جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اين پژوهش به ويژگيهاي شعر مدرن ميپردازد و تفاوت آن را با ادبيات كلاسيك بررسي ميكند. يكي از مهمترين عناصر ايجاد اين تفاوت، فرديت است. در اين جستار سعي شده است تفاوت نوع هستيشناسي شاعران گذشته و امروز در دو بينش كلگرا و جزءگرا مورد بررسي قرار گيرد و به طور مشخص بازتاب اين دو رويكرد در شعر فارسي تحليل شود. بازشناسي مدرنيسم، ادبيات مدرن، چگونگي ورود ديدگاههاي مدرن به جامعهي ايراني و ادبيات فارسي و جايگاه نگاه فردي در شعر امروز از اجزاي اين پژوهش است. در اين جستار به ورود انديشه هاي عينيگرا از ادبيات اروپايي به ادبيات فارسي پرداخته ميشود و تلاشهاي نيما به عنوان پدر شعر نو فارسي و تئوريهاي او در شكلدهي به نوع جديدي از هستيشناسي در شعر معاصر مورد واكاوي قرار ميگيرد. با روشنساختن تعريف فرديت، شعرهاي نيمايوشيج، سهراب سپهري و فروغ فرخزاد با يكديگر مقايسه و مشخص ميشود كه شعرهاي نيما در موضوع عشق فاقد فرديت مورد نظر است. اشعار سهراب به دليل آميختن عينيت با ذهنيت و گرايش به عرفان شرقي از داشتن عنصر فرديت بيبهره است و بالاخره فروغ فرخزاد با داشتن نگاهي مدرن توانسته است در اغلب موارد نشانههاي فرديت را در شعر خود به كار گيرد.

استعاره یکی از مهم ترین موضوعاتِ موردِ بحث در زبان شناسی شناختی است. هدف از پژوهشِ حاضر مقایسه ی دو دیدگاهِ سنتی و شناختی و نیز بررسیِ اشعارِ فروغ فرخزاد در چارچوبِ شناختی است. به این منظور ابتدا به تفاوت های دو دیدگاهِ سنتی و شناختی پرداخته می شود. در این راستا علاوه بر آثارِ محققانِ غربی، آثارِ پژوهشگرانِ ایرانی نیز موردِ مطالعه قرار می گیرد و به چهارده مورد از تفاوت هایبرجسته ی این دیدگاه و نظریه ی شناختی اشاره می شود. در ادامه تلاش می شود تا تقسیم بندیِ «نظریه ی معاصر استعاره» در بررسی و تحلیلِ اشعارِ فروغ فرخزاد به کار گرفته شود. بدین منظور داده ها از تمامیِ دفاتر شعری فروغ به نام های «اسیر»، «دیوار»، «عصیان»، «تولدی دیگر» و «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» جمع آوری و بر این اساس مشخص می شود که شش استعاره ی بنیادین زمان، حالت، هدف، نیرو، کنش و تغییر در اشعار فروغ وجود دارند وبه دو دسته یکلی تر تقسیم می شوند. دسته ی اول استعاره های «زمان، مکان است»، «حالت، مکان است»و «هدف، مکان است» می باشد؛ و دسته ی دوم استعاره های «نیرو، حرکت است»، «کنش، حرکت است» و «تغییر، حرکت است» را شامل می شود. در این میان دو استعاره ی «حالت، مکان است» و «زمان، مکان است» بیش از استعاره های دیگر به چشم می خورند و استعاره ی «نیرو، حرکت است» هم کمترین کاربرد را دارد. در بخش بعدی ساز و کار های تفسیرِ این اشعار از سه راهِ استعاره های عام، بسطِ استعاره های قراردادی، و استعاره های تصویری موردِ توجه قرار می گیرد و با ارائه ی شواهدی از دیوانِ اشعارِ فروغ، وجودِ هر سه این ساز و کار ها در اشعار به اثبات می رسد. سپس به نمونه هایی از تشخیص، به عنوانِ یک استعاره ی هستی شناسانه، اشاره می شود و در پایان نیز با توجه به داده هایی از سراسرِ دیوانِ اشعار فروغ، و با در نظر گرفتنِ اصولِ استعاره از دیدگاهِ شناختی، یک بررسی موردی انجام می شود تا کاربرد این نظریه در تحلیلِ یک شعر مشخص گردد.