جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ساختارهای نحوی به نوعی منعکس کننده ادراک و دریافت ما از واقعیت های بیرونی و درونی و بیان کننده مجموعه روابطی هستند که ذهن در قالب زبان، میان پدیده ها ایجاد می کند. شکل گیری ساختارهای نحوی بر اساس نظام اندیشه و تفکر ما و کاملا غریزی و ناآگاه است؛ اما شاعر تا حدودی آگاهانه با استفاده از الگوهای نحوی، اندیشه و عاطفه خود را زیباتر و رساتر بیان می کند. یکی از این الگوها آن است که فعل بر برخی ارکان جمله پیشی می گیرد. موضوع مقاله حاضر بررسی کارکردهای این نوع ساخت نحوی در غزل سعدی است. نقد و تحلیل متن شاهکارها از این بعد، می تواند زمینه ساز خلاقیت های ادبی شود.کارکردهای این گونه از آشنایی زدایی نحوی عبارت است از: کارکردهای ساختاری چون خلق موسیقی قوی تر، حفظ حس کوتاهی جمله، گسترش پذیری، استقلال رکن در عین داشتن پیوند های نحوی و تکمیل معنا و انسجام ساختاری و کارکردهای معنایی چون افزایش معنا؛ تاکید، بزرگ نمایی و کوچک نمایی، بیان کلیت و تعمیم معنا، بیان کلی زمان و مکان، خلق ایجاز، توان تفسیرپذیری، تعلیق و انتظار، برجستگی توصیفات، حرکت و پویایی، انگیزش عاطفی، خیال انگیزی، ایجاد لذت و انسجام معنایی. بنابراین پیش آیی فعل، یکی از اسرار زیبایی غزل سعدی است که در کنار دیگر شگردهای زبانی به شیوه ای حیرت انگیز، خواننده را در اندیشه و عاطفه شاعر سهیم می گرداند.

این رساله به بررسی نظام‌مند ساختارها و جنبه‌های استنتاجی منطق فازی، آن‌گونه که پتر هایک در کتاب ‎«‎فراریاضیات منطق فازی‎»‎ ارائه داده است، می‌پردازد. برخی نظام‌های‌ حساب گزاره‌ای که مقادیر صدق آن‌ها روی بازه‌ی اعداد حقیقی است به عنوان اعضایی از خانواده‌ی منطق‌های چندارزشی معرفی و مطالعه می‌شود. هدف، نشان دادن این مطلب است که منطق فازی، به عنوان منطق گزاره‌های نادقیق و مبهم نیز مانند سایر منطق‌های صوری، دارای بنیادهای صوری و دقیق است که اصول ریاضی و منطقی پشتوانه‌ی آن‌هاست. در واقع در این رساله تلاش می‌شود پیوندی میان مفاهیم بنیادی منطق کلاسیک و اصول منطق فازی برقرار شود لذا در ارائه‌ی نظام‌های منطق فازی همچنان مفاهیمی چون تابع صدق، قضیه‌ی استنتاج، بهنجاری و تمامیت وجود دارند که همگی گرچه با اندکی تفاوت ولی بر اساس همان مفاهیم آشنا و کلاسیک خود تعریف شده‌اند.

مگاریون و رواقیون در شناسائی ترکیب شرطی تابع ارزشی و شروط صدق آن و قاعده‌های مربوط به آن نقش بنیادین و اساسی داشتند و از این جهت درآمدی به منطق جدید محسوب می‌شوند ولی هیچ تاثیری بر منطق اسلامی نداشته‌اند. منطقیان قدیم، گزاره شرطی متصله، را به اتفاقیه عامه و لزومیه تقسیم نموده و شروط صدق هر یک را مورد بحث قرار داده‌اند. اتفاقیه عامه بر هیچ یک از انواع شرطی در منطق جدید قابل تطبیق نیست . و مثالهای لزومیه نیز بیشتر از نوع استلزام معنائی، شرطی علی و شرطی خلاف واقع است . یعنی منطقیان قدیم به استلزام مادی و استلزام اکید که از نوع استلزام منطقی است نپرداخته‌اند و در تبیین شروط صدق اتفاقیه عامه و لزومیه بر اساس مقتضیات جهان کنونی داوری کرده‌اند نه میزانهای منطقی محض . آنان همچنین به دلیل استفاده از زبان طبیعی به جایگاه منطقی سلب ، زمان یا حالت و نیز سورهای متعدد در گزاره‌های مرکب ، نپرداخته و در بیان صورت برهان‌ها از نظام واحدی پیروی نکرده‌اند. لذا نظریه آنها در هر یک از نظام‌های متعدد که از متون منطق قدیم استخراج می‌شود به صورت برهان‌های ادرست انجامیده است . این‌گونه صورت برهان‌ها در متن رساله با علامت *ن مشخص شده‌اند. منطقیان قدیم با برقراری تناظر بین منطق حملی و منطق شرطی، نظریه قیاس‌های اقترانی شرطی را بر نظریه قیاس‌های اقترانی حملی استوار نموده‌اند. لذا گرچه در قالب زبان طبیعی، چنین به نظر می‌رسد که می‌توان درستی صورت برهان‌های شرطی معتبر و نیز درستی قیاس‌های اقترانی شرطی معتبر را بر اساس قواعد قیاس‌های اقترانی حملی توضیح داد، اما حقیقت این است که نطریه قیاس‌های اقترانی شرطی منطق قدیم قادر نیست درستی تمام این صورت برهان‌ها را توضیح دهد. و خلاصه اینکه الگوهای صوری ارائه شده برای شرطی‌ها در منطق جدید در تبعیت از میزان‌های منطقی محض از توفیق بیشتری برخوردار است و از میان آنها، الگوی صوری شرطی تابع ارزشی در استدلال‌های دقیق و پیچیده ریاضی نتایج رضایت‌بخشی داده است .

رساله حاضر با هدف بازسازی و بررسی منطق شرطی لزومی سینوی ذیل نظام‌های منطق جدید تدوین و ارائه شده است. دنبال کردن چنین هدفی نیازمند دو فعالیت مستقل و جداگانه است: 1) مطالعه شرطی لزومی در چارچوب نظام منطق سینوی، 2) بازسازی نتایج این مطالعات در نظام‌های جدید منطق بر این اساس در ابتدا بررسی و داوری اولیه در باب مباحث شرطی لزومی سینوی در محدوده بنیادهای مورد قبول منطق‌دانان سینوی و مبتنی بر کاربرد معمول زبان طبیعی صورت پذیرفته است. بر پایه این بررسی، سه روایت متمایز از قواعد منطق شرطی لزومی سینوی قابل تشخیص است. دو روایت از این سه را می‌توان بر مبنای ترکیبی از منطق ربط، منطق زمان، منطق مرتبه دوم و مبتنی بر پیش‌فرض حقیقی بودن لزومی‌های به کار رفته در شرطی سینوی صورت‌بندی نمود. روایت سوم در نظام‌های موجود در منطق جدید قابل صورت‌بندی نیست.

در این مقاله به بررسی قراردادگرایی کارنپی در مقابل پس زمینه غالب ویتگنشتاینی آن روزگار می پردازیم، این پس زمینه را کارنپ جزم گرایانه و غیرقابل قبول به شمار می آورد. مقاله را با داستان رضایت مندی اولیه و نارضایتی نهایی تجربه گرایان از رویکرد تاتولوژیک ویتگنشتاین نسبت به صدق های منطقی و ریاضی آغاز می کنیم. آن گاه موضع گیری کارنپ در مقابل دیدگاه مطلق گرایانه ویتگنشتاین را بررسی می کنیم، دیدگاهی که از دید کارنپ عامل قراردادی در زبان را نادیده می گرفت. تلاش کارنپ برای ارائه تبینی مناسب که با سرشت قراردادی منطق و ریاضیات منطبق باشد، ما را به پرسش رابطه بین بخش های زبانی و تجربی زبان رهنمون می کند. به نظر می رسد که این رابطه به شکلی قابل قبول در کتاب ساختار نحوی منطقی جهان تبین نمی شود.

مقاله حاضر بر آن است تا بر اساس بعضی از دیدگاه های زبانشناسی، نوع استعاره های تجاری قبل و بعد از انقلاب اسلامی را مورد بررسی قرار دهد. ضمن بررسی نوع نحو و خصوصیات معنایی دودسته از داده های قبل و بعد از انقلاب اسلامی، مقایسه داده ها نشان می دهد که نوع نحو، وجه شبه و تضمن بکار گرفته در نام های تجاری قبل از انقلاب، از انواع مشابه خود دربعد از انقلاب ساده تر است. همچنین روند داده های بعد از انقلاب تاکید برنحو استعاره مرکب دارد. بر اساس چارچوب ساختارگرایی یا کوبسن، توزیع داده ها در دو دوره با تمایز بین استعاره و مجاز تبیین می گردند و تحلیل زبانشناسی اجتماعی از آنها بیانگر این مطلب است که درک استعاره نیاز به دانش پیشینه فرهنگی بیشتری نسبت به مجاز دارد.

میان گفتار و نوشتار فاصله بسیار است. این فاصله به اندازه ای زیاد است که دانشجویانی که زبان فرانسوی را به عنوان زبان خارجی در کشور خود سالها به گونه سنتی فرا می گیرند، زمانی که برای اولین بار به یک کشور فرانسوی زبان مسافرت می کنند، به دشواری توانائی فهمیدن و صحبت کردن به زبان فرانسوی را دارند و این طور به نظر آنها می رسد که یک زبان ناآشنا را می شنوند. این وضعیت بدون تردید دلیل بر این است که بیشتر دانشجویان در زمان یادگیری خود آموزشی دیده اند که بر پایه دستور زبان فرانسوی نوشتاری بوده و یا گونه ای از زبان گفتاری فرانسوی را که در حقیقت زبان نوشتاری-گفتاری است، فرا گرفته اند.برای زبان آموزان فارسی زبان، فراگیری زبان فرانسوی دشواری دیگری که دارد آن است که زبان فرانسوی و فارسی از دید گونه شناسی با هم تفاوت دارند: از دید گاه ساختاری، آوائی، و گفتار شفاهی. با توجه به دشواری های یاد شده، این نوشتار کوشش دارد نشان دهد که چگونه آهنگ زبان می تواند ما را از ساختار گفت و شنود بین دو زبان آموز پیشرفته در زبان فرانسوی آگاه سازد و نیز چه تفاوت هائی میان گفتار خود فرانسوی زبانان، آنطوری که در کتاب «گرامر آهنگ زبان» یا تئوری پاراگراف گفتاری توسط مورل و دانن بوالو (1998) توصیف شده، وجود دارد. تئوری یاد شده چارچوب این پژوهش قرار گرفته است و شامل چند رشته می شود: 1- تحلیل صوتی یا تحلیل اکوستیک آ هنگ زبان، 2 – آهنگ زبان، 3- تجزیه و تحلیل ساختار نحوی و ساختار واژه ای، 4- تجزیه و تحلیل سخنگوئی. اضافه بر این، تئوری بیان که توسط کولیولی (1990) گسترش یافته است را هم در بر می گیرد.

اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.