جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تبیین هویت مکان همواره مورد توجه فیزیک دانان و فلاسفه بوده است. در عرصه فیزیک نظری به طور عمده سه نظریه به منظور توضیح هویت مکان وجود دارد. مکانیک کلاسیک به واسطه باور به وجود دو نوع حرکت نسبی و مطلق، در خصوص مکان بینشی مطلق انگارانه دارد و هویت مکان را مستقل از ماده می داند. در حالی که لایب نیتس و هم فکرانش تنها به حرکت نسبی معتقدند و در نتیجه هویت مکان را امری نسبی و وابسته به وجود ماده می پندارند. این در حالی است که مبانی پارادایم فیزیک جدید (یعنی نظریه نسبیت و مکانیک کوانتومی) رویکردی بینابینی در تبیین هویت مکان دارند و مکان را نه کاملاً مطلق و نه تماماً نسبی می دانند. و اما در حوزۀ فلسفه اسلامی نیز سه رویکرد اساسی در تشریح هویت مکان قابل مشاهده است. نخست اندیشه خلأ که بسیار به باور مطلق انگارانه فیزیک کلاسیک شباهت دارد. دیگر نظریۀ سطح مشائی که نگرشی نسبی گرا به هویت مکان ارائه می نماید و از این رو به دیدگاه های لایب نیتس نزدیک است و نهایتاً نگرش بُعد مجرد صدرائی که کاملاً هویتی بینابینی دارد و همانند نظریه نسبیت عام مطلق گرای نسبی محسوب می گردد.نگرش تطبیقی بر این اندیشه های فیزیکی و فلسفی می تواند نقاط اشتراک و افتراق آنان را به درستی و با دقت تعیین و ترسیم نماید.