جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در اين که در شرايع آسمانی نسخ رخ داده است، چندان اختلافی نيست، اختلاف بر سر اين است که هر شريعتی چه چيزی را نسخ کرده است. آيا تمام شرايع گذشته را نسخ کرده يا برخی از احکام آن شرايع را نسخ نموده يا اساسا هر شريعتی ناظر به تمام شرايع گذشته نبوده و بلکه ناظر به سنت هايی بوده است که در قوم پيامبر صاحب شريعت وجود داشته است و آن دسته از سنت هايی را نسخ کرده است که در قوم خودش يا باطل بوده و يا با مصالح و مقتيضات عصرش سازگاری نداشته است. اين مقاله در مقام پاسخ به سوالات مذکور است. بررسی ها نشان می دهد، ارسال پيامبران الهی و تشريع شرايع برای اقوام گوناگون، کمابيش متناسب با مصالح و مقتضيات آن اقوام بوده است، اما در مجموع، شريعت ها همواره به سوی تعالی و تکامل بوده اند؛ چنان که شريعت لاحق در مقايسه با شريعت سابق کامل تر جلوه می نمايد و اين به اقتضای سير تکاملی بشر با گذشت زمان بوده است. دين اسلام نيز اگر چه به منظور احيا و اصلاح دين حنيف بوده، اما نظر به اين که آخرين شريعت را آورده است، نسبت به ساير اديان الهی کامل تر است. لذا بعد از آمدن اسلام هيچ دين ديگر پذيرفته نيست.

ترجمه ماشینی: خدای آپوفاتیک الهیات منفی، خدای برگزیده فیلسوفان دینی است. خدایی که دور، جدا از هم است و به سختی می تواند مورد ستایش یا پرستش قرار گیرد، هرچند ممکن است موضوع شگفتی باشد. این از نظر پیامبران خدا نیست. با این حال، به تصویر کشیدن خدا در سنت های خداباورانه همواره با انسان گرایی همراه بوده است. در این کتاب تلاش می‌کنم به این اتهام پاسخ دهم و توضیح بدهم که متکلمان مسلمان اطهری (مقدس‌گرا) چه اعتقادی به صفات الهی دارند و چرا؟ باورمان را از کجا می گیریم؟ جایگاه معرفتی ما نقش گزارش های صادقانه نقش عقل. مکان کلام: عقل به عنوان ابزار تفاهم و زره دفاع. سنخ شناسی مواضع اسلامی در صفات خداوند. ما به چه چیزی اعتقاد داریم؟ چرا به تأیید آمودال اعتقاد داریم و چرا؟ آیا ما معتقدیم که مهم است؟ استدلال های ضد چیست؟ گزارش از سلف; تعارض با عقل؛ کامل تغییر نمی کند. خدای مرکب و تقسیم پذیری. آنتروپومرفیسم و ​​جذب. نتیجه گیری: از نظر هستی شناسی، هیچ موجود موجودی فاقد ماهیت و صفت است. از نظر اسمی، خدای آپوفاتیک وجود ندارد، و از نظر پدیداری، نمی توان آن را حس کرد یا نسبت داد، چه رسد به دوست داشتن و پرستش. در خاتمه این کار، توصیه های من به این شرح است: • برای اینکه مستحق هدایت الهی باشیم، باید نیت خود را با تقدیم واقعی به خدا خالص کنیم. همچنین باید دائماً فطره خود را اصلاح کنیم و آن را از بیماری های تعصب (حوا)، غرض باطنی (اغراض)، تقلید کورکورانه (تقلید)، عادت (عده) و حدس (غرث) شفا دهیم. این تنها از طریق کار روحانی و غوطه ور شدن در مکاشفه که توسط جامعه اول درک و اجرا شده است، انجام می شود. ما نباید دستور الهی را تابع کنوانسیون های فکری یا اجتماعی رایج کنیم یا پیوندهای بیگانه و گفتمان های خارجی را به سیستم هرمنوتیکی خود پیوند بزنیم. ما باید اعتقاد خود را به برتری معرفتی و خودکفایی وحی به عنوان منبع نهایی حقیقت در مورد غیب تأیید کنیم. این هرگز ما را ملزم نمی کند که منصب عقل را به چالش بکشیم یا ارزش آن را در درک وحی و دفاع از آموزه های آن کم کنیم. اعتقاد ما به خدا باید ریشه در تبرئه او از همه کاستی‌ها و بی‌قیاس بودن مطلق او (تنزیه) و تصدیق اصالت او در صفات او باشد که با آن خود و رسولش او را توصیف کرده است. در تصدیق صفات الهی، هرگز نباید به اصطلاح «همراهان» را بپذیریم. استنباط از عالم شهادت درباره عالم غیب هم غیر عقلانی است و هم خطرناک. ما باید به ائمه این دین، فارغ از موافقت و مخالفت خود، احترام بگذاریم. هنگامی که مجبور به مخالفت هستیم، باید به کسانی که عمر خود را صرف خدمت به خدا و آرمان او کرده‌اند، محبت کنیم و احترام لازم را به آنها نشان دهیم. مردم باید از سردرگمی بحث های درون اسلامی بر سر عقیده در امان بمانند و اصول عقیده را آموزش دهند که به اندازه کافی حفاظ برای آنها فراهم کند. پس مردم باید از نظر روحی ارتقاء یابند تا بخواهند خدا را طلب کنند و رضایت او را جلب کنند. وقتی صحبت از صفات الهی به میان می‌آید، معلمان باید فهم خود را با تنزیه تدارک ببینند و قدرت بلاغی و غنای وحی را بدون ایرادات فکری در دل‌هایشان جاری کنند.

قداست و امر قدسی، مقوله ای تفسیری و ارزش گذار در قلمرو دین است و بی حضور چنین معنایی، هیچ دینی شایستگی نام دین را نخواهد داشت. از سوی دیگر، در حوزه جامعه شناسی، بر اساس رابطه تنگاتنگ «ارزش ها» و «هنجارها» می توان در کنار مقدس شمرده شدن زمان و مکانی خاص در یک جامعه، هنجارهای مرتبطی را نیز مشاهده کرد. هدف از مقاله حاضر، بررسی گزاره های هنجاری مربوط به مکان ها و زمان های مقدس در سه کتاب قرآن، تورات و انجیل و مشابهت ها و تفاوت های آنهاست که به کمک نرم افزاری خاص با «روش تحلیل محتوای عمقی» که یکی از روش های مختلط کمی - کیفی است، پردازش تحلیل و تفسیر شده است. نتایج جستجو در سه کتاب مقدس، دستیابی به 10 هزار و 396 گزاره هنجاری بود که در 123 دسته جای گرفت. دسته ای از آن ها به تعداد 295 گزاره، مضمون مکان های مقدس و دسته دیگر با 301 گزاره، مضمون زمان های مقدس را داشت. به این ترتیب 7.5 درصد بایدها و نبایدهای سه کتاب مذکور، متمرکز بر هنجارهای مکان ها و زمان های مقدس بود که جداول آن در مقاله آمده است. به موجب جداول مذکور، تورات به مراتب بیش از دو کتاب دیگر به بایدها و نبایدها در رابطه ما و مکان های مقدس و همچنین ما و زمان های مقدس پرداخته است. در داخل دسته مکان های مقدس، سهم گزاره های هنجاری مربوط به ما و اشیاء مقدس در تورات به مراتب بیش از قرآن و انجیل است. از آن سو، انجیل به مراتب بیش از دو کتاب دیگر حاوی هنجارهای مرتبط با عبادتگاه ها (کلیسا، کنیسه و...) است؛ ضمن آنکه کمترین تعداد گزاره های هنجاری مرتبط با ما و زمان های مقدس را می توان در انجیل یافت. گزاره های هنجاری مرتبط با ماه های حرام فقط در قرآن دیده شد و انجیل و تورات فاقد چنین مضمونی هستند. در ادامه مقاله، فهرستی از 596 گزاره هنجاری استخراجی، همراه با شماره شناسایی آن ها که نماینده آدرس دقیق آیه منبع گزاره هاست، فهرست شده است. در پایان مقاله، مدل تقارن مضامین پنجگانه هنجارهای مکان ها و زمان های سه کتاب مقدس محاسبه و ترسیم شده است. از نکات قابل توجه این مدل، دستیابی به ضریب همبستگی فی معادل 7.0 میان مضمون اعیاد و ایام مقدس + اشیاء و اماکن مقدس است.

واژه Tolerance به معنای بی قیدی و رهاسازی است که متاسفانه معادل تساهل و تسامح تعبیر شده است. هستی شناسی، معرفت شناختی، اومانیسم، مدرنیسم و قرائت های مختلف از دین از مبانی مشروعیت بخشیدن به تساهل و تسامحی است که مورد ادعای پاره ای از متفکران غربی است. با این بیان، اهمیت بحث درباره این موضوع روشن می شود؛ زیرا اولا این واژه هیچ شباهتی به تسامح و تساهل دینی ندارد و ثانیا مبانی آن، یارای مشروعیت بخشیدن به آن را ندارد. با توجه به آنکه پاره یی از متفکران اسلامی در صددند تا نوعی پیوند میان این واژگان برقرار سازند و به آن، صبغه شرعی بدهند بحث، در مورد مبانی این واژه و بیگانه بودن آن از مبانی شرعی و دینی ضروری است. اهمیت بررسی در این مورد، بدان علت است که مکاتب دوران مدرنیسم با مدد سکولاریسم، بر این باورند که اصلی ترین مبانی اومانیسم، تسامح و تساهل است و نتیجه می گیرند که با مبانی تعالیم ادیان آسمانی پیوند خورده است. از دست آوردهای این تحقیق، می توان به اثبات تضاد میان این مبانی و اصول شریعت اشاره نمود و دیگر اینکه اصول اسلامی به هیچ وجه تساهل به معنای پذیرش عقاید، رفتار و فرهنگ غلط و تسامح به معنای مدارا کردن با زورگویان و حق ستیزان را تجویز نمی کند. آموزه های دینی تسامح و تساهل را به صورت مشروط و محدود، مشروع دانسته است. تسامح اسلامی به معنای همزیستی مسالمت آمیز با پیروان سایر ادیان الهی و رأفت اسلامی نسبت به خطا کاران با هدف ایجاد تنبه و ارشاد است. تسامح دینی به معنای چشم پوشی از حقوق شخصی و مسائل فردی است و به هیچ وجه در حقوق اجتماعی و حاکمیت الهی جایگاهی ندارد.