جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این پژوهش با هدف بررسی پیامدهای تربیتی انسان شناسی دوره ی کودکی و نوجوانی سوره هود انجام گرفته است. پژوهش حاضردر زمره تحقیقات کیفی قرار دارد. روش پژوهش استفاده شده روش تحلیلی- استنتاجی می باشد؛ چون که در ابتدا مفهوم قرآنی تربیت در قرآن و علی الخصوص سوره هود تحلیل شده و در ادامه بر اساس نتایج به دست آمده دلالتهای تربیتی انسان شناسی آن استنتاج شد. با توجه به نوع روش پژوهش کیفی و ماهیت آن جامعه مشارکت کنندگان پژوهش شامل متن سوره هود از قرآن کریم به عنوان منبع دست اول و کلیه کتب، مقالات علمی، تفاسیر قرآن و ... میباشد. از بین آیات سوره آن آیاتی که در رابطه با مفهوم تربیتی انسان شناختی مدنظر پژوهشگر میباشند به ، روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. با توجه به نظری بودن ماهیت پژوهش، آیات ، ترجمه و تفاسیر مربوط به سوره هود مطالعه و از آن ها فیش برداری به عمل امد. در ادامه بعد فیش ها بر اساس پیامدهای تربیتی انسان شناسی دوره ی کودکی و نوجوانی دسته بندی و متناسب با اطلاعات جمع آوری شده، پیامدهای تربیتی در سه حوزه اصول، مبنا و روش های تربیتی تبیین می شود. مبانی انسان شناسی سوره هود شامل؛ شرط اول بهره مندی از نعمت؛ پاک کردن گناهان•بهره مندی از رحمت الهی، غایت وجودی انسان و ... ، اصول انسان شناسی شامل؛‌ ساختناق شاکله و شخصیت انسان در پرتو اختیار و اراده آزاد؛ اخلاق، مهمترین و اساسیترین نشانه کمال انسان، انسان موجودی با کمال تدریجی و .. و در روش های تربیتی شامل؛ الگوسازی، انگیزش مثبت، اصلاح و ارتقای رابطهها، رسالت اصلی نظام آموزشی و ... می باشند. با توجه به نتایج ارائه شده در جدول، میتوان نتیجه گرفت که انسانشناسی بر مبانی، اصول و روشهایی استوار است که به تمام جوانب حیات انسانی میپردازد. مبانی انسانشناسی شامل مفاهیمی است که اساس وجود و برتری انسان را تشریح میکنند، اصول آن به چگونگی رفتار و برخوردهای انسانی میپردازند و روشهای انسانشناسی نقشی فعال در شناخت، پژوهش و ارتقای زندگی انسانها دارند. با توجه به این نتایج، انسانشناسی درک عمیقی از ذات و وجود انسان ارائه میدهد و راهکارهایی را برای بهبود و توسعه فردی و اجتماعی انسانها ارائه میکند. تایج نشان میدهد که انسانشناسی بر مبانی، اصول و روشهایی استوار است که به تمام جوانب حیات انسانی میپردازد و راهکارهایی برای بهبود و توسعه فردی و اجتماعی ارائه میدهد

یکی از مباحث بحث ‌برانگیز در قرآن، مفهوم تفسیری «اغواء» و «چگونگی اسناد آن به خداوند» در آیۀ «وَ لا یَنْفَعُکُمْ نُصْحی‏ إِنْ أَرَدْتُ أَنْ أَنْصَحَ لَکُمْ إِنْ کانَ اللَّهُ یُریدُ أَنْ یُغْوِیَکُمْ هُوَ رَبُّکُمْ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُون‏» (هود، ۳۴) است. آرا مفسران مشهور فریقین در این موارد، متعدد و متقابل یگدیگر است. مقاله حاضر با روش تحلیلی - توصیفی درصدد است تا این آراء را احصا، دسته‌بندی و تحلیل نماید. یافته‌های پژوهش نشانگر این است که مفسران عمدتاً چهار معنای «ضلالت»، «هلاکت»، «ناامیدسازی از رحمت الهی» و «سلب رحمت الهی» را برای مفهوم تفسیری «اغواء» ذکر کرده و در بیان چگونگی اسناد آن به خداوند، برداشت‌هایی داشته‌اند که عمدتاً در دو دسته کلی «اسناد جبری» و «مجازاتی‌بودن» قابل اندراج‌اند. برآیند پژوهش حاضر این شد که اغواء در قرآن کریم با ساختار باب «إفعال» در مورد «شیطان» و «قوم حضرت نوح A» به خداوند اسناد داده شده که به معنای «جاری شدن حکم تکوینی از سوی خداوند به سقوط در آخرین مرتبه گمراهی» در اثر شدت کفر و ارتداد آن‌ها است؛ بنحوی‌که دیگر امیدی به هدایت آن‌ها وجود ندارد و بی‌درنگ پس از آن، عذاب الهی نازل می‌شود.