جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

التبیان فی تفسیر القرآن، کتابی در تفسیر قرآن اثر محمد بن حسن طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق) معروف به شیخ طوسی که آن را اولین تفسیر کامل شیعی دانسته‌اند که حاوی تفسیر همه آیات قرآن است و علاوه بر آن، از روش‌های متعدد تفسیری در آن استفاده شده است. این تفسیر از منابع کهن تفسیری به‌شمار می‌آید و بسیاری از مفسران شیعه، از آن سرمشق گرفته‌اند./ شیخ طوسی در این تفسیر، علاوه بر نقل روایات معصومان(ع) و صحابه، با تکیه بر عقل و توجه به علوم مختلف، آرای مفسران گذشته و معاصران خود را بررسی و ارزیابی کرده است. از این رو، برخی این تفسیر را دربردارنده انواع علوم و فنون قرآنی، همچون صرف، نحو، اشتقاق، معانی، بیان، حدیث، فقه، کلام و تاریخ دانسته‌اند./ انگیزه تألیف: بنابر گفته شیخ طوسی در مقدمه، او قصد داشته است با این تألیف، کاستی‌های تألیفات تفسیری پیشین را برطرف سازد. به گفته او هیچ‌یک از علمای شیعه کتابی جامع و کامل در تفسیر قرآن ننوشته بودند که آیات قرآن را از نظرگاه‌های مختلف مانند علم کلام، حدیث، لغت و جز آن تفسیر کند و روایات تفسیری و اندیشه‌گر‌یهای مفسران پیشین را به‌گونه مستوفی بررسی کند و آنچه را بدان نیاز هست، خود تفسیر کند. تنها گروهی به گردآوری احادیث درباره آیات پرداخته‌اند بی‌ آنکه روایات و آرای تفسیری را استقصا(= تفحص و جست و جوی کامل)و بررسی و ارزیابی کنند و از خود چیزی برای تبیین و تفسیر آیات بیفزایند./ شیخ طوسی معتقد است که عالمان اهل سنت نیز در تفسیر قرآن یا هر روایتی درباره قرآن را نقل کرده و از این‌رو از اختصار و تمرکز بر موضوع دور مانده‌اند و یا تنها به تفسیر الفاظ غریب و مشکل قرآن نگریسته‌اند. برخی نیز کوشیده‌اند راهی میان این دو را برگزینند و از زاویه دانشی که در آن تخصص دارند قرآن را تفسیر کرده‌اند. شیخ طوسی تفاسیر گروه سوم، از جمله ابومُسلم محمد بن بحر اصفهانی (م. ۳۲۰ق.) و علی بن عیسی رمانی (م. ۳۸۴ق.)، از علمای معتزله را بهتر از دیگر آثار تفسیری دانسته ولی تذکار داده که همینان نیز از نظرگاه‌های علوم مختلف به تفسیر دست نزده و افزون بر این، گاه مطالبی طولانی آورده‌اند که نیازی به ذکر آنها نبوده است. بدین‌رو، او خود بر آن شده است تا تفسیری در عین اختصار، جامع و کامل تألیف کند که در آن، به علوم مختلف قرآنی مانند قرائت، معانی بیان، صرف و نحو و متشابهات بپردازد و نیز به شبهه‌ها و طعنه‌های ملحدان و مبطلان مانند اهل جبر و تشبیه و مانند آن پاسخ دهد. طوسی وعده داده است که در این اثر نه چنان کوتاه می‌نویسد که فهم مطالب مشکل شود و نه اصل ایجاز و اختصار را فرو می‌گذارد./ روش و گرایش تفسیری: روش شیخ طوسی در این اثر نسبت به تفاسیر پیشین شیعه تازگی دارد و گویا نخست اثر تفسیری شیعی است که تنها به گردآوری روایات تفسیری نپرداخته بلکه خود، تحلیل، ارزیابی و اجتهاد هم کرده است. شیخ طوسی در این کتاب همراه ذکر و بررسی روایات معصومان(ع) و صحابه و نقل آراء و اندیشه‌های مفسران پیشین، خود نیز دست به‌اندیشه‌گری زده است. پیش از آن، در تفاسیر شیعه، مانند تفسیر قمی (اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم)، عیاشی (قرن سوم)و جز آن، تنها روایاتی که درباره آیات صادر شده بودند، نقل می‌گشتند و مؤلفان این تفاسیر روایی، خود به تحلیل و ارزیابی دست نمی‌زدند. در میان اهل سنت، طبری (م. ۳۱۰ق.) با تفسیرش مشهور به جامع البیان فی تفسیر القرآن در این روش بر شیخ طوسی پیشی دارد. شیخ طوسی از حجم روایات شیعی در تفسیر خویش کاسته است و به گفته برخی پژوهشگران معاصر، او در این روش از تفسیر المصابیح فی تفسیر القرآن تالیف مفسر دیگر شیعی، ابوالقاسم حسین بن علی معروف به وزیر مغربی (۳۷۰۴۱۸ ق) متاثر بوده و همین روش به تفاسیر بعدی شیعی نیز راه یافت هرچند برخی تفاسیر دوره‌های بعد باز روش پیشین را پی گرفتند و برای نمونه در تفاسیر دوره صفویه چیزی جز روایات تفسیری نمی‌توان یافت. به ظاهر، این بازگشت به گذشته، تا اندازه‌ای از تسلط اخباریان در این دوره، که توجهی ویژه به روایات داشتند، متأثر است. با این حال، شیخ طوسی در مقدمه کتاب، که از روش‌های تفسیری سابق و معاصر خود یاد کرده و نام چند مفسر را هم برده، از تفسیر وزیر مغربی نام نبرده است. التبیان از تفاسیری است که آنها را به لحاظ منابع به‌کار رفته، «چند منبعی» یا «جامع» می‌خوانند. در این روش، مفسر از منابع و مستندات تفسیری متعددی از جمله قرآن، روایت و عقل در استنباطات تفسیری خود سود می‌برد. التبیان بدین لحاظ که در تفسیر آیات همزمان از منبع عقل و نقل بهره برده، از تفاسیر پیشین شیعه ممتاز است./ تفسیر کلامی: شیخ طوسی در مباحث عقلی، فلسفی و کلامی چیره بوده و از این‌رو، به تناسب موضوعات، از موضوعات کلامی بسیار یاد کرده و از روش عقلی برای تبیین معانی آیات بهره برده است. او در برخی مواضع، هنگام تفسیر یک آیه، اندیشه‌های فرقه‌های کلامی مانند مرجئه را نیز نقل و نقد کرده است./ تفسیر ادبی: روش تحلیل لغوی، صرفی و نحوی کلمات برای راه یافتن به معانی آیات در این تفسیر قابل توجه است.[۱۰] شیخ طوسی از منابع معتبر ادبی و و اشعار فصیح عربی برای تحلیل لغوی سود برده است./ در غالب موارد، هنگام تفسیر یک آیه آرای مفسران نخستین قرآن و اقوال کسانی مانند ابن عباس که از منابع تفسیری اهل سنت‌اند، ذکر و بررسی شده است./ محتوا و ساختار: این اثر، تفسیر همه سوره‌ها و آیات قرآن را به ترتیب کتابت در بر دارد. تفسیرهای پیشین شیعه، مانند تفسیر ابوحمزه ثمالی (م ۱۴۸ ق)، تفسیر (منسوب به) امام حسن عسکری، نقل از محمد بن‌قاسم استرآبادی (م ح ۳۸۰ ق)، تفسیر فرات‌ کوفی (از اعلام قرن سوم و چهارم قمری)و تفسیر قمی (اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم قمری)، برخی آیات قرآن را بررسی نکرده‌اند./ چیستی و ترتیب مطالب مربوط به هر سوره چنین است که در آغاز از نام‌های سوره، مکی یا مدنی بودنش، وضعیت آن به لحاظ وجود ناسخ و منسوخ و پاره‌ای دیگر از مشخصاتش سخن می‌رود. معنای لغوی واژگان، اختلاف قرائات، نکات صرف و نحوی و بلاغی و سپس شرح و تفسیر آیه و آرا و اقوال مختلف درباره آن، از مطالب دیگر کتاب است./ بررسی اسباب نزول آیات و مسائل کلامی و مباحث فقهی مرتبط با آن در جای جای کتاب به‌چشم می‌خورد به‌گونه‌ای که وجهه کلامی و فقهی تفسیر بر دیگر وجوه آن برتری محسوسی دارد. نظر به آشنایی شیخ با اختلافات فقهی میان مذاهب مختلف اسلامی، بررسی‌های فقهی او در این اثر در بسیاری از مواقع، حالت تطبیقی و مقایسه‌ای نیز به خود گرفته است./ شیخ طوسی پیش از پرداختن به تفسیر متن قرآن، دو فصل آورده است. نخست فصلی است با عنوان «در مطالبی که باید پیش از تفسیر از آنها آگاهی داشت» که شیخ در ابتدای این فصل به اختصار در رد تحریف قرآن چه تحریف به زیادت و چه تحریف به نقیصه سخن گفته است. فصل دوم با عنوان «نامهای قرآن و نامگذاری سوره‌ها و آیات»، مختصری است درباره موضوعاتی مانند نامهای قرآن و اصطلاحات و مفاهیمی مانند سوره، آیه و جز آن که آگاهی از آنها برای ورود به تفسیر قرآن کریم، مناسب می‌نماید./ جایگاه تفسیر التبیان: اهمیت التبیان افزون بر مطالب و محتوای آن، بیشتر در روشی است که به جریان تفسیرنویسی شیعی وارد کرده و برای تفاسیر بعدی شیعی به سرمشق تبدیل شده است./ مفسران شیعه بعدی و کتاب‌شناسان، این کتاب را ستوده و از محاسن آن سخن گفته‌اند. فضل بن حسن طبرسی مولف تفسیر مجمع البیان تصریح دارد که التبیان سرمشق او در تدوین تفسیرش بوده است.

مهم‌ترین‌ اثر باقی‌مانده ابن‌ عطیه‌ کتاب‌ تفسیر او با عنوان‌ المحرر الوجیز فی‌ تفسیر الکتاب‌ العزیز است‌ که‌ یکی‌ از مهم‌ترین‌ تفاسیر درایی‌ در سده ۶ق‌ محسوب‌ می‌شود. ابن‌ عطیه‌ این‌ تفسیر را پیش‌ از تصدی‌ قضای‌ المریه‌ در ۵۲۹ق‌ تألیف‌ کرده‌ بود. رقابت‌ نزدیک‌ بین‌ این‌ تفسیر در مغرب‌ با الکشاف‌ زمخشری‌ معتزلی‌ (د ۵۲۸ق‌) در مشرق‌، موجب‌ شده‌ تا از دیرباز اهل‌ تفسیر به‌ مقایسه آن‌ دو بپردازند. ابن‌ تیمیه‌ تفسیر ابن‌ عطیه‌ را بیش‌ از الکشاف‌ پیرو سنت‌ و دور از بدعت‌ شمرده‌ است‌. ابوحیان آن‌ را در جامعیت‌ و خالص‌ بودن‌ (اجمع‌ و اخلص‌) بر‌تر از الکشاف‌ دانسته‌ و الکشاف‌ را در اختصار و عمق‌ بر آن‌ ترجیح‌ داده‌ است‌. از وجوه‌ تمایز تفسیر ابن‌ عطیه‌ نسبت‌ به‌ الکشاف‌ می‌توان‌ به‌ عنایت‌ بیشتر آن‌ به‌ نقل‌ قرائات‌ و احادیث‌ اشاره‌ کرد. در تفسیر ابن‌ عطیه‌ توجه‌ خاصی‌ به‌ اختلاف‌ قرائات‌ معطوف‌ شده‌ و مؤلف‌ نه‌ تنها به‌ نقل‌ قرائات‌ مشهور و شاذ و اختلافات‌ راویان‌ پرداخته‌، بلکه‌ برخلاف‌ زمخشری‌ همواره‌ به‌ نام‌ قاریان‌ و راویان‌ نیز تصریح‌ کرده‌ است‌. در نقل‌ حدیث‌ نیز باید گفت‌ که‌ ابن‌ عطیه‌ بیشتر به‌ ذکر مصدر نقل‌ عنایت‌ داشته‌ است‌. وجه‌ امتیاز دیگر تفسیر ابن‌ عطیه‌ مقدمه آن‌ است‌ که‌ در نوع‌ خود از مهم‌ترین‌ آثار تألیف‌ شده‌ در علوم‌ قرآنی‌ به‌ شمار می‌آید. او در این‌ مقدمه‌ مسائلی‌ چون‌ تاریخ‌ جمع‌آوری‌ قرآن‌، اعجام‌ آن‌، لغات‌ عجمی‌ در قرآن‌ و اعجاز آن‌ را مورد بحث‌ قرار داده‌ و نظرات‌ حائز اهمیتی‌ در این‌ موارد ابراز کرده‌ است‌. بخشهای‌ فقهی‌ ابن‌ عطیه‌ در مناسبتهای‌ مختلف‌ در تفسیر خود نشان‌ از وسعت‌ اطلاع‌ او در آراء فقهی‌ مذاهب‌ مختلف‌ به‌ ویژه‌ اختلافات‌ موجود بین‌ آراء فقیهان‌ مالکی‌ دارد. ابن‌ عطیه‌ در این‌ تفسیر، جای‌ جای‌ به‌ نقد نظرات‌ محمد بن‌ جریر طبری‌ پرداخته‌ و همین‌ امر موجب‌ رنجش‌ کسانی‌ چون‌ ابن‌ تیمیه‌ شده‌ است‌. المحرر الوجیز همواره‌ در مغرب‌ مورد توجه‌ بوده‌ و از منابع‌ اساسی‌ تفاسیری‌ چون‌ «البحر المحیط» ابوحیان‌ و «الجامع‌ لاحکام‌ القرآن‌» قرطبی‌ بوده‌ است‌. ابن‌ خلدون‌ شیوه این‌ تفسیر را ستوده‌ است‌. عبدالعزیز بن‌ بزیزة تونسی‌ (د ۶۶۲ق‌) در تألیفی‌ تفسیر ابن‌ عطیه‌ و زمخشری‌ را تلفیق‌ کرده‌ و ابوعبدالرحمان‌ ثعالبی‌ (د ۸۷۵ق‌) نیز آن‌ را در دو جزء تلخیص‌ نموده‌ است‌. اجزاء مختلف‌ المحرر الوجیز در قاهره‌، قطر و بیروت‌ به‌ چاپ‌ رسیده‌ و کامل‌ترین‌ چاپ‌ آن‌ در فاس‌ پس‌ از ۱۹۷۵م‌ انجام‌ شده‌ است‌ که‌ دست‌ کم‌ ۸ جزء کتاب‌ را در بر می‌گیرد. آرتور جفری‌ نیز مقدمه این‌ تفسیر را در ضمن‌ مقدمتان‌ فی‌ علوم‌ القرآن‌ در ۱۹۵۴م‌ در مصر منتشر کرده‌ است‌. این تفسیر مقدمه‌ای دارد که در آن، از شؤون گوناگون قرآن بحث کرده است و در نوع خود از مهم‌ترین آثار تالیف شده در علوم قرآنی به شمار می‌آید. این مقدمه ده باب دارد: باب اول در بیان فضل قرآن از زبان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و صحابه و شایستگان امت، باب دوم در اهمیت تفسیر قرآن، باب سوم درباره پیش گرفتن روش احتیاط در تفسیر و مراتب مفسران که سرآمد آنان علی امیرالمؤمنان علیه‌السّلام است، باب چهارم در خصوص حدیث سبعة احرف، باب پنجم درباره جمع قرآن و تاریخچه قرآن، باب ششم در خصوص الفاظ بیگانه در قرآن و سخن کوتاهی در بیان اعجاز قرآن، باب هفتم در ایجاز و ایفاد قرآن، باب هشتم درباره نامهای قرآن و نام سوره‌ها و آیه‌های آن، باب نهم در خصوص استعاذه باب دهم در تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم که آن را از سخن امام جعفر بن محمد صادق علیه‌السّلام و امام علی بن الحسین سجاد علیه‌السّلام آغاز می‌کند و سپس به گفتار جابر بن عبدالله انصاری و دیگران می‌پردازد. او در این مقدمه سخن خود را پس از تسمیه، با درود بر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و آن آغاز می‌کند، شیوه‌ای که اهل آن دیار بر آن بوده‌اند. به جهت اهمیتی که این مقدمه دارد، به همت آرنر جفری مستشرق معروف جداگانه و همراه مقدمه کتاب «المبانی» نوشته احمد بن علی عاصمی (متوفای ۳۷۸ ق) چاپ و منتشر شده است. المحرر الوجیز جامع بین منقول و معقول است، در بخش منقول، روایات پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ، صحابه،تابعین را نقل می‌کند،اسانید و منبع مرویات را متذکر نمی‌شود، زیرا روایاتی را که به صحت آنها اعتقاد دارد، محتاج ذکر سند نمی‌داند، از این جهت سعی دارد روایات غیر صحیح یا منافی عقل را نقل ننماید. از ابن جریر طبری زیاد نقل می‌کند و گاهی به نقد آن می‌پردازد.