جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب حاضر یک کتاب ارزشمند است که در آن به بررسی تطبیقی ظلم ها و ظالمین در عصرهای انبیاء الهی می پردازد و مشکل و ظلم و طغیان هر قوم را با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات تبیین می کند. این کتاب می تواند درس بزرگی و عبرت بی نظیری برای مردمان حال حاضر باشد.

قرآن عنوان کاملترین کتاب آسمانی، بهترین هدایتگر انسانها به سوی روشنایی است. داستان زندگی پیشینیان و فرجام و عاقبت قومیتها یکی از روشهای عینی و الگوهای واقعی است که بوسیله آنها قرآن در صدد هدایت و موعظه بشر بوده است. فرجام قومیتهایی که بر اثر نعمت و قدرت دچار غرور شده و از اطاعت خداوند سرپیچی کرده اند و گرفتار عذاب الهی شده اند و یا فرجام کسانی که ایمان به خدا و نور حق در دلشان رخنه کرده و موجبات سعادت آنها فراهم شده است. در این تحقیق هدف اصلی معرفی قومیتها و آشنایی با فرجام آنهاست. تفکیک قومیتها و مرتب کردن آیات مربوط به داستان ها از سوره های متعدد قرآن. در ضمن مطالب در صدد پاسخگویی به دو سؤال عمده بوده ایم: 1-

با طرح مسأله «خودى» و «غيرخودى» از سوى مقام معظم رهبرى در خطبه هاى نماز جمعه تهران در تاريخ 8/5/78 و 9/7/78 شاهد واكنش ها و موضع گيرى هايى متضاد و بروز بازتاب هايى متفاوت در ميان اقشار گوناگون جامعه بوديم. بسيارى از فرهيختگان در عرصه قلم و سخن، با ارائه يك تحليل عقلانى و دينى و با ديدى مثبت به ارزيابى اين مسأله پرداخته و سرانجام پس از كنكاشى فراوان، طرح آن را كارى معقول و مشروع دانسته، بر ضرورت چنين مرزبندى مشخص بين افراد و جوامع بشرى پافشارى نمودند و ناديده انگارى آن را موجب ظهور پيامدهايى ناگوار در عرصه هاى گوناگون حيات فردى و اجتماعى و در جهت خلاف راه و رسم انبياى الهى، و آرمانهاى به حق امامان معصوم(ع) به حساب آوردند. اما در مقابل، جمع ديگرى در اين عرصه اعتقادى، فكرى و فرهنگى، همانند ديگر عرصه ها با حالتى شتاب آلود و با عناد و كينه اى وصف ناپذير، به اتخاذ موضعى منفى روى آورده و واكنش سلبى در اين زمينه از خود نشان دادند. با علنى شدن اين دو گرايش و دو نحوه برخورد متضاد در سطح جامعه، پرسش هاى فراوانى در اذهان اشخاص و گروه ها شكل گرفت؛ از جمله اين كه آيا به راستى، تمامى انسان ها از هر نژاد و ملتى كه باشند و در هر زمان و مكانى كه زندگى نمايند و با هر زبانى كه سخن بگويند و داراى هر نوع گرايش فكرى كه باشند و از هر مشى و مرامى كه پيروى نمايند و صاحب هر خلق و خويى كه باشند، همسان و يكسانند؟ و يا آن كه هر يك از موارد مذكور و يا دست كم، برخى از آن ها مى توانند موجب تمايز و مرزبندى هاى مشخصى در بين انسان ها گردند؟ آيا مى توان گفت: تقسيم افراد و جوامع بشرى به «خودى» و «غيرخودى» تقسيم بندى معقولى است كه ريشه در فرهنگ دينى و آموزه هاى وحيانى دارد؟ و يا به عكس، بايد گفت: اين گونه تقسيم بندى ها نامعقول و غيرمشروع است؟ آيا اصولا ملاك و معيارى در اين زمينه وجود دارد؟ پيامدهاى نفى اين مرزبندى چيست؟ در این مقاله کوشش شده پاسخ چنین پرسشهایی بر اساس معارف امیرالمومنین (ع) تبیین گردد.