جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فایدون (به یونانی: Φαίδων) یکی از مکالمات افلاطون است که به شرح واپسین لحظات حیات سقراط می‌پردازد. سقراط پس از توضیح راجع به علّت رد کردن پیشنهاد فرار، به شاگردان می‌گوید «دغدغه به خود راه ندهید و به خود بگویید که فقط جسم مرا به خاک خواهید گذاشت.» افلاطون در مکالمهٔ فیدون می‌نویسد که پس از گفتن این جملات، سقراط برای استحمام به اتاق دیگری می‌رود. پس از استحمام نیز مدتی در همان اتاق می‌ماند تا اینکه نزدیک غروب آفتاب به نزد شاگردانش بازمی‌گردد. همین هنگام زندانبان می‌رسد و به سقراط می‌گوید که او را نجیب‌ترین و شریف‌ترین و بهترین کسانی می‌داند که به این زندان آمده‌اند. «من می‌دانم که حتی در این وضع تو به من خشم نخواهی گرفت و خشم تو متوجه جنایتکاران حقیقی خواهد بود که آن‌ها را می‌شناسی.» زندانبان سپس با اندوه خارج می‌شود. سقراط از زندانبان در نزد شاگردانش تمجید می‌کند و او را جوان‌مرد می‌خواند. سپس از کریتو می‌خواهد که جام زهر را برایش بیاورد. کریتو به سقراط می‌گوید که عجله نکند زیرا هنوز شعاع خورشید روی تپّه‌ّاست و سقراط همچنان مجال حیات دارد؛ افراد در موقعیت او، نخست خوب می‌خورند و میاشامند و حتّی بعضی به عشق‌بازی می‌پردازند. سقراط پاسخ می‌دهد که: «آن‌ها که چنین می‌کنند بی‌دلیل نیست؛ زیرا آن‌ها خیال می‌کنند که از این کار نفعی می‌برند… من در اینکه جام زهر را دیرتر بخورم نفعی نمی‌بینم. اگر اندکی دیرتر بخورم خودم را مسخره خواهد کرد؛ زیرا خود را به زندگی علاقه‌مند نشان خواهم داد و از آنچه در نظر من هیچ است، برای خود ذخیره خواهم ساخت.» سقراط از خادمی در زندان می‌پرسد که چه باید بکند و او پاسخ می‌دهد که کاری ندارد جز اینکه زهر را سر بکشد و مدتی راه برود تا در پای خود احساس سنگینی کند، پس از آن هم باید دراز بکشد تا زهر کار خود را بکند. سقراط در میان هیاهوی فریاد و گریهٔ شاگردان چنین می‌کند، به تدریج بدنش رو به سرد و بی‌حس شدن پیش می‌رود. آخرین سخن او این بود که «ای کریتو ما باید خروسی به آسکلپیوس بدهیم؛ ادای دِین را فراموش نکنید.» توضیح آنکه مردم یونان قدیم چون از بیماری شفا می‌یافتند، خروسی نذر آسکلپیوس می‌کردند؛ و او از تب زندگی شفا یافته بود. لحظه‌ای بعد سقراط تکانی می‌خورد و چشم‌هایش بی‌حرکت می‌ماند.

ترجمه ماشینی: مسیحیت، اسلام و یهودیت همگی دارای ایده هایی در مورد بهشت، جهنم و زندگی پس از مرگ هستند و این مفاهیم در طول زمان در این ادیان تکامل یافته اند. این اثر درک دقیق و منسجمی از دامنه وسیع تفکر معنوی در 3000 سال گذشته در سنت های ابراهیمی ارائه می دهد. بهشت، جهنم و زندگی پس از مرگ: ابدیت در یهودیت، مسیحیت و اسلام بررسی همه جانبه ای از دیدگاه های تاریخی و معاصر درباره زندگی پس از مرگ در ادیان غربی ارائه می دهد. در این سه جلد، دانشمندان یهودی، مسیحی و مسلمان با هم متحد می‌شوند و مروری بی‌سابقه از سنت‌های مذهبی فردی خود ارائه می‌کنند. هر موضوع مهم و موضوع اصلی مورد بحث قرار می گیرد. از هیچ موضوع بحث انگیزی اجتناب نمی شود. از آموزه‌های باستانی گرفته تا دیدگاه‌های امروزی محافظه‌کاران، مترقی‌ها و لیبرال‌ها در هر سه دین، همه در اینجا تحلیل و ارائه می‌شوند. چارچوب مجلدات بر این نکته تأکید می‌کند که چگونه اخلاق و مفاهیم ابدیت در ادیان «عمل» غربی با مذاهب شرقی که تمایل دارند در اخلاق خود به‌عنوان ادیان «منفعل» یا «کناره‌گیر» توصیف شوند و تصوراتشان از زندگی پس از مرگ به‌عنوان جذب در درون جهانی، در تضاد است. روح، نیروانا، یا نیستی. این اثر برای دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، خوانندگان عمومی علاقه مند به دین، و دانشمندان حرفه ای، به ویژه کسانی که در زمینه های مرتبط با مطالعات دینی هستند، مناسب است. * ارائه یک بررسی جامع از کل حوزه موضوعات و مسائل مربوط به بهشت، جهنم و زندگی پس از مرگ از سه هزاره اخیر تاریخ غرب * ارائه بینش از نزدیک به 50 محقق ارجمند در مورد مفاهیم روانی، معنوی و مذهبی در مورد انسان در ابدیت. * با هر موضوعی با حساسیت برخورد می کند و اهمیت آن را برای کسانی که به این نظام اعتقادی نسبت می دهند درک می کند.

ترجمه ماشینی: متنی عالی درباره اصول توحید; نوشته شیخ علی بن محمد بن علی المندری؛ عمانی اصل؛ متولد و متوفی زنگبار است. شامل جمله ای و تفسیر آن است: صفات خداوند، تفسیر متشابه، قضا و قدر، ولایت و برائت، امر به معروف و نهی از منکر، خلود و شفاعت، وعد و وعید، بهشت و جهنم. این اثر در 24 محرم 1318 هجری قمری به پایان رسید. این کتابچه قبلاً چندین بار مستقل چاپ شده بود که اولین آن در زمان حیات مؤلف آن در سال 1319ق / 1901م در چاپخانه بارونیال مصر بود. همچنین با شرحی به نام «إيضاح التوحيد بنور التوحيد» از شیخ سعید بن ناصر الغیثی چاپ شد.

ملاصدرا به عنوان یکی از بزرگترین فیلسوفان مسلمان،مکتب فلسفی خود با نام حکمت متعالیه را با داعیه جمع بین قرآن و برهان و عرفان در کتاب اسفار اربعه به عالم اندیشه عرضه کرد،بحث فرجام شناسی این کتاب،به سبب بدیع بودن نظریات فلسفی او و فراوانی معارف قرآنی وارده در این موضوع مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. از رهگذر تحقیق حاضر که با روش مطالعه تطبیقی استنادات نقلی صدرا با آیات و روایات انجام شده معلوم شد که او در نقل شواهد حدیثی اهتمامی به اتقان اسناد و اکتفا به مصادر حدیثی شیعه نداشته و علاوه بر اعتماد به منقولات عامه و عرفا در مواجهه با ظهورات آیات و روایات برخوردی تاویلی و مبتنی بر رهیافتی فلسفی از خود بروز داده است؛معاد در اندیشه او امری نفس مدارانه و فلسفی و به معنای یک حرکت جوهری در قوس صعودی وجود در قالب نفسی جسمانی الحدوث و روحانی البقاء است و فرجام هر انسان،در درون نفس مجرد از ماده عنصری او و با درک باطن ملکات نفسانی و خیالات متناسب با آن رخ می دهد و این در حالی ست که نصوص و ظواهر روشن آیات و روایات صحبت از ایجاد دوباره عالم بعد از فنا و بازگشت روح اموات به بدن های عنصریِ دوباره احیا شده شان به میان آورده است.