جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صحیح مسلم به عنوان نامدارترین و معتبرترین کتاب حدیث اهل سنت پس از صحیح بخاری به شمار می‌رود. در این کتاب، احادیث پیامبر گرامی اسلام (ص) توسط امام مسلم نیشابوری، گردآوری شده است. تکرار مکرر برخی احادیث، محدثان و متخصصان پس از عصر مؤلف را بر آن داشته تا برای انتفاع حداکثری جامعه و دستيابی آسان مردم به این منبع ارزنده، در عین حفظ کامل محتوا و موضوعات، به تهذیب و حذف سند روایات و برداشتن متن احادیث تکراری، دست بزنند و لفظ مختصر را به آن اختصاص دهند. صحیح مسلم از این اقبال برخوردار بوده که محدثان خبره و کار آزموده و دارای اشراف کامل بر احادیث و مفاهیم مرتبط با متن و سند آن‌ها، به بازپیرایی و پرداخت دوباره‌ی آن بپردازند. امام منذری حدیث‌شناس و دانشور پرآوازه‌ی سده‌ی ششم و هفتم، یکی از نغزترین، رساترین و در عین حال کامل‌ترین اختصارها و تهذیب‌های این کتاب ارجدار را ارایه کرده است. به همین دلیل و همچنین به سبب جامعیت و سازگاری کامل با متن اصلی، تهذیب و اختصار وی بیشترین اقبال و محبوبیت را در طول سده‌های پس از آن، از آن خود کرده است. ترجمه و شرح مختصر صحیح مسلم ، اینک در دسترس مخاطبان ارجمند قرار دارد. نشر احسان ، ترجمه فارسی مختصر صحیح مسلم را در دو جلد (1170 صفحه) و در سال 96 ، در قطع وزیری منتشر نموده و داود ناروئی آن را ترجمه کرده است. (توضیح ناشر با اندک تصرف)

المجروحين من المحدثين و الضعفاء و المتروكين، اثر محمد بن حبان بن معاذ (متوفی 354ق)، معروف به ابن حبان، کتابی است روایی در شرح‌حال راویان ضعیف اهل سنت که با تحقیق حمدي عبد المجيد السلفى، به چاپ رسیده است. ابن‌حبان کتابی در رجال با عنوان «التاریخ الکبیر» نگاشت که در‌بر‌دارنده ثقات و مجروحین بود، ولی به دلیل اینکه دست‌یابی به مطالب کتاب را مشکل می‌دید، آن را به دو کتاب الثقات و المجروحین تلخیص کرد. نام راویان در کتاب بر اساس حروف الفبا، تنها در حرف اول، تنظیم شده است. ابن‌حبان نزد عالمان اهل سنت، محدثی فقیه و حافظ به‌شمار می‌رود و او را هم‌شأن ابو‌‌حاتم، نسایی، ابن‌معین و ابن‌قطان دانسته‌اند. کتاب او در میان اهل سنت، از مهم‌ترین تألیفات در زمینه ضعفا است که به دست ما رسیده و مورد استفاده قرار گرفته است. ابن‌حبان از سختگیران در جرح راویان به‌شمار ‌می‌رود، چنان‌که گاه، برخی از ثقات را هم تضعیف کرده است. او دشمن سرسخت ابوحنیفه و مکتب رأی و قیاس بود و تألیفاتی در رد او نگاشت. در کتاب «المجروحین» هم طولانی‌‌ترین شرح‌حال را به ابو‌حنیفه اختصاص داده و از ذکر هیچ مذمتی فروگذار نکرده است.