جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: از برنارد ویلیامز به عنوان یکی از درخشان ترین و اصیل ترین فیلسوفان پنجاه سال گذشته یاد می شود. ویلیامز که به‌عنوان یک فیلسوف اخلاقی مورد احترام بود، در اوایل دهه 1980 شروع به نوشتن در مورد سیاست به روشی پایدار کرد. در ادامه مجموعه‌ای از مقالات، سخنرانی‌ها، و سایر مشارکت‌های عمده به موضوعات مورد توجه عمومی وجود داشت - که همگی با آثار متعدد او در زمینه اخلاق، که پیامدهای مهمی برای نظریه سیاسی دارند، تکمیل شد. این مجموعه جدید از مقالات، که بیشتر آنها قبلاً منتشر نشده بودند، به بسیاری از موضوعات اصلی فلسفه سیاسی می پردازد: عدالت، آزادی، و برابری. ماهیت و معنای لیبرالیسم؛ تحمل؛ قدرت و ترس از قدرت؛ دموکراسی؛ و ماهیت خود فلسفه سیاسی. موضوع اصلی در سرتاسر این است که فیلسوفان سیاسی نیاز دارند که مستقیم‌تر با واقعیت‌های زندگی سیاسی درگیر شوند، نه صرفاً با نظریه‌های فیلسوفان دیگر. ویلیامز این استدلال را تا حدی از طریق بررسی جست‌وجو درباره اینکه تفکر سیاسی باید از کجا سرچشمه بگیرد، به چه کسی می‌تواند خطاب شود و چه چیزی باید ارائه دهد، بیان می‌کند. ویلیامز قصد داشت این مقالات را در روایتی مرتبط درباره فلسفه سیاسی با بازتاب تجربه خود از سیاست پس از جنگ ببافد. متأسفانه او زندگی نکرد تا آن را کامل کند، اما این کتاب بسیاری از اجزای آن را گرد هم می آورد. جفری هاتورن مواد را طوری تنظیم کرده است که تا حد امکان شبیه طرح و دیدگاه اصلی ویلیامز باشد. او هم مقدمه ای بر فلسفه سیاسی ویلیامز و هم کتابشناسی از نوشته های رسمی و غیررسمی او در مورد سیاست ارائه کرده است. کسانی که آثار برنارد ویلیامز را می شناسند، در اینجا ویژگی های آشنای نوشته های او را پیدا می کنند - اصالت، وضوح، دانش و شوخ طبعی. کسانی که با رویکرد فلسفی به سیاست آشنا نیستند یا با رویکرد فلسفی قانع نشده‌اند، این مقدمه جذاب را خواهند یافت. هر دو با صدایی کاملاً بدیع در نظریه سیاسی مدرن و رویکردی جست‌وجو به شکل و جهت اندیشه سیاسی لیبرال در سی و پنج سال گذشته مواجه خواهند شد.

ترجمه ماشینی: این مطالعه به موقع در مورد روابط بین‌الملل دولت‌های اسلامی است که هم به نظریه در حال تحول پان اسلامیسم از دوران کلاسیک تا پس از خلیفه و هم به عملکرد سیاست خارجی دولت‌های معاصر به‌ویژه عربستان سعودی، ایران و پاکستان از دوران معاصر می‌پردازد. دوره استعمار تا پیامدهای جهانی 11 سپتامبر. این کتاب با سبکی مختصر اما تحلیلی، یک به یک با مسائل نظریه سیاسی، جغرافیای سیاسی و جامعه شناسی سیاسی در ارتباط با اسلام بین الملل درگیر می شود. تحقیقات تجربی اولیه آن بر سازمان کنفرانس اسلامی (OIC) متمرکز است، یک رژیم قدرتمند پاناسلامی که گاهی از آن به عنوان «سازمان ملل متحد مسلمان» یاد می شود. این کتاب در تاملات نظری خود در مورد اسلام و شرایط پست مدرن، درک معاصر را از چگونگی تأثیر افکار و هویت‌های دینی بر سیاست بین‌الملل در جهان اسلام بازسازی می‌کند.

ترجمه ماشینی: در اوایل سال 2011، اعتراضات گسترده باعث سرنگونی رژیم های دیکتاتوری در تونس و مصر شد. در عرض چند سال، تونس با موفقیت انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری را برگزار کرد و شاهد انتقال مسالمت آمیز قدرت بود، در حالی که ارتش مصر قدرت را به دست گرفت و کنترل خودکامه را برقرار کرد. موفقیت و شکست انتقال به دموکراسی در این دو کشور چیست و چگونه می‌توانند از تلاش‌های گذار دموکراتیک در سایر کشورهای دارای اکثریت مسلمان صحبت کنند؟ انتقال دموکراتیک در جهان اسلام، محققان برجسته را گرد هم می‌آورد تا پیامدهای موفقیت دموکراتیک در تونس و شکست در مصر را در منظر مقایسه‌ای بررسی کنند. در کنار مطالعات موردی در اندونزی، سنگال و هند، مشارکت‌کنندگان شباهت‌ها و تفاوت‌های میان کشورهای دموکراسی‌کننده با جمعیت بزرگ مسلمان را تحلیل می‌کنند و چالش‌های جهانی و همچنین موانع خاص هر کشور را در نظر می‌گیرند. موضوع اصلی نیاز به درک شرایطی است که تحت آن امکان ایجاد ائتلاف‌های طرفدار دموکراسی میان سکولارها و اسلام‌گرایان وجود دارد. مقاله‌ها پویایی ترس سکولاریست‌ها از موفقیت انتخاباتی اسلام‌گرایان، نقش حوزه‌های انتخابیه سکولار در انعطاف‌پذیری رژیم‌های استبدادی، و چشم‌انداز اعتدال در میان بازیگران سیاسی سکولار و اسلام‌گرا را مورد بحث قرار می‌دهند. آنها به موضوعاتی مانند نقش ارتش و کمک های نظامی خارجی، قوانین اساسی خاورمیانه و نقش اخوان المسلمین می پردازند. این کتاب همچنین شامل مقاله‌ای از بنیانگذار و رئیس حزب النادها تونس، راچید غنوشی است که در مورد استراتژی‌های سیاسی که حزبش انتخاب کرده است، بحث می‌کند.

ترجمه ماشینی: سیاست در اندونزی نگرش ها، آرزوها و ناامیدی بازیگران کلیدی در سیاست اندونزی را در تلاش برای شکل دادن به آینده توصیف می کند. این کتاب بر نقش اسلام سیاسی تمرکز دارد. داگلاس ای.راماژ نشان می‌دهد که دولت در حفظ نهادهای سیاسی سکولار در جامعه‌ای عمدتاً مسلمان موفق بوده است. او روشی را تحلیل می کند که در آن پرسش های سیاسی با ارجاع به ایدئولوژی ملی، پانکاسیلا، چارچوب بندی می شوند.

ترجمه ماشینی: سازمان‌های اسلامی اندونزی، جامعه مدنی، دموکراسی و شهرت این کشور را به مدارا در میان تنوع حفظ می‌کنند. با این حال، محققان به خوبی درک نمی کنند که چگونه این سازمان ها تطبیق تفاوت های مذهبی را تصور می کنند. بردباری برای بزرگترین سازمان های اسلامی جهان چه معنایی دارد؟ چه پیامدهایی برای دموکراسی در اندونزی و جهان اسلام گسترده تر است؟ جرمی منچیک استدلال می‌کند که پاسخ به این سؤالات مستلزم جدا کردن مدارا از لیبرالیسم و ​​بررسی شرایط تاریخی و سیاسی است که ارزش‌های دموکراتیک را ایجاد می‌کند. اسلام و دموکراسی در اندونزی با تکیه بر اسناد آرشیوی، مشاهدات قوم نگاری، تئوری سیاسی تطبیقی ​​و یک بررسی اصیل، نشان می دهد که رهبران مسلمان اندونزی طرفدار دموکراسی هستند که در آن حقوق فردی و حقوق متمایز شده توسط گروه در یک سیستم کثرت گرایی قانونی همگرا شوند. با حکومت سکولار به سبک آمریکایی، اما در آفریقا، آسیا و اروپای شرقی رایج است.

ترجمه ماشینی: "تفاهم نادرست از شورش در قلب مشکلاتی است که ائتلاف بین المللی در افغانستان با آن مواجه است. طالبان اغلب به عنوان یک جنبش چتر متشکل از گروه های به هم پیوسته ای که اساسا محلی و سازماندهی نشده اند توصیف می شود. برعکس، تحلیل این گزارش از ساختار و استراتژی شورش دشمنی مقاوم را نشان می دهد که درگیر برنامه ریزی استراتژیک و اقدام هماهنگ است.طالبان یک جنبش انقلابی است که عمیقاً مخالف نظام قبیله ای افغانستان و متمرکز بر بازسازی امارت اسلامی است. تبلیغات و اطلاعات آنها کارآمد است و خودمختاری محلی فرماندهان آنها در میدان به آنها امکان انعطاف و انسجام را می دهد.آنها از تنش های قومی، طرد نیروهای خارجی توسط مردم افغانستان و فقدان اداره محلی برای جلب حمایت مردم استفاده هوشمندانه کرده اند. طالبان با انجام این کار به اهداف خود در جنوب و شرق کشور دست یافته اند و C را منزوی کرده اند ائتلاف، به حاشیه راندن اداره محلی افغانستان، و ایجاد یک اداره موازی (عمدتاً برای اجرای عدالت شرعی و جمع آوری مالیات). در ماه‌های اخیر، طالبان حرفه‌ای‌تر با عضوگیری از جوامع غیر پشتون موفق شده‌اند که تهاجمات چشمگیری داشته باشند. این تحولات، و قدرت شورش، استراتژی کنونی ائتلاف را برای تمرکز نیروهای کمکی خود در جنوب (هلمند و قندهار) حداقل به خطر می‌اندازد. فقدان نهادهای محلی افغان در آنجا مستلزم حضور طولانی مدت و در نتیجه نیاز به تقویت بیشتر در سال آینده است. در همین حال، سرعت پیشرفت طالبان در سایر ولایات بسیار بیشتر از توانایی ائتلاف برای ایجاد ثبات در جنوب است. ائتلاف باید اولویت‌های استراتژی فعلی خود را تغییر دهد و منابع را برای متوقف کردن و معکوس کردن پیشرفت طالبان در شمال تغییر دهد و در عین حال منطقه کابل را تقویت و محافظت کند یا خطر از دست دادن کنترل کل کشور را تهدید کند.