جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اختلاف مسلمانان در مساله امامت، نخستین مساله اساسی بود که پس از رحلت پیامبر (ص) رخ نمود. وحیانی بودن امامت نزد شیعه و انتخابی بودن آن نزد اهل سنت، این اختلاف کلامی ـ فقهی را دامن زد و مبنای بشری یا فرابشری بودن صفات امامان (ع) را پایه گذاری کرد.شیعه بر اساس ادله عقلی و روایات متواتر، فرابشری بودن صفات امامان را لازمه امامت شمرد؛ هرچند اهل سنت نیز گاهی ناچار به اعتراف به پاره ای صفات فرابشری ائمه (ع) شده اند اما بیشتر آنان و برخی شیعیان با تمسک به پاره ای از روایات و گزینش های تاریخی منکر صفات فرابشری امامان (ع) گردیده اند و بر این باورند که این صفات ساخته و پرداخته غلات است که پس از قرن سوم و چهارم در میان شیعیان راه یافته اند.در این مقاله با بیان نمونه هایی از دیدگاه اصحاب امیرالمومنین (ع)، همچون سلمان، ابوذر، عمار و اصحاب امامان دیگر، یادآور شده ایم که آنان، ائمه (ع) را حجت و امام دانسته اند و از محتوای گفتار و کردار آنان چنین استنباط می شود که ائمه (ع) را دارای عصمت و علوم ماورای طبیعی دانسته اند و سرانجام به برخی شبهات معاصران در حد گنجایش این مقاله پاسخ داده شده است و با بررسی سخنان ابن قبه و مناظره عبداله بن ابی یعفور با معلی بن خنیس، به این ادعا که ابن قبه و ابن ابی یعفور در شمار منکران صفات فرابشری اند، پاسخ گفته ایم.