جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زمان استعاره ای است که خود را با گذار، تکرار و مکان نشان می دهد و انسان تنها موجودی است که با این استعاره، هم استمرار می یابد و هم خود را می شناسد. روایت های تخیلی عالی ترین ساختارهایی هستند که زمان وجودی انسان را نشان می دهند. از این رو، هم هویت سازند و هم تحت تاثیر هویت ها. این مقاله با بررسی شکل های زمان در روایت های تخیلی نشان می دهد که چگونه در هر برهه ای، منجر به هویت های ویژه شده اند. این هویت ها نه تنها در بازتولید روایت ها به گونه ای زمان را تاویل کرده اند، بلکه به شکلی به تاویل و تببین خود نیز پرداخته اند. اصلی ترین مساله این تحقیق آن است که روایت های تخیلی ایران به شکل روایت های تخیلی غرب، زمان را تجزیه نکرده اند؛ از این رو، انسان ایرانی چه در تولید روایت های تخیلی و چه در دریافت آن، دیرتر به تخیل تاریخی رسیده و بیشتر متاثر از تخیل تمثیلی گفتمان عرفانی بوده است.