نمونه ای (علیت خاص). در این پژوهش، مشابه رویکرد الری ایلز روابط علی احتمالاتی در سطح نوعی و به صورت عام مد نظر است و روابط علی به رویدادهای نوعی یا ویژگی ها نسبت داده می شود. دو تفسیر متفاوت از احتمال وجود دارد: تفسیر ذهنی و تفسیر عینی. آنچه در این تقریر به دنبال آن هستیم، تفسیری عینی از احتمال است که در قالب تفسیر بسامدی - تمایلی از آن یاد می شود. مساله اصلی در این پژوهش، کنکاش در مفهوم نظریه علیت احتمالاتی و بررسی توان و قابلیت این مفهوم در برابر چالش های معرفتی و هستی شناختی است.