جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده ماشینی : قرن هفدهم و هجدهم دوره ای از نشاط فکری قابل توجه در فلسفه بریتانیا را نشان می دهد، زیرا چهره هایی مانند هابز، لاک، هیوم و اسمیت تلاش کردند تا منشا و مکانیسم های پایدار جامعه مدنی را توضیح دهند. بینش آنها همچنان به نحوه تفکر نظریه پردازان سیاسی و اخلاقی درباره جهانی که در آن زندگی می کنیم، اطلاع می دهد. از الهیات اخلاقی تا فلسفه اخلاق بحثی را بازسازی می کند که معاصران را به خود مشغول کرده است، اما امروز برای ما محرمانه به نظر می رسد. این موضوع به رابطه عقل و وحی به عنوان دو منبع معرفت بشری، به ویژه در قلمرو اخلاقی مربوط می‌شود: آنها می‌پرسیدند تا چه اندازه عقل به تنهایی می‌تواند محتوا و خصلت واجب اخلاق را کشف کند؟ این یک سؤال تاریخی بود و نه صرفاً نظری: آیا فیلسوفان دوران باستان پیش از مسیحیت، که نسبت به مسیح بی‌خبر بودند، توانسته‌اند جهان اخلاقی را به‌طور رضایت‌بخشی توضیح دهند؟ الاهیات طبیعی چه نقشی در نظریه های اخلاقی آنها ایفا کرده بود - و آیا با آموزه های ارائه شده توسط وحی سازگار بود؟ بسیاری از پژوهش های اخیر توجه را به علاقه اولیه به مدرن به دو سنت فلسفی هلنیستی متأخر جلب کرده است - رواقی گری و اپیکوریسم. با این حال، در زمینه انگلیسی، سه شخصیت بیش از همه - جان لاک، کانیرز میدلتون و دیوید هیوم - کاملاً عمدی و صریح رویکردهای خود را با سیسرو به عنوان نماینده سنت فلسفی جایگزین، منتقد رواقی و اپیکوری، شناسایی کردند: شک دانشگاهی. . همه استدلال کردند که سیسرو ابزاری را برای پرداختن به آنچه که آنها می‌دانستند مهم‌ترین پرسشی است که فلسفه معاصر با آن مواجه است ارائه می‌کند: رابطه بین فلسفه اخلاق و الهیات اخلاقی.

چکیده فارسی : ریچارد هوکر اغلب به عنوان بنیانگذار الهیات اخلاقی آنگلیکن شناخته می شود. این کتاب به طور عمیق به بررسی میزان توجیه این ادعا و ارزیابی ماهیت سهم هوکر در این جنبه از سنت انگلیکن می پردازد.

چکیده ماشینی : در این جلد دوم، وبستر بحث را پیش می برد تا موضوعاتی در الهیات اخلاقی و الهیات عقل مخلوق را در بر گیرد. فصل آغازین با در نظر گرفتن رابطه مسیح شناسی و الهیات اخلاقی صحنه را تنظیم می کند. به دنبال آن مجموعه ای از تأملات در مورد طیفی از موضوعات اخلاقی دنبال می شود: ماهیت کرامت انسانی. رحمت؛ جایگاه اندوه در وجود مسیحی؛ ماهیت شجاعت انسان؛ مردن و قیام با مسیح به عنوان یک موتیف حاکم در زندگی اخلاقی مسیحی. وجود گناه در گفتار انسان وبستر با مطالعاتی درباره ماهیت زندگی فکری و وظیفه فکری الهیات مسیحی پایان می دهد.

نقد قوهٔ حکم-که به دو بخش زیبایی‌شناسی و غایت‌شناسی، قابل تقسیم است-در «سگانی» (تریلوژیِ) نقدیِ کانت، اثری است که نقش میانجی و پیونددهندهٔ دو اثر دیگر، یعنی نقد عقلِ محض و نقدِ عقلِ عملی را بر عهده دارد و گذار از فلسفهٔ نظری به فلسفهٔ اخلاق را عملی می‌کند. کانت، همان‌گونه که برای عقل محض و عقل عملی اصولی پیشین جستجو می‌کرد، برای قوهٔ حکم نیز، که قوه‌ای است مربوط به احساس لذت و الم، در جستجوی مبانی پیشین برآمد و کوشید فلسفه‌ای پیشین از ذوق برپا کند. مبنا یا اصل بنیادیِ نهفته در شالودهٔ قوهٔ حکم، غایت‌مندی طبیعت است. این غایت‌مندی به دو صورت ممکن است: یا صوری و ذهنی یا واقعی و عینی. حکم به‌غایت‌مندی صورت یک عین بدون آن‌که هیچ غایت معینی برای آن قائل شویم، حکم زیباشناختی است، و اگر غایت معینی برای آن در نظر بگیریم، حکم غایت‌شناختی است. بر همین مبنا، نقد قوهٔ حکم نیز به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود: در بخش اول، فلسفهٔ ذوق (مبحث زیبا و والا)، و در بخش دوم، غایت‌شناسی و غایت‌شناسیِ طبیعت بررسی می‌شود، و بدین‌گونه سرانجام تأمل دربارهٔ زیبایی و نظم، زیباشناسی و غایت‌شناسی، در یک کل واحد، به‌هم پیوند می‌یابد.

ترجمه ماشینی: تفکر اخلاقی امروزه خود را بین امر جزئی و کلی سرگردان می یابد. کار Alasdair Maclntyre در مورد روایت، که در اینجا همراه با Stanley Hauerwas و H. T. Engelhardt مورد بحث قرار گرفت، با بازگشت به روایت و کنار گذاشتن توهم یک دلیل بی‌جسم که ادعا می‌کند می‌تواند توضیحی منسجم ارائه دهد، آسیب‌های وارد شده توسط روشنگری را جبران کند. همه چيز. جان رالز با تکیه بر میراث امانوئل کانت دقیقاً همین را مطرح کرد - نظریه ای که برای همه موارد مناسب است. حق با کیست؟ آیا باید جهان شمولی را کنار گذاشت؟ آیا ما باید فقط در مورد اخلاقیات با عباراتی نسبی و محدود به مکان و زمان فکر کنیم؟ الکساندر لوسی اسمیت با بررسی ماهیت خود روایت و نیز روایات خاص رالز و سنت آگوستین تلاش می کند به این پرسش ها پاسخ دهد. روایت‌ها به همان اندازه که در تاریخ و تجربه شخصی ریشه دارند، محدودیت‌هایی را که بر آن‌ها تحمیل می‌شود تحت فشار قرار می‌دهند. این ادعای لوسی اسمیت است که هر روایتی که به اخلاقیات زیسته اشاره می کند در پس زمینه یک افق بی نهایت وجود دارد. و بنابراین این است که جزئی و ریشه‌دار نیز می‌توانند ما را از امر کلی و تغییرناپذیر آگاه کنند.

این مقاله با الهام از تعریف فارابی از دو دانش فقه و کلام که وی آن‌ها را صناعت می‌نامد، به خلاء علم کلامِ افعال یا به تعبیر امروزی الهیات اخلاقی در جهان اسلام اشاره می‌کند. اگر چه فقه به دقت در بارۀ احکام افعال صحبت کرده است اما در صدد دفاع عقلانی و توجیه آن‌ها برنیامده است. براساس تعریف فارابی از صناعت کلام، در واقع هدف کلام نصرت آموزه‌های نظری و عملی اسلام است و باید علاوه بر توجیه و دفاع از اعتقادات دینی برای دفاع از آموزه‌های عملی (اخلاقی) و مفهوم و معقول کردن آن‌ها نیز اهتمام داشته باشد. البته دشواری توجیه افعال شرعی و یا نگرانی از وقوع خطا و تأویل نادرست احکام عملی شرع بر اساس هوی و هوس که دغدغه‌هایی قابل درک هستند، در عمل از رشد و تطور الهیات اخلاقی اسلامی جلوگیری کرده است. به‌طور کلی برای دفاع از آموزه‌های دینی چه در مباحث اعتقادی و چه در مورد افعال شرعی راه‌هایی زیاد وجود دارد که فارابی به آن‌ها اشاره می‌کند که از جملۀآن‌ها نوعی ایمان‌گرایی دربارۀ فقرات شریعت و التزام به بی‌نیازی از تبیین عقلانی آن‌ها است. اما خطاب این مقاله با کسانی است که از لزوم توجیه عقلانی شریعت و یا حداقل از سودمندی آن سخن می‌گویند و تلاشی در خور در باب توجیه آراء و عقاید دارند ولیکن به هر دلیلی از کاربرد این روش دربارۀ افعال شرعی و مسائل اخلاقی (عملی) سرباز می‌زنند.