جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب به موضوع جبر در ابن سینا و آوروئس از طریق تحلیل دیدگاه های آنها در مورد شانس، ماده و مشیت الهی می پردازد. این بحث را در برابر پیشینه فلسفی/تاریخی ارسطویی، نوافلاطونی و الهیات اسلامی قرار می دهد.

«شانس و مشیت الهی» عنوان مقاله ششم است که الهام صادقی به فارسی ترجمه کرده است. «یکی از دغدغه‌های مهم در حوزه پرداختن به شانس، مسئله ارتباط آن با الوهیت و به‌طور خاص اراده یا مشیت الهی است. نویسنده مقاله شانس و مشیت الهی ضمن تعریف چیستی شانس در عرف عام و نیز در متن پژوهش‌های گوناگون، و نیز نگاهی کلی به نگرش‌ها و تعاریف شانس از سوی متفکران، فیلسوفان، روان‌شناسان، و صاحب‌نظران حوزه‌های مختلف، به نسبت میان شانس و اقبال و خواست خدا و نیز فعل الهی می‌پردازد و معتقد است که شناخت درست و بی‌غرض مشیت الهی فی‌نفسه راهی است برای پی بردن به شانس و جایگاه آن در هستی.»

واژهای«بخت،اتّفاق و تصادف»در چند مورد به کار می رود که مورد نخست،تصوّر آن معقول نیست،و در مورد دوّم و سوّم تصوّرش معقول است لیکن عقل(بالبداهه)وجود چنین امری را محال میداند،و در مورد چهارم قابل تصوّر هست وعقل(بی درنگ)به محال بودن آن حکم نمی کند،لیکن قابل بحث و گفتگو است. 1.اموری که به وجود علّت و سبب برای آنها اعتراف شده،لیکن آن را بیرون از علل و اسباب معهود میان فلاسفه ـ علت مادی،صوری،فاعلی،غایی-پنداشته اند. پیداست که پذیرفتن اتّفاق به عنوان علتی بیرون از دایره علل یادشده عقلاً قابل تصور نیست. 2.پیداش امری بدون علّت فاعلی،یعنی رویدادن پدیده ای که نبوده وسپس پدید امده ،خود به خود به خود و بدون تاثیر هیچ عاملی.البته اتفاق به این معنی قابل تصور هست،لیکن عقل بداهتاً آن را محال دانسته و از طرف هیج یک از مکاتب فلسفی نیز تأیید نمی شود. 3.به معنای نفی ایجاب فاعل:کسانی که منکر رابطه ضروری میان علت ومعلول اند و وجود معلول در ظرف وجود علت را حتمی ندانسته می گوید:اگر علت تحقق داشت به وجود آمدن معلول اتفاقی است.(شرح نهایة الحکمة/علامه سید محمد حسین طباطبایی/ترجمه دکتر علی شیروانی/جلد دوم.ص192) 4.پیدایش امری بدون علت غایی،یعنی پدیده ای با عواملی که به ظاهر،موجب پیدایش او گشته،بیگانه تصور شود،و رابطه ای منطقی میان آن دو مشاهده نشود چنانکه مثلأ بین حفر چاه و یافتن گنج (در صورتی که منظور رسیدن به آب باشد)رابطه ای به نظر نمیرسد. بنابرین حادثه اتفاقی،غایتی است که بدون ارتباط به فاعل یا فعل،و بدون اقتضای آن،در پی کار پدیدار شود.البته چنین فرضی ممکن است لیکن قابل بحث است و یا باید روشن شود.همچنین علامه طباطبایی در نهایة الحکمة این نظر را نقل می کند.(بخت و اتفاق از نظر فلاسفه/دکتر سید مهدی امامی العریضی/ص.76/انتشارات صدرا) حکیم فارابی در مورد تعریف اتفاق می گوید:«آنچه به طوردائم از ناحیه اسباب،وجود پیدا می کند،طبیعی و ارادی است.و آنچه بالعرض – به ندرت باشد – اتفاقی خواهد بود» ابن سینا می گوید:اسباب اتفاقی در زمینه ای،اتفاقی هستند که به خاطر چیزی موجود شود.بااین تفاوت که این اسباب برای آن چیز اسباب فاعلی بالعرض می باشند وان چیز نسبت به به این اسباب غایت بالعرض می باشد.(بخت واتفاق ازنظر فلاسفه/دکتر سید مهدی اسلامی العریضی/ص.78/انتشارت صدرا). اتفاق عبارت است از فقدان رابطه میان فاعل وغایت.یعنی فاعل کاری را با قصد واراده برایرسیدن به هدف خاصی انجام دهد اما آن کار به هدف مورد نظر نمی رسد،بلکه نتیجه دیگری که مقصود فاعل نبوده وفاعل کار به خاطر آن انجام نداده است،بر آن مترتب می گردد.یا اینکه فاعل در افغال خود به سوی نقطه خاصی توجه نمی کند.(ترجمه وشرح نهایة الحکمة/علامه سید محمد حسین طباطبایی/ترجمه دکتر علی شیرانی/جلد دوم.ص193/انتشارات:قم مؤسسه بوستان کتاب). تعریف های دیگری نیز برای اتفاق بیان شده است که به خاطر رعایت اختصار از ذکر آنها خودداری می کنیم.همانگونه که ملاحظه می شود عباراتی که در بیان ماهیت اتفاق نقل شد را نمی توان تعاریف گوناگون برای اتفاق دانست،بلکه آنچه که بیان شده است تعابیر گوناگون برای بیان یک چیز هستند و هرکدام آن را به نحوی بیان کرده اند. حال که تعریف اتفاق را بیان کردیم باید بدانیم آیا چیزی به نام اتفاق وجود دارد؟آیا واقعاً می شود گفت که در جهان پیرامون ما چیزی به نام اتفاق وجود دارد که حوادث خوب را برای دارندگان بخت خوب به وجود می آورد وبعضی ها دارای بخت شوم هستند وبسیاری از حوادث بد را آن بخت شوم برای آنها می آورد، یعنی بخت خودش عاملی از عوامل عالم باشد. قدر مسلم این است که خود ما برحسب عادت یا حتی برحسب اعتقاد واژهای بخت واتفاق را در مورد بعضی از جریانات روزمرۀ زندگی به کار می بریم.بنابراین لازم است مباحثی را پیرامون این موضوع بیان کنیم تا حقیقت امر روشن شود.

بررسى خرافه باورى و خرافه گرایى با تأکید بر آیات قرآن است. نویسنده، پس از تعریف «خرافه» از نظر لغوى و اصطلاحى به پیشینه و گستره آن در میان کشورها و اقشار تحصیل کرده و بى‌سواد اشاره کرده و نظریات گوناگون دانشمندان غربى درباره خاستگاه خرافات را گزارش کرده است. سپس با استناد به آیات قرآن، دیدگاه قرآن درباره منشأ خرافات مطرح گردیده است. آن گاه نمونه‌هاى خرافات از قبیل: طیره، شانس، طالع بینى مورد بررسى قرار گرفته و بر این نکته تأکید شده است که طیره - فال بد زدن - و نحس دانستن برخى از اشیاء و اعداد و یا زمان‌ها و تحریم برخى از طیبات الهى جزء خرافات است و از نظر شرع تحریم و تقبیح شده است. در پایان، آگاهى، تعقل، ایمان و توکّل بر خداوند به عنوان راه حل‌هاى برون رفت از خرافه گرایى و خرافه باورى معرفى شده است.

شانس اخلاقی از جمله بحث های مهم در فرااخلاق است که به دلیل تعارض با اصل کنترل، ارزیابی ، قضاوت و مسئولیت اخلاقی ما را به چالش می کشد. برنارد ویلیامز اولین کسی است که واژه شانس اخلاقی را به کار می برد و به انگیزه نشان دادن معانی متناقض این دو کلمه، به طور مدون و جدّی تر از گذشتگان خود به شرح و تبیین آن می پردازد. ویلیامز با دیدگاه کانت و پیروانش و شهودات معمول ما درباره اخلاقیات، مبنی بر اینکه اخلاقیات مصون از شانس است و برخلاف سایر ارزش ها، برای تمام انسان ها قابل دسترسی است، مخالفت می کند. به باور او، اگر ارزش اخلاقی برای همگان قابل دسترسی باشد علاوه بر مصونیت از شانس، باید متعالی نیز باشد. وی بر اساس سه مفهوم توجیه، تأسف و تأثیر تأملات و تصمیمات پیشینی فاعل در عمل، ضمن مثالهایی نشان می دهد اخلاقیات دو شرط مذکور را ندارد. تامس نیگل با معرفی شانس اخلاقی در چهار نوع نتیجه، محیطی، سازنده و علّی، شانس اخلاقی ویلیامز را از نوع شانس اخلاقی نتیجه می داند و به نقد آن می پردازد. این مقاله پس از تعریف معنا و اقسام شانس اخلاقی به تبیین و نقد دیدگاه ویلیامز می پردازد. انتقادات نیگل و دیگران نشان می دهد که هر چند عده ای از آنان با دیدگاه او هم سو هستند اما با موفقیت او در اثبات این موضوع مخالف می باشند. در نهایت به نظر می رسد عدم توانایی ویلیامز در بیان و اثبات دیدگاهش نه تنها از اهمیت موضوع نکاسته است بلکه ایده های قویتری توسط تامس نیگل را در این رابطه شکل داده است.