جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از مهمترین مسائل مکتب نورانی اسلام، مسأله امامت است. نقش حیاتی امام در راه هدایت جامعه بسوی کمال حقیقی قابل انکار نیست، لذا شخص امام باید از ویژگی و خصوصیات و شرائط خاصی برخوردار باشد تا بتواند این مهم را به انجام برساند، یکی از آن ویژگی ها موضوع علم امام است، در این رساله این موضوع بررسی شده است. در فصل اول کلیات بحث شامل بیان مسأله، هدف، روش تحقیق .... آمده است و در فصل دوم عنوان رساله و ضرورت شناخت امام تبیین شده است. و در فصل سوم بحث مهم علم غیب و امکان دستیابی بشر به آن، از نظر عقل و شرع بررسی شده است. و در فصل چهارم آیات مربوط به مقام علمی ائمه اطهار بررسی و به بیان وسعت عملی که از آیات مذکور بدست می آید پرداخته شده است و در فصل پنجم مباحث تکمیلی از قبیل، مبادی علوم ائمه، منابع علوم آنها به کمک روایات تبیین شده است و در فصل آخر به برخی از شبهات و سؤالات مربوط به بحث جواب داده شده است.

متکلّمان امامیّه ی در دو مدرسه کوفه و بغداد پیرامون مسائل مختلف، دارای دیدگاه های متفاوتی بوده اند و از جمله مهمترین اختلاف آنها در تعریف امامت و شؤون آن یعنی علم و عصمت امام بوده است. امامت در دیدگاه متکلّمان اسلامی یعنی خلافت رسول خدا در امور دین و دنیا. طبق این تعریف گستره ی زعامت امام بر مسائل مربوط به حوزه دین و همچنین مسائل سیاسی و حکومت داری و تمامی امور مربوط به دنیا تسری و تعمیم می یابد. این تعریف مورد اتفاق بزرگان متکلّمین شیعه و سنّی است. متکلّمین امامیّه، مقام مفترض الطّاعة را برای امام قائل بوده اند. متکلّمان امامیّه در مدرسه ی کوفه پیرامون مسأله ی امامت و علم و عصمت امام دارای دیدگاه ویژه ای بوده و در این باب به نظریه پرداز ی های دقیقی پرداخته اند. آنان بر گستره حکومت امامت به امور دین و دنیا و زعامت امور سیاسی اعتقاد داشته و امام را اعلم زمان خویش می دانسته اند. از دیگر اندیشه های دفاعی متکلّمین کوفه، عصمت امام است که در روایات رسیده از آنان و همچنین مناظرات بزرگانی چون هشام بن حکم ، به خوبی تبلور یافته است. امام را معصوم علی الاطلاق و برخوردار از عصمت الهی در هر زمان و از هر گناهی، می دانسته اند. امامت، در مدرسه بغداد بر جانشینی رسول اکرم در امور مربوط به شرع و سیاستِ دنیا تعبیر می شود. متکلّمین مدرسه بغداد، مرجعیّت دینی و سیاسی را برای امام قائل هستند. افضلیت و اعلمیت را شرط لازم تصدی مقام امامت می دانند. ایشان شرط عصمت را برای امام لازم و منشأ آن را لطف خداوند دانسته، عصمت از ترک واجب و مستحب و عصمت از ارتکاب هر قسم گناهی و عصمت در تمام عمر را بر امام لازم دانسته اند. برخی از متکلّمان بغداد دلیل عصمت امام را امامت امام می دانند. مسأله سهوالنّبی و به دنبال آن سهوالامام در دو مدرسه کوفه و بغداد جایگاهی نزدیک به یکدیگر دارند؛ عده ای معتقد به سهوالامام و بعضی منکر آن و برخی قائل به اسهاء بوده اند. در بررسی و تطبیق دو مکتب کوفه و بغداد، اختلاف چندانی در نظرات و دیدگاههای ایشان به چشم نمی خورد و تنها اختلاف موجود در روش آنها می باشد. چرا که متکلّمان کوفه بر روایات تکیه بیشتری داشته اند و در مقابل متکلّمان مدرسه بغداد، به عقل و استدلالات عقلی در مسائل کلامی توجه ویژه ای داشته اند.

این نوشتار به معرفی کتاب مجموعه مقالات علم امام می پردازد. علم امام یکی از بارزترین صفات امامت است که از دیرباز در امام شناسی مورد توجه عالمان و متفکران اسلامی بوده است. از همین رو، دانشمندان شیعی در این باره رساله ها و کتاب هایی نگاشته اند. در این مجموعه 19 رساله و مقاله از دانشمندان شیعه با رویکردهای متفاوت در باب علم امام گرد آمده است.

اندیشۀ امامت و ویژگی‌های امام به عنوان اصلی‌ترین وجه تمایز مکتب امامیه نسبت به سایر مکاتب اسلامی، از مهم‌ترین مسائلی است که‌اندیشمندان نخستین امامیه بر محور آن به بحث و گفتگو نشسته و دربارۀ آن نظریه‌پردازی کرده‌اند. اندیشمندان و محدثان شیعه در کوفه دربارۀ تعریف امامت، انگاره‌های مشترکی داشته و بر این باورند که امامت مقامی بسیار والا و حتی بسی بالاتر از مقام نبوت و رسالت است. آنان مهم‌ترین مؤلفۀ مقام امامت را وجوب پیروی و اطاعت مستقل از امام می‌دانستند که با تفویض دین، رابطه‌ای مستقیم دارد. از این‌رو لازم است که خداوند این حق اطاعت را برای امام جعل و نصب کند. البته بزرگان اصحاب امامیه در کوفه در پاره‌ای از خصوصیات امامت نظیر گسترۀ منابع علم امام به ویژه علم الهامی، گسترۀ ولایت و نوع نگاه به مسأله عصمت، با یکدیگر اختلافاتی داشته‌اند. بیشتر این اختلافات به نگرش اندیشمندان و روش کلامی آنان بستگی داشت. در این بین جریان کلامی هشام بن حکم به دلیل مستدل کردن مسائل امامت به استدلالات عقلی در نهایت دیدگاهی خاص ارائه کرد که نسبت به باور جریان اکثریت و محدثان امامیه، در غالب موارد دیدگاهی حداقلی محسوب می‌شود.

اعتقاد به آموزه "بداء" از مشخصات شيعة دوازده امامي است و ساير فرقه هاي شيعي و اسلامي يا منكر آن هستند يا در مصاديق بداء با شيعة دوازده امامي متفاوتند؛ در نتيجه هنگام مواجهه با اين آموزه، شبهات بسياري را مطرح كرده اند. اين مقاله به نقد و بررسي شبهات ناصر القفاري، مؤلف كتاب اصول مذهب الشيعة الامامية الاثني عشريه مي پردازد و با توجه به معناي اصطلاحي "بداء" و اعتقاد مكتب تشيع به علم و قدرت نامحدود خداوند، نشان ميدهد كه بداء آن هنگام كه براي خداوند استعمال مي شود، به معناي آشكار ساختن و نماياندن است و اين ظهور براي بشر است كه اتفاق مي افتد؛ لذا به هيچ وجه مستلزم استناد جهل يا حدوث علم به خدا و يا برتري اهل بيت بر خداوند و يا غلو در جايگاه آنان نيست. هم چنين اعتقاد به اين آموزه، برخلاف اعتقاد يهود به محدود بودن قدرت حق تعالي، اذعان به قدرت نامحدود خداوند است.

علوم ائمه به شيوه هاي گوناگوني در دست رس آنان قرار مي گيرد. يكي از اين شيوه ها، شهود برخي حقايق پنهان از ديگران است. اين مقاله سعي كرده است به شيوه توصيفي تحليلي به گردآوري و تحليل رواياتي بپردازد كه به اين شيوه مربوط است. پاسخ به اين سؤال اصلي، هدف اين نوشتار است كه آيا شواهد روايي، وجود اين شيوه علم آموزي را براي ائمه را بر اساس روايات شناسايي تأييد مي كند و آيا مي توان مصاديقي از علم شهودي ائمه كرد؟ خبردار شدن از ايمان و كفر افراد به هنگام ديدن آنان، مشاهده اعمال مردم در عمود نوراني و ديدن ملكوت آسمان ها و زمي ن، مهم ترين محورهايي است كه در اين موضوع، از روايات استخراج شده است. از شواهد موجود در اين روايات، اين گونه برداشت مي شود كه اين علوم از قرار می گرفته است. طريق شهود در اختيار ائمه قرار گرفته است.

مسئلۀ علم امام از دیرباز تاکنون به‌عنوان یکی از آموزه‌های اعتقادی و مقوّمات امامت شیعی مطرح بوده است. این ویژگی که لازمۀ مرجعیّت دینی امامان است، ابتدا توسط شخص پیامبر اکرم صلی‌الله علیه وآله موردتوجه قرار گرفت و ازآن‌پس ائمه علیهم‌السلام و اصحابشان نیز امامت را بر اساس آن بر رسیده‌اند. در این میان برخی دربارۀ علم امام مطالبی را با رویکرد تاریخی مطرح کرده‌اند تا نشان دهند باور فعلی شیعیان دربارۀ علم امام، با گذشته، یعنی عصر حضور ائمه علیهم‌السلام، متفاوت است؛ ازاین‌رو در این جستار، علم امام و ویژگی‌های آن از نگاه امام علی علیه السلام با تأکید بر نهج‌البلاغه که یکی از کهن‌ترین میراث حدیثی و منابع معرفتی شیعه محسوب می‌شود، موردبررسی قرار می‌گیرد تا هم بر علم امام تأکید نماید و هم پاسخی مستند و تاریخی بر شبهاتی باشد که دراین‌باره مطرح می‌شود.

ارتباط پیامبران و حتی برخی از برگزیدگان خداوند مانند حضرت مریم(سلام الله علیها)با فرشتگان، از موضوعات مهمی است که در فرهنگ قرآنی و روایی ما مطرح است. این موضوع با وجود اهمیت آن، به جهات مختلف مبهم مانده است. در این نوشتار سعی شده، با شیوۀ تحلیلی و توصیفی و با بررسی روایات معصومان(علیهم السلام)، به این پرسش ها پاسخ دهیم که آیا شواهد قرآنی و روایی، ارتباط ائمه(علیهم السلام) و دیگر افراد غیر پیامبر را با فرشتگان تأیید می‌کند؟ و در صورت مثبت بودن پاسخ، این ارتباط به چه شیوه‌هایی انجام می‌شده است؟ در این بررسی به این نتیجه رهنمون می‌شویم که چنین ارتباطی برای ائمه و غیر پیامبران، مستند قرآنی و روایی دارد و این ارتباط به دو شیوۀ تمثل فرشتگان در قالبی مادی و تحدیث محقق می‌شود. «تحدیث» سخن گفتن فرشته با ولی خداست که در این حالت، محدَّث، فرشته را نمی‌بیند و فقط صدای او را می‌شنود. برخورداری از چنین ارتباطی مستلزم نبوت محدَّث نیست. این شیوه، با الهام متفاوت است که در آن مطالبی در قلب افکنده می‌شود.