جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این رساله نگاه روشنفکران دینی معاصر را به دین و قلمروآن دارد و بیان می دارد که نگاه روشنفکران دینی به مبانی و قلمرو دین معمولا نگاهی، همراه با مسائل روز بوده است که در راستای مبانی دینی، هریک نظر خاص خود را ارائه می دهند. مثلا نگاه روشنفکران دینی معاصر،یا نگاهی علم گرایانه، یا تأویل گرایانه و یا معرفت شناسانه است. در میان این روشنفکران مسلمان، دکتر علی شریعتی در ارائه مبانی دین، با نگاهی تأویل گرایانه وجامعه شناسانه درصددند که دین (اسلام)را در متن وبطن جامعه وارد کنند که برای این کار از روش های گوناگون استفاده می کنند و سرانجام به این نتیجه می رسند که دین وقتی نتیجه دارد که از مسائل آن در جامعه استفاده شود. آنگاه می فهمیم که دین جامعه را از هرج و مرج نجات می دهد. ثمره کار دکتر علی شریعتی را می توان تأثیر رویکردش را در پیروزی انقلاب اسلامی ایران نتیجه گرفت. دیگر روشنفکر مورد بحث این رساله یعنی دکتر سروش با نگاه هرمنوتیک گادامری به مبانی دینی می پردازد و همواره به دنبال کاهش نقش فقه در مسائل دینی است و به جلوه دادن مسائل کلامی در دین می پردازد. از جمله مسائلی که ایشان در باب دین مطرح نمودند یکی طرح تجربه نبوی و دیگری معرفت دینیاست و عمده تمرکز ایشان در باب مبانی دینی بر این دو مسأله است. ایشان البته از جمله روشنفکرانی هستند که نگاه اقلی گرایانه، به قلمرو دین دارند. در مقابلشهید مطهری (ره) همواره با نگاه جامع به دین مستلزم حضور دین در همه ابعاد جامعه هستند و فقط آن را مسأله ای این دنیایی نمی دانند. ایشان همچنین با طرح مبانی دین به عنوانمبانی فطری گرایانه، معتقدند که دین در فطرت همه انسان ها نهادینه شده است. ایشان با طرح مبانی ذکر شدهدر پی نقد این روشنفکران برآمده است ضمن اینکه ایشان برخی از این روشنفکران را دارای نقاط ضعف و قوت هم می داند.