جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: دین و دموکراسی می توانند همنوعانی پرتنش ایجاد کنند. نخبگان سکولار ممکن است جنبش های مذهبی را مستعد درگیری و ناتوان از سازش ببینند، در حالی که کنشگران مذهبی ممکن است از این بیم داشته باشند که ضد روحانیت دین را از زندگی عمومی بیرون کند. با این حال، چنین تنش هایی اجتناب ناپذیر نیست: از آسیا تا آمریکای لاتین، بازیگران مذهبی با دموکراسی همزیستی می کنند و حتی به حفظ آن کمک می کنند. دیوید تی باکلی در کتاب وفادار به سکولاریسم استدلال می‌کند که نهادهای سیاسی که نقش فعال دین عمومی را تشویق می‌کنند، بخش کلیدی در توضیح این تنوع هستند. او مفهوم "سکولاریسم خیرخواه" را برای توصیف نهادهایی توسعه می دهد که تقسیم بندی اساسی دین و دولت را با فضای گسترده ای برای مشارکت بازیگران مذهبی در زندگی عمومی ترکیب می کنند. او تأثیر سکولاریسم خیرخواهانه را بر نخبگان مذهبی و سکولار، هم در مقاطع حساس در تشکیل دولت و هم در زمانی که سیاست در طول زمان تکامل می‌یابد، دنبال می‌کند. باکلی نشان می‌دهد که چگونه بازیگران مذهبی و سکولار در طول زمان اعتبار و هنجارهای مشترک را ایجاد می‌کنند و توضیح می‌دهد که چگونه چنین ائتلاف‌هایی می‌توانند چالش‌های ناشی از احیای مذهبی و دوره‌های ضد روحانیت را تحمل کنند. وفادار به سکولاریسم این نظریه نهادی را در ایرلند، سنگال و فیلیپین با استفاده از ترکیبی از داده های آرشیو، مصاحبه و افکار عمومی آزمایش می کند. این مطالعات موردی نشان می‌دهد که چگونه حتی کشورهایی با اکثریت مذهبی فعال می‌توانند به سکولاریسم وفادار بمانند.

ترجمه ماشینی: روشنگری لیبرال و نیز چپ رادیکال تر هر دو به طور سنتی با دین به عنوان یک نیروی ارتجاعی در سیاست مخالفت کرده اند، دیدگاهی که در شناسایی سیاست دین به عنوان تئوکراسی بنیادگرا به اوج خود رسیده است. اما اخیراً تعدادی از متفکران - آگامبن، بدیو، تابوس و به‌ویژه سیمون کریچلی- شروع به کشف تعامل سازنده‌تری از امر دینی و سیاسی کرده‌اند که در آن دین به‌عنوان شکل ممکن یا حتی ضروری رهایی انسان ظاهر می‌شود. مقالات این مجموعه، برگرفته از کارگاهی است که در و با سیمون کریچلی در دانشگاه تگزاس در سن آنتونیو در فوریه 2010 برگزار شد، راه‌هایی را بررسی می‌کند که در آن مواجهه دین با سیاست نه تنها سیاست، بلکه خود دین را نیز تغییر می‌دهد و آن را به شکلی درمی‌آورد. مذاهب مختلف سیاسی، از جمله نه فقط متافیزیک دینی بدعت‌گذار، بلکه آنچه کریچلی به عنوان دین غیر متافیزیکی، یعنی ایمان بی‌ایمانان، توصیف می‌کند. با شروع از شجره نامه خود کریچلی از ایمان پولین، مقالات این مجموعه به بررسی و دفاع از برخی از مذاهب سیاست و مفاهیم آنها می پردازد. کوستیکا براداتان پیامدهای جایگزینی طنز کریچلی به جای تراژدی را به عنوان وسیله ای برای حداقل فاصله گذاری مورد نیاز برای هر سیاستی به زبان می آورد. جیل استافر دینداری غیر متافیزیکی کریچلی را با روایت چارلز تیلور از مسیحیت مقایسه می کند. آلیستر ولچمن الهیات سیاسی مرزها را بر اساس عمل بی‌زمان آفرینش خدا باز می‌کند. آن اوبیرن دیالکتیک ظریف بین آداب و اخلاق را در اخلاق سیاسی روسو بررسی می کند. رولاند شامپاین یک دین غیر متافیزیکی مهربان را در مقوله منفرد سیاسی آرنت می بیند. دیوید پاناژیا اخلاقیات کریچلی را به عنوان مبنایی برای پیوند سیاسی غیر متافیزیکی معرفی می کند. فیلیپ کوادریو در مورد پیامدهای سیاسی «آنارشیسم عرفانی» کریچلی تعجب می کند و تینا چنتر مکان اولیه سنت غربی را که در آن امر سیاسی و مذهبی تلاقی می کنند، داستان آنتیگون، تفسیرهای فلسفی فرعی داستان (مسلط) را بازخوانی می کند. توسط خوانش هگل) با استفاده از مجموعه ای از تخیل مجدد نمایشنامه پسااستعماری. این مجموعه با مصاحبه ای با سایمون کریچلی به پایان می رسد که موضوعات کارگاه را در پرتو رویدادهای سیاسی اخیرتر بررسی می کند: بهار عربی و ظهور و سقوط جنبش اشغال.

امام خمینی به عنوان معمار و ایدئولوژیک انقلاب اسلامی، بنیانگذار دیدگاهی نوین در باب روابط دین و دولت است. از نظرگاه ایشان، دین نه به عنوان امری صرفا فردی و خصوصی که به عنوان نظامی متکامل و مترقی و دربردارندۀ نگرشی جامع نسبت به مسائل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است که می تواند علاوه بر تقنین قوانین الهی، نسبت به تنفیذ و اجرای حدود و احکام اسلامی در جامعه نیز اقدام نماید.

این مقاله در پاسخ به مسأله «رابطه شریعت و سیاست در حکمت متعالیه» با بحث در این زمینه به تبیین تمایزهای چهارگانه (تفاوت در مبدأ و خاستگاه، تفاوت در غایت، تفاوت در فعل، تفاوت در انفعال) این دو مقوله از نظر ملاصدرا می ­پردازد. توجه به تحلیل بحث از منظر رابطه نفس و بدن از نوآوری ­های این بحث است که رابطه شریعت و سیاست همان گونه که خود ملاصدرا تصریح می­کند، در رابطه نفس و بدن تحلیل شده است. همچنین در ادامه، این بحث از منظر نظریه حرکت جوهری نیز مورد توجه قرار گرفته است. آنچه در مباحث ملاصدرا برجستگی دارد، این است که وی پایان سیاست را آغاز شریعت می ­داند. از همین منظر می ­توان گفت که قدرت­گیری شریعت، با زمینه­سازی سیاست و در زمینه سیاست صورت می­ گیرد. تأکیدات بر این موضوع با توجه به بحث رابطه «نفس و بدن» و «شریعت و سیاست» به طور مبسوط آمده است.