جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مولانا جلال الدین محمد بلخی، با سرودن اشعار خود - که گاهی آن را قافیه اندیشی نامیده است - دل های مردم جهان را تسخیر کرده است. بعضی کسان پنداشته اند که هر کجا مولانا از قافیه اندیشی و تکرار ارکان عروضی به ستوه آمده و از آن اظهار دلتنگی کرده است منظورش نفی لزوم وزن و قافیه برای شعر بوده و این دو رکن اساسی شاعری را که تا روزگار ما هیچ یک از پیشینیان منکر ضرورتشان نبوده اند، چندان لازم نمی دانسته است.در این گفتار با شواهد و دلایل گوناگون نشان داده می شود که مولانا نه تنها هیچ گاه شعری بدون وزن و قافیه نسروده، بلکه برای آن اهمیت و ارزش مضاعف قایل بوده است و غور و تامل او در دواوین شاعران عرب زبان و پارسی گوی، سرودن شعر موزون و مقفی را چنان با طبع او آمیخته که هزاران بیت شعر عالی و بی همتا بدون کم ترین تکلف و تصنع بر زبان او جاری شده است.

یعتمد القرآن الکریم علی القصة و یعتبرها من الوسائل الهادفة إلی إصلاح الإنسان و تربیة فکره، و یعالج من خلالها قضایا الإنسان فی أحواله المختلفة علی مر العصور والأزمان. فالقرآن لیس مجرد تاریخ للأنبیاء و لا تاریخ الملوک و أبطال القصص، فمن الأنبیاء من أغفل القرآن ذکر أسمائهم، «و لقد أرسلنا رسلا من قبلک منهم من قصصنا علیک و منهم من لم نقصص علیک» (غافر: 78) فالغایة من الترکیز علی شخصیة الأنبیاء فی القرآن لیست إلا تنویر الأذهان و إرشاد الأنام باتباع درب الأخیار. فقصص القران کان لها تأثیر بالغ علی نتاجات الشعوب الإسلامیة ولاسیما الشعب الإیرانی المسلم فأخذ الشعراء بنصیب وافر منها. فجاءت هذه الدراسة لتتناول عناصرالقصة الفارسیة التی تأثرت بالقصة القرآنیة، و مظاهر هذا التأثر، مستعرضة تجلیات القصة القرآنیة فی کتاب مثنوی معنوی من خلال معالجة قصة یوسف و زلیخا و دراستها دراسة فنیة باعتبار عنصر الشخصیة، والزمان والمکان.