جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مقدمه: هدف این مطالعه مقایسه میزان اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری فردی و گروهی در کاهش نشانگان روان شناختی زندانیان است.روش: تعداد 48 نفر زندانی مرد به طور تصادفی نظام دار از بین زندانیان مرد انتخاب و سپس به طور تصادفی در سه گروه با حجم مساوی قرار گرفتند. 16 نفر از این افراد، در جلسات روان درمانگری «شناختی- رفتاری» فردی و گروهی (درمان هم زمان) و 16 نفر فقط در جلسات روان درمانگری «شناختی- رفتاری» فردی (درمان فردی) شرکت داده شدند. 16 نفر دیگر نیز در فهرست انتظار قرار گرفتند (گروه کنترل). جهت بررسی وضعیت روان شنـاختی آزمودنی ها قبل و بعد از اعمال مداخله از GHQ و SCL-90-R و مصاحبه تشخیصی توسط روان پزشک بر اساس ملاک های DSM-IV-TR استفاده شد. داده ها نیز با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: بعد از مداخله، زندانیان هر دو گروه «درمان هم زمان» و «درمان فردی»، نسبت به زندانیان گروه کنترل، در شاخص های آزمون های GHQ و SCL-90-R کاهش نشان دادند (P<0.001).نتیجه گیری: اگرچه هر دو رویکرد «درمان همزمان» و «درمان فردی» بر کاهش نشانگان روان شناختی زندانیان مرد تاثیر دارد، اما میزان اثربخشی درمان هم زمان بیش تر از درمان فردی است. نتایج پیگیری 8.5 ماه پس از خاتمه درمان حاکی از پایداری اثر مداخلات صورت گرفته روی زندانیان هر دو گروه بوده به طوری که طی این مدت هیچ یک از آنها به خاطر انجام مجدد جرم به زندان بازنگشتند.