جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

بی گمان، هر نویسنده ای با شگرد روایی و دستور زبان خاص خود داستانی با شکل جدید پدید می آورد. در این راه گاه از الگوهای روایی کلاسیک، مدرن و پسامدرن استفاده می کند و گاه نیز با هنجارشکنی، شیوه نوینی را در دنیای داستان ایجاد می کند. عباس معروفی با شگرد روایی خاص خود و پیروی از الگوی روایی مدرنی، رمان پیکر فرهاد را نوشته و برخی از مولفه های پست مدرنیسم را در داستانش مورد توجه قرار داده است؛ به گونه ای که این مولفه ها داستان او را به دنیای رمان های پست مدرن نزدیک می کند. پیکر فرهاد رمانی است که از هر گوشه آن صدای متنی به گوش می رسد و در بطن هر ماجرایی شخصیتی تاریخی به چشم می خورد. نویسنده با چنین تمهیدی بسیاری از سخنان خود را در میان سطور داستان می گنجاند و آشکارا احساس خود را به شخصیت های تاریخی داستانش نشان می دهد. او در بحث بینامتنیت، آنجا که آگاهانه این مولفه را به کار می گیرد، بیشتر به آثار شاعران و نویسندگان دلخواهش نظر دارد. فروغ فرخزاد، احمد شاملو و صادق هدایت و بیش از همه آثار نظامی مورد توجه معروفی هستند. علاوه بر این دو مولفه، او اصل عدم قطعیت را - که مهمترین ویژگی پسامدرن است - در داستان مبنا قرار می دهد. در واقع، اساس پیکر فرهاد بر رویا، ابهام و تردید است. هیچ چیز در این داستان قطعی نیست. همه حوادث در فضایی خواب زده و رویاگونه می گذرد و راوی داستان روایتگر حوادثی است که هنوز رخ نداده است.